Όταν ο έρωτας καταλάβει την ψυχή, ο άνθρωπος δεν νοιάζεται ούτε για την τροφή. Όταν ο έρωτας βρει αφρούρητη την ψυχή και την κατακτήσει, την υποδουλώνει, κι ενώ την πείθει να περιφρονήσει όλα τα άλλα, μεταστρέφει όλα τα ενδιαφέροντα της ψυχής να αφορούν πλέον εκείνον. Ο έρωτας παρακινεί τις ψυχές που δεν βαδίζουν με τη λογική, σε πάθος και παραφροσύνη, γιατί η δίχως χαλινάρι φαντασία τους, διατηρεί τη φλόγα που διαφθείρει τον νου. Ο έρωτας όταν αγγίζει μυαλωμένη ψυχή, σβήνει πριν διαφθείρει τον νου, γιατί η αυτή η ψυχή είναι κύρια του εαυτού της και δεν αφήνεται να σύρεται από την φαντασία.
Ο έρωτας καταλαμβάνει τις ψυχές που είναι άδειες από θείο έρωτα και πλήττουν μέσα στη μοναξιά τους. Η καρδιά, αφού έχει πλασθεί για να ερωτεύεται, δεν μπορεί να μείνει απαθής προς τον κοσμικό έρωτα, αν πρώτα δεν έχει πληγωθεί και κατακυριευθεί από τον θείο έρωτα. Ο ανθρώπινος έρωτας δεν μπορεί να κυριεύσει τις καρδιές που έχουν τρωθεί από τον θείο έρωτα, γιατί ο θείος έρωτας έχει γεμίσει κάθε πόθο και τίποτα δεν άφησε κενό.
Ο Πλούταρχος λέει για τον έρωτα ότι: «Θηρίο που κατασπαράσσει την καρδιά, καθόσον έχει νύχια και δόντια, δηλαδή την καχυποψία και τη ζήλια. Τα πάθη των ερωτευμένων είναι τα εξής: ενώ αγαπούν, παράλληλα μπορεί να μισούν. Τον ίδιο που ποθούν όταν είναι απών, τρέμουν παρόντα. Κολακεύουν, ειρωνεύονται, πεθαίνουν πριν την ώρα τους, μπορούν να σκοτώσουν, εύχονται να μην είχαν αγαπήσει, αλλά δεν θέλουν να πάψουν και να αγαπούν. Ενώ θέλουν να κυριαρχούν πάνω του, υπομένουν τα πάντα απ΄ αυτόν. Αυτό γίνεται αιτία, το πάθος να το διαδέχεται η μανία».
Πηγή: Αγίου Νεκταρίου “ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ” ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου