Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος και Ιερομάρτυρας - 20 Δεκεμβρίου


Βίος Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου (20 Δεκεμβρίου – 29 Ιανουαρίου)

Η μνήμη του γιορτάζεται από την Εκκλησία μας στις 20 Δεκεμβρίου και ή ανακομιδή των λειψάνων του στις 29 Ιανουαρίου.

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΥ

1. Μαθητής των Αποστόλων

O άγιος Ιγνάτιος όπως μας διασώζει ο άγιος  Ιωάννης ο Χρυσόστομος που τον εγκωμιάζει, ήταν μαθητής των Αποστόλων. Άλλοι τον αποκαλούν μάλιστα μαθητή του Ευαγγελιστή Ιωάννη μαζί με τον Πολύκαρπο, που έγινε επίσκοπος Σμύρνης το 68 μ.Χ. Στη μικρή του ηλικία κατά την παράδοση, τον πήρε ο Δεσπότης Χριστός στ άγια χέρια Του, όταν διδάσκοντας το λαό στα Ιεροσόλυμα, έλεγε: «Όποιος δεν ταπεινωθεί όπως το παιδί αυτό, δε θα μπει στη Βασιλεία των Ουρανών και όποιος υποδεχτεί ένα από αυτά τα παιδιά στο όνομα μου, έμενα δέχεται». Λέγοντας αυτά ο θεός και Σωτήρας μας, προέλεγε τη μελλουσα προκοπή του παιδιού, που μαρτύρησε για χάρη Του.

2. Επίσκοπος Αντιοχείας

Όταν έφτασε σε κανονική ηλικία ο Άγιος, χειροτονήθηκε από τους θείους Αποστόλους Ιερέας.
Κοντά τους έμαθε ο αγαθότατος κάθε αρετή που αρμόζει σε ιερείς. Μαζί τους κοπίασε και βασανίστηκε να κηρύττει το Ευαγγέλιο, και αφού άλλος αξιότερος του δεν υπήρχε τον ψήφισαν επίσκοπο Αντιοχείας. Έμεινε στο θρόνο για σαράντα ολόκληρα χρόνια, από το 70 που βασίλευε στη Ρώμη ο Ουεσπιασιανός, μεχρι το 107, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Τραϊνός.
«Ας αναλογιστούμε», γράφει ο ιερός Χρυσόστομος, «πόσο δύσκολοι ήταν οι καιροί στους οποίους αναλάμβανε την αρχή και διοίκηση της Εκκλησίας: Κρημνοί και βάραθρα και πόλεμοι και μάχες και κίνδυνοι. Άρχοντες και βασιλείς και δήμοι και πόλεις και έθνη και οικείοι και ξένοι επιβουλεύονταν τη ζωή του. Κι όμως στην έπαλξη αυτή που τον έταζε ο θεός, αναδείχτηκε όχι μόνο σοφός κυβερνήτης, αλλά ανδρείος και ακατάβλητος κήρυκας των χριστιανικών αληθειών».

3. Ή καταδίκη του στην Αντιόχεια

Τον καιρό εκείνο, αφού νίκησε ο αυτοκράτορας της Ρώμης Τραϊνός τους Τατάρους, κήρυξε άγριο πόλεμο εναντίον των χριστιανών. Ήθελε να τους εξαναγκάσει να προσκυνήσουν τους Θεούς του, που νόμιζε ότι τον βοήθησαν και νίκησε. Έστειλε λοιπόν σ’ όλες τις πόλεις γράμματα με τη διαταγή να βασανίζουν όσους χριστιανούς δε θυσιάζουν στα είδωλα και να τους θανατώνουν.
Ο μακάριος Ιγνάτιος ζούσε διαρκώς με την ιδέα του μαρτυρίου. Ο διωγμός των χριστιανών μαινόταν κυριολεκτικά. Ο θειότατος δμως Πατήρ ημών, ζώντας με την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος τη μελλουσα βασιλεία και γευόμενος από την επίγεια ζωή την αιώνια μακαριότητα, δε φοβόταν το θάνατο. «Ουχ ήδομαι — έγραφε — τροφή φθοράς, ουδέ ηδοναίς του βίου τούτου, άρτον θέλω του Θεού, άρτον ουράνιον, άρτον ζωής, ο εστίν σαρξ Χριστού. Και πόμα θέλω, το πόμα αυτού, ο εστιν αγάπη άφθαρτος και αένναος ζωή. Πιστεύσατέ μοι ότι τον Ιησούν φιλώ, τον υπέρ εμού παραδοθέντα », περισσότερο και από τη ζωή μου.
Ο Τραϊνός τότε ήταν στην Αντιόχεια, όπου ετοίμαζε πόλεμο εναντίον των Περσών. Κάποιοι του ανάγγειλαν για τον Ιγνάτιο, πώς δίδασκε στους ανθρώπους να προσκυνούν Θεό νεώτερο, σταυρωμενο και κακοθάνατο. Να φυλάττουν την παρθενία και να μη μένουν στις απολαύσεις του βίου και την καλοπέραση. Και το χειρότερο άπ’  όλα να καταφρονούν τους Θεούς.
Ακούγοντας αυτά ο βασιλιάς προστάζει να του τον φέρουν μπροστά του, στο θέατρο. Όταν παρουσιάστηκε ο Άγιος, του λέγει ο Τραϊανός: «Εσύ είσαι ο Ιγνάτιος που καταφρονείς τα προστάγματα μας; Άκουσα ότι διαστρέφεις με τη διδαχή σου την Αντιόχεια. Παρακινείς τους ανθρώπους να σέβονται τον Χριστό και να καταφρονούν, αναιδέστατε;» Του άπαντα ο Άγιος: «Λυπάμαι που δεν κατανοείς ότι δεν είναι Θεοί τ’ άψυχα είδωλα. Ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Ιησούς Χριστός, ο μονογενής Υιός του Θεού και Πατρός, που δημιούργησε όλο τον κόσμο. Θα ήσουν αληθινά ευτυχισμενος αν και συ τον γνώριζες». Του λέγει ο Τραϊανός: «Ας αφήσουμε την πολυλογία και προσκυνά τους Θεούς, να σε κάμω αρχιερέα του μεγάλου Δία. Να σε ονομάσω πατέρα της Βουλής, να σε τιμούν όλοι».

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος: το παιδί που κράτησε στην αγκαλιά του ο Χριστός O ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ Ο ΘΕΟΦΟΡΟΣ Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου


Agios IgnatiosΣΗΜΕΡΑ ἑορτάζει ἕνας ἅγιος ἄγνωστος δυστυχῶς στοὺς πολλούς. Εἶνε ὁ ἅγιος  Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος ἐπίσκοπος  Ἀντιοχείας. Γι᾿ αὐτὸν θὰ σᾶς πῶ λίγες  λέξεις.

* * *

Ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα ἐπεισόδια τῶν  Εὐαγγελίων εἶνε τὸ ἑξῆς. Μιὰ μέρα  πλησίασαν τὸ Χριστὸ κάτι φτωχὲς μανάδες μὲ τὰ παιδιά τους στὴν ἀγκαλιά, γιὰ  νὰ τὰ εὐλογήσῃ. Οἱ μαθηταὶ τὶς διώχνανε, νὰ μὴν τὸν ἐνοχλοῦν. Ὁ Χριστὸς  ὅμως εἶπε· «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με»· ἀφῆστε τὰ παιδιὰ νὰ  ᾿ρθοῦν κοντά μου (Μᾶρκ. 10,14). Καὶ τὰ πῆρε  στὴν ἀγκαλιά του τὰ φτωχὰ παιδιὰ τῶν  ψαράδων, τὰ εὐλόγησε καὶ τοὺς εἶπε  λόγια πατρικά.
Γιατί τὰ λέω αὐτά; Γιατὶ ἕνα ἀπὸ τὰ  παιδιὰ ἐκεῖνα, ποὺ πῆρε στὴν ἀγκαλιά  του ὁ Χριστός, ἦταν καὶ ὁ ἅγιος  Ἰγνάτιος. Τότε ὁ Κύριος εἶπε· «Ὅστις  ταπεινώσῃ ἑ αυτὸν ὡς τὸ παιδίον  τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ  βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. καὶ ὃς ἐὰν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἓν ἐπὶ τῶ  ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται»· ὅποιος  ταπεινωθῇ σὰν αὐ τὸ τὸ παιδί, αὐτὸς  εἶνε ὁ ἀνώτερος στὴ βασιλεία τῶν  οὐρανῶν· κι ὅποιος δεχθῇ ἕνα τέτοιο παιδὶ στὸ ὄνομά μου, ἐμένα δέχεται (Ματθ. 18,4-5).
Πόσο μεγάλο πρᾶγμα εἶνε νὰ πηγαίνῃ ἡ  μά να τὰ παιδιά της στὸ Χριστό! Ἄλλοτε  εἶχαν χαρὰ νὰ βλέπουν τὸ παιδί τους  στὸ ἀναλόγιο νὰ λέῃ τὸ «Πάτερ ἡμῶν»  καὶ τὸ «Πιστεύω». Τώρα ἀλλάξανε τὰ  πράγματα. ^Y­πάρχουν γονεῖς ποὺ ἐμποδίζουν τὰ παιδιά τους ν᾿ ἀκοῦνε τὰ  λόγια τοῦ Χριστοῦ. Φοβοῦνται μὴ  γίνουν καλόγεροι, μὴ μείνουν «κα θυ στερημένα». Μάνα, ποὺ δὲν ἀφήνει τὸ  παιδί της νὰ πάῃ κοντὰ στὸ Χριστό,  κάνει τὸ πιὸ μεγάλο ἔγκλημα. Για τὶ  παιδί, ποὺ δὲ᾿ γνωρίζει καὶ δὲν ἀ  γαπάει τὸ Χριστό, εἶνε δυστυχισμένο,  ἔστω καὶ ἂν αὔριο γίνῃ ἐπιστήμονας  καὶ πάρῃ προῖκες καὶ μάθῃ γλῶσσες.
Ἕνα, λοιπόν, ἀπὸ τὰ παιδιὰ αὐτὰ ποὺ  εὐλόγησε ὁ Χριστὸς ἦταν ὁ Ἰγνάτιος, ποὺ  μεγάλωσε κοντὰ στοὺς ἀποστόλους. Γνώρισε τὸν Ἰωάννη τὸν Θεολόγο καὶ  ἔγινε μαθητής του. Ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους χειροτονήθηκε διᾶκος,  ἔπειτα πα πᾶς, καὶ τέλος ἐπίσκοπος  στὴ μεγάλη πόλι τῆς Ἀντιοχείας. Εἶνε  ὁ δεύτερος ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας  μετὰ τὸν Εὔοδο.
Εἶχε ἐπίγνωσι τῆς ἀποστολῆς του.  Ὅταν λειτουργοῦσε, λέει ὁ βίος του,  ἔβλεπε ὀπτασίες, νὰ γεμίζῃ ἀγγέλους τὸ ἅγιο βῆμα. Ὅπως ὁ ἅγιος  Σπυρίδων, ποὺ «ἀγγέλους ἔσχε συλ λειτουργοῦντας», ἔτσι καὶ αὐτός.
Ἦταν ἐπίσκοπος σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ  μεγαλύτερα κέντρα τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνισμοῦ, στὴν Ἀντιόχεια, ἀπέναντι  ἀπὸ τὴν Κύπρο. Δὲν ἦταν τό τε εὔκολο νὰ  εἶσαι Χριστιανός. Ὁ χριστιανισμὸς  στοίχιζε συλλήψεις, φυλακίσεις,  θάνατο.
Πέρασε τότε ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια ὁ εἰδωλολάτρης βασιλιᾶς Τραϊανός, ποὺ  πήγαινε σὲ πό λεμο ἐναντίον τῶν  Πάρθων. Σταμάτησε ἐ κεῖ κ᾿ ἔμαθε, ὅτι  ὑπάρχει στὴν πόλι ἕνας ἐπίσκοπος,  ποὺ κάνει μεγάλη θραῦσι στοὺς εἰδωλολάτρες. Τὸν κάλεσε λοιπόν. Μόλις τὸν  εἶδε τοῦ εἶπε·
―Κακοδαίμων καὶ δυστυχισμένε  ἄνθρωπε.

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

Ο Όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης - 11 Δεκεμβρίου


Άγιος Δανιήλ ο Στυλίτης - Νικηφόρος Φωκάς (11 Δεκεμβρίου)...




Για τον ασκητή αυτοκράτορα Νικοφόρο Φωκά, που τιμάται ως άγιος ιδιαίτερα στην Κρήτη και ασματική ακολουθία του περιλαμβάνεται στο βιβλίο Κρητικόν Πανάγιον, διαβάστε μια εξαιρετική μελέτη εδώ.
Απόσπασμα από το 3ο μέρος:
 
Στην Κωνσταντινούπολη αφίχθη ο Νικηφόρος το πρώτο δεκαπενθήμερο του Απριλίου μόνος, εις ένδειξη των πραγματικών του διαθέσεων. Είχε απολύσει μεγάλο μέρος του στρατού μετά το πέρας της εκστρατείας. Μικρό μόνο τμήμα επιφυλακής παρέμενε στο στρατόπεδο της Τζαμανδούς. Δεδομένης της αντιπάθειας του Ιωσήφ Βριγγά προς το πρόσωπό του, η κίνηση αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απερίσκεπτη. Στη σκέψη, όμως του στρατηγού, ήταν ο μόνος τρόπος να καθησυχάσει όσους τον εχθρεύονταν και συνάμα τον φοβόταν. Επίσης κατεδείκνυε στα μάτια των πολιτών το ασύστατο της φημολογίας που τον ήθελε συνωμότη και σφετεριστή.

Ο Σκυλίτζης αναφέρει πρόσκληση της αυτοκράτειρας και τέλεση θριάμβου με τα λάφυρα της Κρήτης και της Βέρροιας. Επίσης μεταφέρει πληροφορία, κατά την οποία πραγματοποιήθηκε προσωπική συνάντηση των δύο ανδρών, Νικηφόρου και Ιωσήφ, στην οικία του δευτέρου. Στη συνάντηση αυτή πήγε ο Νικηφόρος αιφνιδιαστικά, και αφού τον δέχθηκε ο Ιωσήφ, τον πήρε παράμερα και του έδειξε τον μάλλινο επενδύτη που φορούσε κατάσαρκα, σύμβολο μοναχικής ή για να πούμε καλύτερα, ασκητικής διαβίωσης. Επίσης τον επιβεβαίωσε με όρκο, ότι πραγματική του επιθυμία ήταν να γίνει μοναχός και όχι αυτοκράτορας, συνεπώς δεν είχε κανένα λόγο να τον υποπτεύεται. Τόσο ειλικρινής φάνηκε στον Ιωσήφ, ώστε ο παρακοιμώμενος έπεσε στα πόδια του και του ζήτησε συγγνώμη που τον επιβουλευόταν.

2ο απόσπασμα, από το τέλος του 3ου μέρους:

Αλλά και οι επικλήσεις του λαού της Κωνσταντινούπολης, εν ώρα κινδύνου, προς τον στρατηλάτη, κρύβουν κάτι από παράκληση σε άγιο. Βέβαια, δεν ξεχνάμε, ότι προστάτης της θεοφύλακτης Πόλης είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Θυμόμαστε, όμως, ότι στο Άγιον Όρος και ειδικά στην Μεγίστη Λαύρα τιμούσαν αυτόν ως μάρτυρα μέχρι τα μέσα του ΙΣΤ' αιώνος. Μάλιστα στον βίο του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτη αναφέρεται και θαύμα που έπραξε ο Νικηφόρος σε αδελφό της Μονής. Το μεταφέρουμε αυτούσιο από διήγηση του μοναχού Νικολάου στον μοναχό και μαθητή του οσίου Αθανασίου, Θεοδώρητο:
«Τη γουν τρισκαιδεκάτη νυκτί λογισμός μοι επήλθε περί του Μάρτυρος Νικηφόρου, εάν ως Μάρτυρα οφείλωμεν έχειν αυτόν, είτε και μη˙ πολλοί γαρ τούτο κακείνο διϊσχυρίζοντο˙ εγώ δε τω λόγω του Πατρός (σ.σ. του οσίου Αθανασίου) πειθόμενος, επεκαλεσάμην αυτόν ως Μάρτυρα ποιήσαι μετ εμού σημείον εις αγαθόν˙ ήμην γαρ κατωφερής (σ.σ. δηλ είχε κήλη). Αρκούντως γαρ παρακαλέσας μετά γονυκλισιών επαυσάμην, και τηνικαύτα έγνων ότι μοι τα έγκατα άπαντα μέχρι και των γονάτων εχάλασεν˙ εβιαζόμην δε εμαυτόν ιδείν τι συνέβη μοι˙ αλλ' εγώ ουκ επείσθην τω λογισμώ αλλ' είχον αμετατρέπτως εν τω νοΐ μου ότι πάντως θεραπεύσει με ο Μάρτυς. Και μετά παραδρομήν πέντε νυχθημερών πάλιν ήμην επικαλούμενος τον Μάρτυρα, και έτι της ευχής ούσης εν τω στόματί μου έγνων ότι ανήλθε πάντα τα εντός μου και γέγονα υγιής. Και έως διήλθον αι τεσσαράκοντα πέντε ημέραι της στάσεώς μου, ουκ επείσθην τω λογισμώ ψηλαφήσαι και γνώναι τι μοι συνέβηκε» (Μπιλάλη, Νικοδήμου (αγιορείτου μοναχού), Όσιος Αθανάσιος..., τ.Α' σελ.230).
Από εδώ
Επίσης σε τοιχογραφία του Καθολικού της Λαύρας του Θεοφάνους (Ιστ' αι.) ιστορείται ο αυτοκράτωρ να προσφέρει τα χρυσόβουλα με φωτοστέφανο, ενώ ο Τσιμισκής σε τοιχογραφία του ιδίου αγιογράφου της ίδιας περιόδου στο Καθολικό [δηλ. στον κεντρικό ναό], χωρίς φωτοστέφανο. Μαρτυρία του αγιορείτη μοναχού π. Νικοδήμου Μπιλάλη για την ύπαρξη Ακολουθίας του Μάρτυρα δείχνει ότι οι πατέρες στο Άγιο Όρος τον τίμησαν και τον μνημόνευσαν αρκούντως. Και πώς να αντιπαρέλθει κάποιος τις μαρτυρίες του οσίου Αθανασίου του Αθωνίτη περί του πνευματικού του τέκνου. Στις τρεις που παρεμβάλαμε ανωτέρω (στο τέλος του κεφ. για την εκκλησιαστική πολιτική) θα προσθέσουμε ακόμα μία, την οποία εκλάβαμε πάλι από το «Τυπικό» του οσίου, όπου ο λόγος του είναι πιο άμεσος:
«Εντεύθεν, ει και το μοναδικόν σχήμα δι ήν είπομεν ουκ ημπέσχετο περιπέτειαν, αλλά τη των αρετών εργασία και φυλακή και τηρήσει του νοός, ταις τε μακροτάταις νηστείαις και ταις ευτόνεις αγρυπνίαις και διηνεκέσι χαμευνίαις τους εν όρεσι διαιτωμένους υπερηκόντιζε (σ.σ. ξεπερνούσε) μοναχούς αγωνιζόμενός τε και σωφρονών, όσον ο ημέτερος παραστήσαι λόγος ου δύναται».
Διαβάζουμε επίσης (εδώ):

Η μνήμη του αναφέρεται μόνο στον Λαυριωτικό Κώδικα Β 4φ. 133, όπου υπάρχει και πλήρης Ακολουθία του με Κανόνες (ποιητικά έργα, που ψάλλονται στην εκκλησία). Δημοσιεύθηκαν από τον L. Petit στο Byz. Zeitschrift τ. ΙΓ (1904 μ.Χ.) σελ. 398 - 420 και από τον Δημητριεύσκη στο Κίεβο το 1911 μ.Χ.

Στο άρθρο μας Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα; διαβάζουμε: 
 
Οι στρατιωτικοί άγιοι κατά κανόνα είναι και μάρτυρες, έχουν δηλαδή ξεπλύνει το αίμα των εχθρών (κι ας το έχυσαν σε αμυντικούς πολέμους) με το δικό τους αίμα. Ακόμη και ο Νικηφόρος Φωκάς, που είναι άγιος, πέθανε από μαχαίρι – και δεν τιμάται γιατί απελευθέρωσε εδάφη από τη σκληρή αραβική κατοχή, αλλά για την ευσέβειά του. Κι όμως κι αυτός πέθανε από μαχαίρι, στη συζυγική του κλίνη (όχι στο «ένδοξο» πεδίο της μάχης)! Τυχαίο;

Δυο χαρακτηριστικά περιστατικά από τον βίο του Αγίου Δανιήλ του Στυλίτη (11 Δεκεμβρίου), που μας φέρνουν στο νου το Βατοπαίδι


Ο άγιος Δανιήλ ο Στυλίτης. Μικρογραφία από το Μηνολόγιο του αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ (φ. 237).
Η γυναίκα – πειρασμός
Κατόπιν ανέβηκε στο Στύλο του Γελανίου, που ήτο ψηλότερος και έκανε ζωή αυστηρότερη και θαυμαστότερη. Μα ο δαίμονας, βλέποντας το μεγαλείο του τον εφθόνησεν ώστε του έπλεξεν και άλλες παγίδες. Παρεκίνησε τους αιρετικούς, που ήσαν στο Βυζάντιο, να του δώσουν ενόχλησι και να τον πειράξουν. Βρήκαν, λοιπόν, εκείνοι μια γυναίκα, που ήταν άσεμνη και ξεδιάντροπη. Λεγόταν Βασιανή και καταγόταν από την Ασία.
Την κατάφεραν εξαγοράζοντάς την με πολλά χρήματα να δοκιμάση αν μπορέση να μολύνη τον Όσιον ή κανένα από τους μαθητάς του, ώστε να ξεσπάση σάλος και να δημιουργηθή σκάνδαλο. Έφυγεν, λοιπόν, η αδιάντροπη εκείνη γυναίκα, ντυμένη με ωραία φορέματα και κοσμήματα πολύτιμα και πήγε κοντά στο στύλο του Οσίου. Εγκαταστάθηκε σ’ ένα χωράφι, ότι δήθεν έπασχε από ασθένεια. Με διάφορα δέ σχήματα, και πονηριές, όπως ήταν επιτήδεια στην πορνεία, άρχισε η βρωμερή τις προσπάθειές της για να αιχμαλωτίση την καθαρή ψυχή του Οσίου. Μάταιος ο αμαρτωλός κόπος της όμως. Δεν μπόρεσε παρ’ όλες τις προσπάθειες, να νικήση ούτε τον Όσιον, ούτε κανέναν από τους μαθητάς του.
Επέστρεψε, λοιπόν, άπρακτος. Ήθελε, όμως, να πάρη τα χρήματα που της είχαν υποσχεθή. Και αυτό δεν ήταν εύκολο, αφού τίποτε δεν είχε επιτύχει. Για να τα κερδήσει όμως είπε ψέμματα, ότι δήθεν την επεθύμησεν ο Όσιος και είπε στους μαθητάς του, να βάλουν την σκάλα ν’ ανεβή, αλλά αυτή δεν καταδέχθηκε και έφυγε!
Τοιουτοτρόπως η ελεεινή, εδυσφήμησε τον Όσιον. Αλλ’ η θεία δίκη δεν υπέφερε την συκοφαντία. Εμπήκεν μέσα της δαίμονας, από τον οποίον χωρίς να θέλη, ωμολόγησε την αλήθεια, δηλ. το ψεύδος και τον δόλον των αιρετικών. Τότε οι άνθρωπο της πόλεως, την επήγαν στον Όσιον. Αυτός σαν δούλος του Χριστού αμνησίκακος, την εθεράπευσε και της εσυγχώρησε το φταίξιμό της. Εκείνη εθαύμαζε την καλωσύνη του Οσίου και καταφιλούσε με δάκρυα τον στύλον, ασταμάτητα. Τότε η θεία χάρις την αναβάπτισε και υποσχέθηκε να διορθώση τον βίο της. Πράγματι! Από τότε η άσωτη γυναίκα, έζησε τίμια και φρόνιμα όλη τη ζωή της.
Διαιτητής Βασιλέων
Ύστερα από καιρό, ήλθε στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου [δηλαδή τον Λέοντα Α΄,  που βασίλευσε από το 457 μέχρι το 474]  ο βασιλεύς των Λαζών, για να συνάψουν και οι δυό ειρήνη. Ο βασιλεύς του Βυζαντίου, επήρε τον βασιλέα των Λαζών και τον επήγε να γνωρίση τον Όσιον και να ιδή την καρτερίαν και υπομονή του. Τόσον δέ συγκινήθηκε και εθαύμασεν ο ξένος βασιλεύς τον Όσιον, ώστε έπεσεν και προσεκύνησε, όχι μόνον τον όσιον, αλλά και τον στύλον με ευλάβειαν, λέγοντας: Σε ευχαριστώ, Επουράνιε Βασιλεύ, διότι με αξίωσες να απολαύσω ουράνιον άνθρωπον.
Και τόσον τον ετίμησαν οι δύο βασιλείς, ώστε τον έβαλαν κριτήν εις τας υποθέσεις των και τους συνεβίβαζεν. Όταν ο βασιλεύς των Λαζών επέστρεψεν εις το κράτος του, διηγείτο παντού τα θαύματα του Οσίου. Πάντοτε δέ έγραφε τα προσκυνήματά του προς τον Όσιον. Όλος ο κόσμος, ιδιώται και βασιλείς, Έλληνες και βάρβαροι, με ευλάβειαν τιμούσαν τον Όσιον και τον θεωρούσαν ως άγγελον του Θεού.
Κείμενο: Γέροντα Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, Ο Άγιος Δανιήλ ο Στυλίτης, εκδ. Ορθόδοξου Τύπου (σελ. 23-25 και 29-30).
Φωτογραφία: «Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος τέταρτος – Δεκέμβριος)

Όσιοι Δανιήλ και Λουκάς, οι Στυλίτες Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο Δανιήλ γεννήθηκε στο χωριό Μάραθα, κοντά στα Σαμόσατα της Μεσοποταμίας, από χριστιανούς γονείς, τον Ηλία και τη Μάρθα. Με τις δακρύρροες προσευχές της η μητέρα του, που ήταν στείρα, εισακούστηκε από τον Θεό και, αφού συνέλαβε και γέννησε το μοναδικό παιδί που της έστειλε, τον Δανιήλ, το αφιέρωσε σ’ Εκείνον.
symeon_styliteSDECEMBR
Ο Δανιήλ ασπάστηκε το μοναχικό πολίτευμα σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών και κατόπιν επισκέφθηκε τον άγιο Συμεών τον Στυλίτη (1 Σεπτεμβρίου) και πήρε την ευλογία του. Μετά την εκδημία του ηγουμένου του μοναστηριού του, ο Δανιήλ αποσύρθηκε σ’ έναν εγκαταλελειμμένο ειδωλολατρικό ναό στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Εκεί εγκαταβίωνε υπομένοντας αναρίθμητες επιθέσεις από δαίμονες, τους οποίους πάντοτε νικούσε με την επιμονή στην προσευχή και με το σημείο του Σταυρού. Κατόπιν ανέβηκε σε στύλο, γενόμενος στυλίτης. Παρέμεινε εκεί έως τον θάνατό του, υποφέροντας όλες τις καιρικές συνθήκες, από το δριμύ ψύχος μέχρι τον καύσωνα, αλλά και ποικίλες επιθετικές προσβολές ανθρώπων και δαιμόνων.
Πολλοί μαθητές συγκεντρώθηκαν κοντά στον στύλο του όσιου Δανιήλ κι εκείνος τους καθοδηγούσε πνευματικά με το παράδειγμα και τους λόγους του, ώστε να φθάσουν ν’ αξιωθούν της αιωνίου ζωής. Ο Θεός αντάμειψε τον πιστό δούλο Του με άφθονη χάρη κι έτσι ο όσιος επιτέλεσε πολλά θαυμαστά και επωφελή για τους ανθρώπους, ενώ επίσης προ­φήτευε τα μέλλοντα να συμβούν. Άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της γης συνωστίζονταν κάτω απ’ τον στύλο, αναζητώντας βοήθεια και συμβουλές απ’ τον άγιο του Θεού. Αυτοκράτορες, πατριάρχες, αλλά και απλοί άνθρωποι προσέρχονταν σ’ αυτόν. Ο αυτοκράτορας Λέων ο A (457-474) πήγαινε συχνά τους ξένους προσκεκλημένους του, πρίγκιπες και άλλους επιφανείς, για να τους δείξει τον όσιο Δανιήλ τον Στυλίτη, λέγοντας: «Ιδού, το θαύμα στο βασίλειό μου!».
Ο Δανιήλ προείπε την ημέρα της εκδημίας του απ’ τον κόσμο, έδωσε τις τελευταίες συμβουλές στους μαθητές του σαν πατέρας στα παιδιά του και ύστερα εκοιμήθη. Κατά τον χρόνο του θανά­του του οι μαθητές του είδαν αγγέλους, προφήτες, αποστόλους και μάρτυρες πάνω απ’ τον στύλο του. Αφού έζησε ογδόντα χρόνια ο αγγελικός και ουράνιος αυτός άνθρωπος, έλαβε την αιώνια κατοικία του στη Βασιλεία του Θεού το έτος 489.
Ο Λουκάς ζούσε στην Κωνσταντινούπολη, την εποχή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου. Ως στρα­τιώτης έλαβε μέρος στον πόλεμο κατά των Βουλγάρων και υπήρξε αυτόπτης μάρτυς στον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, αλλά ο ίδιος διασώθηκε σώος και αβλαβής. Ο Λουκάς, βλέπο­ντας το χέρι του Θεού πίσω από τη θαυματουργική διάσωσή του, καταφρόνησε την ματαιότητα του κόσμου και αποσύρθηκε ως ερημίτης για να ζήσει επάνω σ’ έναν στύλο κοντά στη, Χαλκηδόνα. Έζησε ως στυλίτης βίο ακρότατης ασκήσεως για σαράντα πέντε χρόνια, καθαρίζοντας τη ψυχή του απ’ όλες τις αμαρτωλές επιθυμίες και σκέψεις. Ως επίγειος άγγελος και θεάρεστος άνθρωπος, ο όσιος πατήρ Λουκάς εξεδήμησε ειρηνικά προς την αιώνια ανάπαυση του Κυρίου. Μεταξύ των ετών 970 και 980, έλαβε την κατοικία του στην όντως ζωή.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Δεκέμβριος, εκδ. Άθως, σ. 105-107)

O Όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης



Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ Ο ΣΤΥΛΙΤΗΣ
Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ
Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ
     Ο Όσιος Πατήρ ημών Δανιήλ, έζησε κατά τους χρόνους του βασιλιά Λέοντος Α΄του Μεγάλου (457-474), του επικαλουμένου Μακέλλη. Καταγόταν από τη Μεσοποταμία της Συρίας, από την περιφέρεια των Σαμοσάτων.
     Ο πατέρας του Ηλίας και η μητέρα του Μάρθα ήταν προηγουμένως άτεκνοι και είχαν γι' αυτό μεγάλη θλίψη. Μη μπορώντας η Μάρθα να υποφέρει άλλο από την πολύχρονη στείρωση, βγήκε τα μεσάνυχτα κρυφά από την οικία της. Ύψωσε τα χέρια της στον ουρανό, και προσευχόμενη με δάκρυα πολλά έλεγε στον πολυεύσπλαχνο Θεό: «Δέσποτα και βασιλιά όλης της κτίσης, Εσύ έπλασες τον άνθρωπο, αρσενικό και θηλυκό, προστάζοντας τους ν' αυξάνονται και να πληθύνονται. Παρακαλώ την ευσπλαχνία σου, παντοδύναμε, λυπήσου με την ανάξια. Λύσε τη στείρωση της κοιλίας μου, δίνοντας και σε μένα τεκνογονία. Χάρισέ μου ένα παιδί, όπως χάρισες στη Σάρρα, στα γηρατειά της, τον Ισαάκ, στην Άννα το Σαμουήλ και στην Ελισάβετ τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Και σου υπόσχομαι να σου αφιερώσω το παιδί που θα γεννήσω, όπως έκαμε και η Άννα». Αφού τέλειωσε την προσευχή της, μπήκε μέσα στην οικία της και ξάπλωσε να κοιμηθεί. Μόλις αποκοιμήθηκε, βλέπει σε όραμα ότι κατέβηκαν από τον ουρανό κάτι φωτεινά σημεία σαν δίσκοι στρογγυλοί και στάθηκαν πάνω από την κεφαλή της. Ίσως αυτό να σήμαινε την αγιότητα του παιδιού που επρόκειτο να γεννηθεί. Γιατί μετά το όραμα συνέλαβε και γέννησε το μακάριο Δανιήλ.

ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΛΗΣΗ
     Όταν έφθασε το παιδί στα πέντε του χρόνια, το πήγαν οι γονείς του σε μοναστήρι και το αφιέρωσαν στο Θεό, όπως υποσχέθηκαν. Ο ηγούμενος όμως δεν το δέχτηκε στη μονή μέχρι που να μεγαλώσει και να αναχωρήσει από τον κόσμο με την θέληση του. Όταν μεγάλωσε λοιπόν ο Δανιήλ, καταφρόνησε συγγενείς και φίλους, πλούτο και δόξα και κοσμικές απολαύσεις για την αγάπη του Δημιουργού του. Πήγε σ' ένα κοινόβιο και πέφτοντας στα πόδια του Γέροντα τον παρακαλούσε να τον κουρεύσει μοναχό. Ο ηγούμενος όμως βλέποντας τον πολύ νεαρό δίσταζε. Φοβόταν μήπως δεν μπορέσει να υποφέρει την κακοπάθεια και προσπαθούσε να τον εμποδίσει γιατί ήταν μόλις δώδεκα χρονών. Τον συμβούλευε να περιμένει ακόμα λίγο καιρό για να μπορέσει να αντέχει στην άσκηση, τη νηστεία και την αγρυπνία. Αλλά ο Δανιήλ του απάντησε: «Και εγώ πάτερ μου, για τους λόγους αυτούς θέλω να γίνω μοναχός. Για να απαρνηθώ τα του κόσμου, και να ζήσω με το Χριστό». Προσπάθησε ο ηγούμενος ξανά με διάφορα λόγια να τον εμποδίσει, αλλά δεν μπόρεσε. Τότε συμβουλεύτηκε τους αδελφούς της μονής, που όταν είδαν την τόση προθυμία του παιδιού, συγκατατέθηκαν και έμεινε ο Δανιήλ στη συνοδεία τους. Ήταν από την αρχή ο μακάριος, ασκητικότατος, και μέρα με τη μέρα προόδευε στην αρετή. Όταν έμαθαν την ενάρετη ζωή του οι γονείς του χάρηκαν πολύ. Πήγαν στο μαναστήρι και παρακάλεσαν τον ηγούμενο να τον κάμει μοναχό μπροστά τους. Δεν τους αρνήθηκε ο ηγούμενος. Τον κούρεψε μοναχό, αλλά τους παράγγειλε να μην έρχονται συχνά στο μοναστήρι.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟ ΣΤΥΛΙΤΗ
     Ύστερα από πολλά χρόνια κοινοβιακής ζωής πεθύμησε ο θειότατος να πάει στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει στους Αγίους Τόπους. Ήθελε ακόμα να δει και τον περίφημο Συμεών το Στυλίτη, να πάρει την ευλογία του. Γι' αυτό ζήτησε από τον Γέροντα άδεια να φύγει, αλλά εκείνος δεν ήθελε με κανένα τρόπο να τον αφήσει. Ύστερα όμως δέχτηκε, γιατί ήταν ανάγκη να πάει για κάτι εκκλησιαστικές υποθέσεις στην Αντιόχεια, και πήρε με τους άλλους αδελφούς, και τον Δανιήλ στη συνοδεία του. Αφού άφησαν πίσω τους πολλούς τόπους έφτασαν και στο χωριό Τελλαδάν, όπου ασκήτευε ο Όσιος Συμεών ο Στυλίτης. Όταν πλησίασαν στο στύλο εντυπωσιάστηκαν από το πώς αυτός ο άνθρωπος ζούσε μέσα σε τόση στέρηση, σε τόσο ύψος. Και υπέμενε ο γενναίος αυτός ασκητής τη ψύχρα του χειμώνα, τον καύσωνα του καλοκαιριού, τη μανία των ανέμων και τη δριμύτητα των βροχών. Βλέποντας τον ο Δανιήλ όχι μόνο θαύμαζε αλλά «θείω ζήλω» κινούμενος ήθελε να τον μιμηθεί. Όταν μετά οι αδελφοί φώναξαν προς τον Όσιο και τον χαιρέτισαν, έσκυψε ο ευλογημένος το κεφάλι του, από το ύψος του στύλου και τους είπε να βάλλουν μια σκάλα που είχε εκεί κοντά, για ν' ανέβουν. Ο Δανιήλ μόλις άκουσε την πρόσκληση, έτρεξε πρόθυμα. Ανέβηκε τη σκάλα και όταν έφτασε στον Όσιο, τον ασπάστηκε με ευλάβεια. Ο Μέγας Συμεών τον ευλόγησε και του προφήτευσε τη μέλλουσα αρετή του λέγοντας: «Πολέμα γενναία παιδί μου, γιατί πολλούς πόνους πρόκειται να υπομείνεις για τον Κύριο. Ο Θεός θέλει να σου δώσει δύναμη και βοήθεια να νικήσεις το ψυχοφθόρο δαίμονα μέχρι τέλους».

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

Σύγχρονα θαύματα Αγίου Σάββα του εν Καλύμνω


Από Dogma θαύματα

Ο Άγιος Σάββας ο  εν Καλύμνω ή αλλιώς και ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος, έχει επιτελέσει πολλά θαύματα και οι μαρτυρίες που σώζονται είναι συγκλονιστικές.

Δέκα  συναπτά έτη μετά το θάνατο του Αγίου Σάββα, έγινε η ανακομιδή των αγίων και χαριτόβρυτων λειψάνων του. Ήταν 7 Απριλίου 1957. Στην ανακομιδή προεξήρχε ο μακαριστός Μητροπολίτης Λέρου, Καλύμνου και Αστυπάλαιας κυρού Ισίδωρος, ενώπιον πλήθους λαού. Ένα πυκνό νέφος θείας ευωδίας κάλυψε ολόκληρη την περιοχή και το νέο για το θεϊκό σημείο έκανε αμέσως το γύρο του νησιού. Το ιερό λείψανο του Οσίου μεταφέρθηκε σε λάρνακα, στο παρεκκλήσι του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου. Από τη στιγμή εκείνη είναι πολλές οι μαρτυρίες θεραπευθέντων ανθρώπων για τα θαύματα του Αγίου Σάββα του Εν Καλύμνω.
Θαυμαστές Επεμβάσεις του Αγίου – Αφηγήσεις θεραπενθέντων ατόμων!
Θεραπεία όγκο, έτος1963
Εφανερώθη σ’ ένα επικίνδυνο μέρος ένα βολαράκι και λίγο-λίγο εμεγάλωνε και υπέφερα.
Λοιπόν, εκεί πού πονούσα έκανα πάλι το σταυρό μου και είπα: «Άγιέ μου Σάββα, κάνε μου και εμένα το θαύμα σου, πέρασέ μου τους πόνους μου» και αμέσως με πήρε ελαφρύς ύπνος και πάλι μού ήλθε ο άνθρωπος ο κοντός και με έσπρωξε δύο φορές γελαστός και μού είπε: «Εγώ δεν θέλω τίποτε από σένα, μόνον κάθε χρόνο στην εορτή μου να έρχεσαι να ξαγρυπνάς και να μού ανάβεις ένα κεράκι». Αυτό μού είπε και έφυγε αμέσως.
Άνοιξα τα μάτια μου και τί να δω, έσπασε όλο το κακό από πάνω μου και είδα την υγεία μου. Δύο θαύματα έκανε ο άγιος Σάββας εις τον άνδρα μου και σε μένα. Δεδοξασμένο το όνομα του Κυρίου.
Γεωργία Ι. Χούλη
Θεραπεία ημικρανίας (έτος1968)
Υπέφερα από τρομερά ημικρανία. Η ζωή μου ήτο μαρτυρική. Εξετάσθηκα σε πολλούς γιατρούς. Όλοι μού λέγανε ότι είχα όγκο κακοήθη και κανείς δεν βοήθησε εις την ασθένειά μου. Κατέφυγα όμως εις τον άγιο Σάββα.
Προσευχήθηκα μετά θερμών δακρύων εις το ιερό του Λείψανο. Άλειψα το κεφάλι μου με λάδι της κανδήλας του και ώ του θαύματος! Ο άγιος Σάββας μού έκανε τελείως καλά.
Παναγιώτης Μαλαχίας
Θεραπεία δερματικής νόσου
Είχα στα χέρια μου σπυριά και υπέφερα πολύ. Πήγα να προσκυνήσω στον άγιο Σάββα. Τον παρακάλεσα με μεγάλην πίστιν να με θεραπεύσει. Πράγματι πηγαίνοντας προς την τραπεζαρίαν διά να πάρω καφέ ένοιωσα να κολλάνε τα χέρια μου. Τα εσκούπισα αμέσως και όλα εξαφανίσθησαν. Τα χέρια μου έγιναν καθαρά όπως πρώτα.
Μόλις είδα το θαύμα εχάρισα το δακτυλίδι μου στον άγιο, τον οποίο ποτέ δεν θα ξεχάσω, θα τον επικαλούμαι σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου.
Δημ. Μ. Κορφιάς
Θαύμα της αγίας εικόνος, πού ιστόρησε ο αγιογράφος μοναχός π. Μιχαήλ
Ο π. Μιχαήλ αγιογράφος Καυσοκαλυβίτης, (εκοιμήθη εις τάς 24 Μαΐου 1979), έλαβε το 1959 εντολήν από την ηγουμένην Φιλοθέην να ιστορήσει τον άγιον Σάββα.
Ο π. Μιχαήλ, επειδή δεν είχε εικόνα του αγίου, ούτε τον εγνώριζε προσωπικώς, παρακάλεσε τον Κύριον, αλλά και τον άγιον Σάββα εις προσευχήν να φωτισθή διά να ιστορήσει την εικόνα. Πράγματι, είχε μεγάλην ευχέρειαν κατά την εργασίαν και επιτυχίαν. Όταν η αγία εικόνα παρεδόθη εις το τελωνείον, ήρχισε να κρούη μόνη της η καμπάνα του Μοναστηρίου.
Το γεγονός αυτό ήτο ανεξήγητον μέχρι την επομένην, όταν έλαβον είδησιν από το τελωνείον διά την παραλαβήν της εικόνος. Η καμπάνα έκρουσε μόνη της έως ότου έφεραν την εικόνα εις το Μοναστήρι.
Αφήγηση του Ποθητού Καλαφάτη.
Βίος Οσίου Σάββα του Νέου του εν Καλύμνω, «Ο Άγιος Σάββας ο νέος ο εν Καλύμνω»

Ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος (5 Δεκεμβρίου)

Ο πειρασμός του μήλου
Κάποτε, που βρισκόταν στον κήπο του μοναστηριού, του ήλθε η επιθυμία να φάει ένα ωραίο και πολύ νόστιμο μήλο, πριν από την κανονική ώρα του φαγητού. Η επιθυμία που άναψε μέσα του τον οδήγησε να το κόψει, αλλά έπειτα σκέφθηκε καλλίτερα και κυριάρχησε στον εαυτόν του με δύναμη. Επιτιμούσε και μάλωνε τον εαυτό του με λογισμούς ευσεβείς λέγοντας· «Ήταν ωραίος στα μάτια και ευχάριστος στη γεύση και ο καρπός που έφαγε ο Αδάμ και με την παρακοή εκείνου οδηγήθηκα και εγώ στο θάνατο. Γιατί αντί του νοητού και πνευματικού κάλλους, προτίμησε εκείνο, που φαινόταν ωραίο κι ευχάριστο στα σωματικά μάτια· κι αντί για τις πνευματικές απολαύσεις, θεώρησε καλλίτερο το να γεμίζει το στομάχι του. Απ’ αυτόν μπήκε μέσα στον κόσμο ο θάνατος. Ας μην αποστρέψω, λοιπόν, το πρόσωπο μου από την ομορφιά της εγκράτειας, με το να καταβληθώ από κάποιο ψυχικό νυσταγμό. Γιατί, όπως πριν από κάθε καρποφορία προηγείται ο ανθός, έτσι και πριν από κάθε έργο και κατόρθωμα αγαθό προηγείται η εγκράτεια.

Με αυτόν τον καλό λογισμό νίκησε την επιθυμία και το μήλο το πέταξε κάτω κι άρχισε να το καταπατεί με τα πόδια του. Μαζί με το μήλο καταπάτησε και την επιθυμία του. Κι έβαλε νόμο πια στον εαυτό του να μη φάει μήλο, μέχρι το θάνατό του.
Από τότε του χαρίστηκε δύναμη θεϊκή και ασκούσε τον εαυτό του στην εγκράτεια, η οποία συγκρατεί και διώχνει τους πονηρούς λογισμούς, καθώς και το βάρος του ύπνου. Μαζί με την εγκράτεια, φρόντιζε να κουράζεται και σωματικά, ενθυμούμενος τον λόγο που λέγει προς τον Θεό σ’ ένα ψαλμό του ο Δαυίδ· «ίδε την ταπείνωσίν μου και τον κόπον μου και άφες πάσας τας αμαρτίας» ( Ψαλμ.24, 18). Γι’ αυτό και με κάθε προσπάθεια και προθυμία φρόντιζε να ταπεινώνει τη ψυχή του με τη νηστεία και να δαμάζει το σώμα του με τον κόπο και το μόχθο. Κι ενώ μέσα στο μοναστήρι των Φλαβιανών είχε εξήντα ή εβδομήντα συναγωνιστές στην πνευματική ζωή, όλους τους ξεπέρασε στην ταπεινοφροσύνη, την υπακοή και τους κόπους για την ευσέβεια.

Ο Αγιος Σάββας και τα μεγάλα θαύματα!



Συγκλονιστικές οι μαρτυρίες των γονιών που με την προσευχή έσωσαν το παιδί τους από τον καρκίνο, αλλά και της γυναίκας που κατάφερε να τεκνοποιήσει
Από τον
Μάκη Αδαμόπουλο

Στις 5 Δεκεμβρίου η Εκκλησία τιμά έναν πολύ μεγάλο Αγιο, τον Αγιο Σάββα τον Ηγιασμένο. Σπλάγχνο της Αγιοτόκου Καππαδοκίας, γεννήθηκε τον 4ο αιώνα, συγκεκριμένα το 431, ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός. Σε ηλικία 8 ετών πήγε στο μοναστήρι των Φλαβιανών, όπου έμαθε όλα τα γράμματα, το Ψαλτήρι απέξω και απέκτησε μεγάλη χάρη και φήμη. Εμεινε εκεί έως τα 18 και στη συνέχεια πήγε στην έρημο της Ανατολής. Εκεί έφτιαξε τη Μονή του Αγίου Σάββα, η οποία απέκτησε πολλούς μοναχούς. Ο Αγιος ξεχώριζε για τη σεμνότητα και την ταπεινότητά του. Ελεγε συνεχώς: «Δεν είμαι τίποτα, Θεούλη μου». Από πολύ μικρός έως και την κοίμησή του, το 532, αγωνιζόταν κατά το «Αγιοι γίνεσθε».

Ο Αγιος έκανε πολλά θαύματα. Κυρίως θεράπευε τους αρρώστους. Σήμερα φανερώνεται σε οικογένειες που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά και σε ασθενείς με καρκίνο. Στηρίζει τον αγώνα των ανθρώπων που δοκιμάζονται από τη σοβαρή αυτή ασθένεια. Γι' αυτό, άλλωστε, και το ογκολογικό νοσοκομείο φέρει το όνομά του.

Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ανθρώπων τους οποίους ο Αγιος θεράπευσε, την ώρα που οι γιατροί δεν τους έδιναν πολλές ελπίδες. Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία των γονιών ενός κοριτσιού που είχε όγκο στο κεφάλι και έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα. Οι γιατροί είχαν προειδοποιήσει τους γονείς ότι η επέμβαση ήταν πολύ δύσκολη και δεν μπορούσαν να πουν τίποτε για το αποτέλεσμα. Ο φόβος και η απόγνωση οδήγησαν τους γονείς στην Εκκλησία και την εικόνα του Αγίου Σάββα.
Προσευχή

Προσευχήθηκαν, παρακάλεσαν, έκλαψαν μπροστά στην εικόνα του Αγίου και του ζήτησαν να θεραπεύσει το κοριτσάκι τους. Την επόμενη ημέρα, νωρίς το πρωί, θα γινόταν το χειρουργείο. Ολα ήταν έτοιμα: το μικρό κορίτσι στο χειρουργικό κρεβάτι και οι γονείς απέξω, να ελπίζουν και να προσεύχονται. Τελικά, οι γιατροί, συγκινημένοι, ενημέρωσαν τους γονείς ότι όχι μόνο όλα είχαν πάει καλά, αλλά, μόλις ξεκίνησε το χειρουργείο, διαπίστωσαν ότι ο όγκος δεν υπήρχε! Κανένας δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτό το γεγονός. Οι γονείς όμως ήξεραν. Ο Αγιος Σάββας είχε εισακούσει τις προσευχές τους και είχε θεραπεύσει το παιδί.

ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΑΓΙΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ


ΠΑΤΗΡ ΙΓΝΑΤΙΟΣ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ:
Σήμερα που πήγαμε στην Μονή του Αγίου Σάββα ζήτησα ευλογία από τον γέροντα π.Ευδόκιμο και έβγαλα όλες αυτές τις φωτογραφίες.


Δείτε λοιπόν,κυρίως οι γυναίκες που δεν μπαίνουν, λόγω του αβάτου της Λαύρας,τα πόδια του Αγίου Σάββα!!!

Κοιμήθηκε εν Κυρίω σε ηλικία 93 ετών ,το έτος 532 μ.Χ., δηλαδή πριν 1482 έτη.!!!
Δεν υπέστη ποτέ κανένα είδος "ταρίχευσης", πως λοιπόν διατηρείται τόσο τέλεια, άφθαρτος ο άγιος;;;

Δεν είναι θαύμα;;;
Για τους πιστούς χριστιανούς δεν είναι παράδοξο, έχουμε άλλωστε τόσα άφθαρτα σώματα αγίων και στην Ελλάδα...., Αγιος Σπυρίδων, Αγιος Διονύσιος κ.α.
 Είναι ολόσωμος ο Αγιος Σάββας.....







http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/04/blog-post_21.html


Η ζωή του αγίου Σάββα:

Ο Όσιος Σάββας ο Ηγιασμένος γεννήθηκε το 439 μ.Χ. από τον Ιωάννη και την Σοφία, γονείς ευσεβείς και εύπορους στην πόλη Μουταλάσκα της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και αναγκάστηκε να μεταβεί με την σύζυγό του στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.  Ανέθεσε λοιπόν την ανατροφή του γιους του στον Θείο του Ερμία. Ηταν τότε ο ¨Αγιος Σάββας μόλις πέντε ετών.
Ο Σάββας έγινε θύμα μιας διαμάχης ανάμεσα στους θείου του Σάββα και Γρηγόριο σχετικά με την ανατροφή του αλλά και την διαχείριση της πατρικής του περιουσίας.  Ενετάγη τότε σ” ένα μοναστήρι κοντά στην γενέτειρά του που λεγόταν » Φλαβανιαί».
» Θέλων δε ο Θεός να προμηνύση την αγιότητα, εις την οποίαν θα έφθανεν ο Σάββας, τον εχαρίτωσε με ακράδαντον και θαυματουργόν πίστην: κάποτε εισήλθεν εις ανημμένον φούρνον, αφού καθωπλίσθη δια του σημείου Σταυρού, και σώος και αβλαβής εξήγαγε αβλαβή τα ενδύματα, τα οποία ο αρτοποιός είχεν λησμονήσει¨.
Αφού συμπλήρωσε δέκα χρόνια στο μοναστήρι έλαβε άδεια να πάει στα Ιεροσόλυμα και να ησυχάσει στην έρημο. Μετά από θεϊκή οπτασία ο Ηγούμενος του έδωσε την άδεια και σε ηλικία δέκα οκτώ ετών έφθασε στα Ιεροσόλυμα στη Μονή του Αγίου Πασσαρίωνος, όπου και πέρασε τον χειμώνα του έτους 456 στη Μονή του Αγίου Πασσαρίωνος.
Παρά τις προτροπές του Αρχιμανδρίτου Ελπιδίου και των άλλων αδελφών να μείνει μαζί τους ο Σάββας πήγε να συναντήσει τον Μέγα Ευθύμιο στην έρημο.
Αγιος Σάββας ο ηγιασμένος 2
 Ο Αγιος Ευθύμιος τον έστειλε να μπει στην υπακοή του Αββά Θεοκτίστου.
Αυτό το έπραξε για να του δείξει ότι δεν πρέπει να δέχεται στη Μονή νέους αγένειους.
Πράγματι ο Σάββαρας έμεινε κοντά στον Άγιο Θεόκτιστο περίπου δέκα χρόνια
και άλλα δύο μέχρι τον θάνατο και του διαδόχου του Μάριδος.
Ο νέος Ηγούμενος ήταν ο Λογγίνος και ζήτησε να επιστρέψη στην ησυχαστική ζωή.
Από τότε έμεινε ο Αγιος Σάββας σε ένα σπήλαιο νοτίως της Μονής επί πέντε ημέρες,
ενώ το Σάββατο και την Κυριακή επέστρεφε στη Μονή για να μεταφέρει τα εργόχειρά του και να συμμετέχει στις κοινές ακολουθίες και στη Θεία Λειτουργία.
Την Τεσσαρακοστή ο Άγιος Σάββας έμενε μετά του Μεγάλου Ευθυμίου και του μαθητού του Δομετιανού στην έρημο του Ρουβά
μεταξύ του χειμμάρου των Κέδρων και της Νεκράς Θάλασσας, με νηστεία και προσευχή. Αυτό γινοταν μέχρι τις 20 Ιανουαρίου τοθυ 473 όταν ο μέγας Ευθύμιος εκοιμήθη.
Στο τριακοστόν πέμπτον έτος της ηλικίας του ο Αγιος Σάββας απήλθε προς την ανατολικήν έρημον του Ρουβά και Κουτυλά, την ιδίαν περίοδον κατά την οποίαν ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης έλαμπεν εν τη ερήμω του Ιορδάνου. Εις την έρημον ταύτην, όπου συνεδέθη πνευματικώς και με τον Άγιον Θεοδόσιον τον Κοινοβιάρχην μέσω του μοναχού Άνθου, διέμεινεν ο Άγιος Σάββας τέσσερα έτη.
«Τότε εκέρδισε την κατά των δαιμόνων και των θηρίων πλήρη αφοβίαν, άλλα και το σέβας των βαρβάρων, χάρις εις την εις Θεόν πίστην του και την αρετήν του. Μετά ταύτα, προσταχθείς υπό αγγέλου επάνω εις το όρος της Ευδοκίας, μετώκησεν εις την ανατολικήν πλευράν του Χειμάρρου των Κεδρών, εις σπήλαιον, το οποίον εως σήμερον δείκνυται ως το Σπήλαιον του Άγίου Σάββα, έναντι της Λαύρας. Μετά πέντε έτη, ήρχισαν να συναθροίζονται πλησίον του οι ερημίται και αναχωρηταί, ως εβδομήκοντα τον αριθμόν, άνδρες ουράνιοι και χαριτοφόροι, οι οποίοι απετέλεσαν και την πρώτην συνοδείαν της Λαύρας, εν έτει 483.»
Μετά την οργάνωση της Λαύρας και την ανάβλυση αγιάσματος ο Άγιος Σάββας είδε να υψώνεται στον ουρανό στύλος πυρός. Αγού ερεύνησε βρήκε εκεί θεόκτιστο σπήλαιο κατάλληλο για να γίνει εκκλησία. Αυτό έγινε και το κέντρο της Λαύρας. Η συνοδεία του έφθασε τους εκατόν πενήντα μοναχών.  
«Θα ήτο όμως αδύνατον να μη ενταθώσιν οι πειρασμοί και τα σκάνδαλα του διαβόλου, εναντίον ενός τόσον Θεϊκού έργου. Ο Άγιος Σάββας υπέστη την περιφρόνησιν και συκοφαντίαν εκ μέρους ιδικών του μοναχών, οι οποίοι εζήτησαν από τον πατριάρχην Σαλλούστιον την αντικατάστασιν του εις την ηγουμενίαν. Ο πατριάρχης Σαλλούστιος αντ” αυτού, γνωρίζων την αγιότητα του Σάββα, τον εχειροτόνησε πρεσβύτερον, και ενεκαινίασε την Θεόκτιστον Εκκλησία την 12ην Δεκεμβρίου του 491¨.
Η προσέλευση μοναχών συνεχίστηκε και μάλιστα πολλών Αρμενίων.
Το 492 ο Άγιος Σάββας ήλθε στο φρούριο του Καστελλίου «και αφού εξεδίωξε τους δαίμονας, οι οποίοι ενεφώλευον εκεί, ωκοδόμησε κοινόβιον και ετοποθέτησε μοναστικήν αδελφότητα»
Αγιος Σάββα του Ηγασμιένου
«Μετ” ολίγον καιρόν ο πατριάρχης Σαλλούστιος ανέδειξε τον μέν Σάββαν άρχοντα και νομοθέτην πάντων των αναχωρητών και κελλιωτών, των υπαγομένων εις την Αγίαν Πόλιν, τον δε Θεοδόσιον τον Κοινοβιάρχην αρχηγόν και αρχιμανδρίτην πάντων των κοινοβίων. Δια τούτο ο Άγιος Σάββας έλεγε χαριέντως προς τον Θεοδόσιον ότι ο ίδιος ήτο «ηγούμενος ηγουμένων», ενώ ο Θεοδόσιος «ηγούμενος παιδίων», δηλαδή αρχαρίων.».
Το έτος 494 μ.Χ. ήρχισαν και αι εργασίαι ανοικοδομήσεως
της Μεγάλης Εκκλησίας της Θεοτόκου, της οποίας τα εγκαίνια εγένεντο αρκετά έτη αργότερον, την 1ην Ιουλίου του ε΄τους 502 μ. Χ., διότι ο Θεόκτιστος Ναός και ο μικρός ευκτήριος οίκος δεν επήρκουν δια τας λατρευτικάς ανάγκας της Λαύρας.
Ωστόσο οι μαθητές του που τον είχαν κατηγορήσει πριν από λίγα χρόνια εστασίσαν και πάλι. Τότε ο Άγιος Σάββας αναχώρησε από την Λαύρα. Η απουσία του κράτησε πέντε χρόνια. Στη διάρκεια τους συνέστησε δύο νέα κοινόνια, στα Γάδαρα και στη Νικόπολη.
Μετά από πέντε χρόνια ο Άγιος Σάββας αποκαταστάθηκε στη θέση του Ηγουμένου. Οι στασιαστές πήγαν σε Νέα Λαύρα. Ο άγιος τους βοήθησε να την διοργανώσουν και τους εγκατέστησε Ηγούμενον αγιώτατον, τον Ιωάννην.
«Τα επόμενα έτη ο Άγιος επεδόθη εις την καλλιέργειαν των πνευματικών του τέκνων. Συνέστησε μέχρι θανάτου του άλλας δύο λαύρας, την του Επταστόμου (512 μ.Χ.) και την του Ιερεμίου (531μ.Χ.), και άλλα δύο κοινόβια, το του Σπηλαίου (509μ.Χ.) και το του Σχολαρίου (512μ.Χ.¨).»
Την τελευταία εικοσαετία της ζωής του αναγκάστηκε να ηγηθεί του αγώνα κατά των πρωτοστατών του Μονοφυσιτισμού «Ακεφάλων» Σευήρου, Φιλοξένου και Σωτήρχου. Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες περιήρχοντο σε χείρες αιρετικών επισκόπων.
Ο Άγιος Σάββας, μετά από παρακίνησιν του Ορθοδόξου πατριάρχου Ιεροσολύμων Ηλία (494-516),  μετέβη στην Κωνσταντινούπολη  το 512,  όπου κατώρθωσε διά της φήμης του άλλα και της αγιότητός του να πείσει τον αυτοκράτορα να αναστείλει την εξορίαν του Ηλία.  Τότε το επόμενον έτος η εκτόπισης του Ορθόδοξου πατριάρχου ετέθη υπό του αυτοκράτορος εις εφαρμογήν, ο Άγιος Σάββας συνεκέντρωσεν εις Ιεροσόλυμα όλους τους μοναχούς της ερήμου, δια να προφυλάξη τον Ηλίαν, και αναθεμάτισε τους αιρετικούς απεσταλμένους του αυτοκράτορος. «
Τρία χρόνια αργότερα ο Άγιος Σάββας κινητοποίησε τους ερημίτες για να στηρίξει εις την Ορθοδοξίαν τον νέον Πατριάρχην Ιεροσολύμων, Ιωάννην Γ” (516-524), βοηθούμενος υπό του Αγ. Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου.
Η κινητοποίησις αυτή διεφύλαξε την Εκκλησίαν Ιεροσολύμων στην Ορθή Πίστη.
Για δεύτερη φορά ο Άγιος Σάββας πήγε στην Κωνσταντινούπολη σε ηλικία ενενήκοντα ετών.
Ο Άγιος επέτυχε εκεί την απαλλαγήν της Παλαιστίνης από τα σκληρά μέτρα, τα οποία ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός ήθελε να επιβάλλει συνέπεια των ταραχών, τας οποίας είχε προκαλέσει η εξέγερσις Σαμαρειτών και Ιουδαίων (529).
Ο Άγιος παρώτρυνε ακόμη τον ευσεβή βασιλέα να προβεί σε  δίωξιν των αιρέσεων Αρείου, Νεστορίου και Ωριγένους και σε κοινωφελή έργα στην  Παλαιστίνην, έναντι των οποίων θα απεκόμιζεν επέκταση  της αυτοκρατορίας εις την Αφρικήν και Ιταλίαν. Πράγματι η προφητεία και ευλογία αυτή του Αγ. Σάββα εκπληρώθηκε. Οι νίκες των στρατηγών Βελισσαρίου και Ναρσή έφεραν και πάλιν τα δυτικά τμήματα της Αυτοκρατορίας υπό τον αυτοκράτορα της Πόλεως.
 Όμως η επιστροφή του από την Βασιλευούσα εσήμανε και την αρχήν του τέλους της επιγείου πολιτείας του.
Ο Όσιος Πατήρ ημών Σάββας ο Ηγιασμένος ανεπαύθη εκ των κόπων του εν Κυρίω την 5ην Δεκεμβρίου του 532 μ. Χ.
» Είχε ζήσει εις το κοινόβιον των Φλαβιανών δέκα έτη, ως του 18ου έτους της ηλικίας του, δεκαεπτά έτη εις το κοινόβιον του Αγίου Θεοκτίστου εις την Παλαιστίνην, και πεντήκοντα εννέα έτη εις τας ερήμους και εις την Μεγίστην Λαύραν.»
Κατά το έτος 547 το τίμιον λείψανόν του ευρέθη εντός του μνήματος σώον και αδιάλυτον, μετεφέρθηκε  δε εις Κωνσταντινούπολιν πολλούς αιώνας αργότερον και απο εκεί από τους Σταυροφόρους στην Βενετία το 1204.
Το 1965 επεστράφη οριστικώς εις την Μεγίστην αυτού Λαύραν. Η πρωτοφανής απήχησις της ζωής του εις τους πιστούς έσχεν ως αποτέλεσμα την συγγραφήν του Βίου του υπό Κυρίλλου του Σκυθοπολίτου ήδη κατά το 557 μ. Χ.
Η Λαύρα του Αγίου Σάββα είναι προπύργιο της Ορθοδοξίας και ανάμεσα στους αγίους που ανέδειξε είναι και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τον 8ο αιώνα.
 
Η εντός παρενθέσεως σημειώσεις είναι από την έκδοση: Ιερά Λαύρα Σάββα του Ηγιασμένου, Θεόκτιστος Έπαλξις Ορθοδοξίας , 1500 έτη,  Έκδοσις Ιεράς Λαύρας Σάββα του Ηγιασμένου.

Άγιος Σάββας



Άγιος Σάββας
1. Παιδική Ηλικία του Αγίου Σάββα, και αποταγή του κόσμου. Ασκητικοί αγώνες εις την Μονήν των Φλαβιανών (439-456)
Ο Όσιος Πατήρ ημών Σάββας ο Ηγιασμένος εγεννήθη κατά το έτος 439 από της Χριστού Γεννήσεως υπό γονέων ευσεβών και πλουσίων, του Ιωάννου και της Σοφίας, εις την κώμην Μουταλάσκην της Καππαδοκίας. Ο πατήρ του, στρατιωτικός ων και αναγκασθείς να μεταβή μετά της συζύγου του Σοφίας εις την Αλεξάνδρειαν δια υπηρεσιακούς λόγους, ανέθεσε την ανατροφήν του μικρού Σάββα εις τον εκ μητρός θείον του Ερμίαν, ότε ο Άγιος ήτο πέντε μόλις ετών.
Μετ' ολίγον καιρόν, δυσαρεστηθείς ο Σάββας από την συμπεριφορά της συζύγου του θείου του και από την επακολουθήσαν διαμάχην μεταξύ των θείων του Ερμίου και Γρηγορίου δια την ανατροφήν του και την διαχείρισιν της περιουσίας των γονέων του περιφρόνησε τον κόσμον και ενετάγη εις μοναστήριον πλησιόχωρον της γενέτειράς του ονομαζόμενον «Φλαβιαναί». Εκεί επεδόθη αφ' ενός εις την εκμάθησιν του ψαλτηρίου και των μοναχικών υποχρεώσεων, αφ' ετέρου εις την άσκησιν των θεοειδών αρετών και διέπρεψεν εις την εγκράτειαν, την σωματικήν κακοπάθειαν, την ταπεινοφροσύνην και την υπακοήν, δια των οποίων εφάνη υπέρτερος πάντων των συμοναστών του, εξήκοντα ή και εβδομήκοντα τον αριθμόν. Θέλων δε ο Θεός να προμηνύση την αγιότητα, εις την οποίαν θα έφθανεν ο Σάββας, τον εχαρίτωσε με ακράδαντον και θαυματουργόν πίστην: κάποτε εισήλθεν εις ανημμένον φούρνον, αφού καθωπλίσθη δια του σημείου Σταυρού, και σώος και αβλαβής εξήγαγε αβλαβή τα ενδύματα, τα οποία ο αρτοποιός είχεν λησμονήσει.
2. Μετάβασις εις Παλαιστίνην. Άσκησις εις το κοινόβιον του Αγ. Θεοκτίστου και πλησίον του Μ. Ευθυμίου (456-473)
Έχων συμπληρώσει εν ταις Φλαβιαναίς δέκα έτη αγώνων, εζήτησε από τον Ηγούμενον ευλογίαν, δια να απέλθη οριστικώς εις την Αγίαν Πόλιν Ιερουσαλήμ, καθόσον επεθύμει να αναβαίνη διαρκώς από δόξης εις δόξαν, ησυχάζων εις την έρημον. Ο Ηγούμενος του παρέσχε την άδειαν έπειτα από θεϊκήν οπτασίαν, και ούτως ο Σάββας, εις ηλικίαν δεκαοχτώ ετών, αφίχθη εις Ιεροσόλυμα και εφιλοξενήθη εις την Μονήν του Αγίου Πασσαρίωνος, όπου και διήλθε τον χειμώνα του έτους 456 προς 457 μ.Χ. Παρά τας προτροπάς του Αρχιμανδρίτου Ελπιδίου και ετέρων αδελφών να μείνη πλησίον των, ο Σάββας είχε διαρκώς κατά νουν να συναριθμηθή με τους αναχωρητάς, οι οποίοι ησκούντο υπό την εποπτείαν του θαυματουργού και λάμποντος φωστήρος Ευθυμίου του Μεγάλου, δια τούτου δε έλαβε την ευλογία από τον Ελπίδιον και μετέβη προς συνάντησιν του Μ. Ευθυμίου.
Ο Ευθύμιος αρνήθη να κρατήση τον Σάββαν εις την Λαύραν του, αντιθέτως απέστειλεν αυτόν εις την Μονήν του Αββά Θεοκτίστου, μηνύων εις εκείνον να φροντίση τον Σάββαν, διότι ούτος θα εγίνετο διαπρεπής εις την μοναστικήν ζωήν, αυτό το έπραξεν ο Μ. Ευθύμιος, δια να δώση και εν υπόδειγμα εις τον Σάββαν να μη δέχηται νέους αγενείους, όταν θα ίδρυε την ιδικήν του περιφανή Λαύραν και θα καθίστατο νομοθέτης και αρχηγός πάντων των κατά Παλαιστίνην αναχωρητών. Ο νεαρός Σάββας εδέχθη την οδηγίαν του Μ. Ευθυμίου ως θέλημα θεού και εισελθών εις την υπακοήν του Αββά Θεοκτίστου ενέτεινε τους προτέρους του αγώνας, εις την νηστείαν, αγρυπνίαν, ταπεινοφροσύνην και υπακοήν προσέθεσε την αγάπην και επιτηδειότητα εις τας εκκλησιαστικάς ακολουθίας, την αποδοτικωτάτην διακονίαν και εξυπηρέτησιν των λοιπών μοναχών, εν γένει δε διαγωγήν παντελώς άψογον.

Η Αγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα προστάτις των παρθένων, των ψυχορραγούντων, των πυροβολητών

Η Αγία Βαρβάρα έζησε κατά τα χρόνια που αυτοκράτορας ήταν ο διώκτης των χριστιανών Διοκλητιανός (284-305). Γεννήθηκε στην Ηλιούπολη (σημερινό Μπάαλμπεκ) του Λιβάνου και υπήρξε θυγατέρα του πλουσίου ειδωλολάτρη και τοπάρχη Διόσκορου.
Η κόρη ήταν πολύ όμορφη και καθώς ήταν ορφανή από μητέρα και χωρίς αδέλφια, ο πατέρας της την πρόσεχε ιδιαιτέρως. Ήθελε να την κρατήσει ανύπανδρη, απομακρυσμένη από τις βιωτικές μέριμνες και τις ανθρώπινες συντυχίες. Γι’αυτόν τον λόγο έκτισε ένα ψηλό πύργο και την απομόνωσε εκεί. Μια χριστιανή θεραπαινίδα ανέλαβε την ανατροφή και διαπαιδαγώγησή της και απ’αυτήν σίγουρα μυήθηκε στην κατά Θεόν ζωή.
ag.barbara12
Οι Αγίες Αικατερίνα, Βαρβάρα και Θέκλα. Τοιχογραφία στον νάρθηκα της Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων, έτος 1627
Στην μόνωση του πύργου η κόρη καλλιεργούσε το πνεύμα της με προσευχή, μελέτη των Γραφών και εξάσκηση των αρετών. Κάποτε ο πατέρας της θέλησε να καλλωπίσει τον πύργο και διέταξε τους εργάτες του να κτίσουν στην βάση του ένα λουτρό με δύο παράθυρα. Κατ’εκείνο τον καιρό χρειάσθηκε να λείψει και έτσι η νεαρή Βαρβάρα έδωσε την εντολή να ανοιχθεί και τρίτο παράθυρο στο λουτρό ώστε και τα τρία παράθυρα να γίνουν εις τύπον της Αγίας Τριάδος, από την οποία προέρχεται κάθε φως φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Όταν τελείωσε το έργο η Αγία στάθηκε με καμάρι πάνω από τον λουτήρα-κολυμβήθρα και κοιτάζοντας ανατολικά, σχημάτισε με το δάκτυλο στα μάρμαρά του τον θείο τύπο του Σταυρού. Και ώ του θαύματος! Ο Σταυρός χαράχθηκε επάνω στο μάρμαρο σαν να σκαλίστηκε από εργαλείο και όχι ανθρώπινο χέρι και έτσι δειχνόταν στους πιστούς κατά τα μετά το μαρτύριό της χρόνια. Χαρούμενη η Αγία για το έργο της αυτό επιδόθηκε σε εκτενή προσευχή και δεν απέλιπε του να επιτιμά τα άψυχα είδωλα που τιμούσε ο πατέρας της και όσους τα προσκυνούσαν.
 Όταν κάποτε ο Διόσκορος επέστρεψε και είδε το λουτρό φτιαγμένο με τρία παράθυρα, ζήτησε εξηγήσεις από τους εργάτες και εκείνοι του υπέδειξαν την θυγατέρα του η οποία απολογούμενη μαρτύρησε την πίστη της στην χριστιανική θρησκεία. Με τα τρία δάκτυλά της ενωμένα έκανε το σημείο του Σταυρού λέγοντας ότι «Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα, αυτό το μοναδικό φως φωτίζει όλη την κτίση και μέσω του σημείου του Σταυρού σώζονται οι άνθρωποι».
ag.barbara5
Αμέσως ο θυμωμένος πατέρας τράβηξε το σπαθί του και όρμησε να φονεύσει την κόρη του. Η Αγία διέφυγε στο βουνό όπου άνοιξε θαυματουργικά ένας βράχος στα δύο και προστάτεψε την μάρτυρα. Το ίδιο θαύμα είχε γίνει και άλλοτε για να προστατευθεί η πρωτομάρτυς και ισαπόστολος Θέκλα……
Ο οργισμένος Διόσκορος συνάντησε στον δρόμο δύο βοσκούς και τους ρώτησε αν ξέρουν κάτι. Ο μεν πρώτος αν και ήξερε, δήλωσε άγνοια, ο δε δεύτερος αφού αρνήθηκε με τα λόγια, έδειξε με τα χέρια του τον τόπο καταφυγής της Αγίας. Τότε ο Διόσκορος κατεδίωξε την Αγία, την συνέλαβε αρπάζοντάς την από τα μαλλιά και την ενέκλεισε σε σκοτεινό χαμόσπιτο βάζοντας φρουρούς να την προσέχουν. Ύστερα την παρέδωσε στον Ηγεμόνα Μαρκιανό να την ανακρίνει ακόμη και με βασανιστήρια αφού την κατήγγειλε ως χριστιανή και εχθρό της έννομης τάξεως.
Εκείνος όταν αντίκρυσε την όμορφη νεαρή γυναίκα, ξέχασε τα λόγια του άστοργου πατέρα της και άρχισε με καλοπιάσματα να την κάνει να αλλάξει γνώμη. Μπροστά στο αμετάθετο της γνώμης της, διέταξε να την μαστιγώσουν με ωμά νεύρα βοδιών (βούνευρα) μέχρι να βαφτεί η γη από το αίμα της και ακολούθως να τρίψουν τις πληγές της με τρίχινα υφάσματα. Πονεμένη και αιμόφυρτη την έριξε στην φυλακή. Γύρω στα μεσάνυκτα της παρουσιάστηκε μέσα σε δυνατό φως ο Ιησούς Χριστός και αφού της έδωσε κουράγιο, την θεράπευσε και την ευλόγησε.
ag.barbara1
Οι αγίες Μαρίνα, Αικατερίνη, Βαρβάρα, Θέκλα. Ιδιωτική συλλογή χειρ. Παρθενίου Ιερομονάχου 1695.
Μέσα στην φυλακή υπήρχε ακόμη μια νεαρή χριστιανή, η Ιουλιανή, η οποία προβληματίστηκε για τα βάσανα της Βαρβάρας. Καθώς την είδε θεραπευμένη αποφάσισε να την ακολουθήσει στην επιλογή της να μαρτυρήσει για την αγάπη του Χριστού.
Ο Μαρκιανός κάλεσε ενώπιόν του την Βαρβάρα και καθώς την είδε υγιή, απέδωσε το γεγονός σε παρέμβαση των θεών της πίστεώς του. Η Βαρβάρα το αρνήθηκε, υποδεικνύοντας ως μόνο θεραπευτή της τον Ιησού Χριστό. Τότε εκείνος θυμωμένος διέταξε τους παρευρισκόμενους να ξύσουν τα πλευρά της Μάρτυρος με σιδερένια νύχια και επιπλέον με αναμένες λαμπάδες να καίνε τα ήδη ξυσμένα μέλη. Έπειτα διέταξε με ένα σφυρί να χτυπάνε την τιμία της κεφαλή.
Η Ιουλιανή παρακολουθώντας τα μαρτύρια αυτά της Βαρβάρας δεν μπόρεσε να κρύψει την ευαισθησία της και άρχισε να κλαίει. Τότε ο Μαρκιανός διέταξε να την συλλάβουν και να την κρεμάσουν στο ξύλο δίπλα στην Βαρβάρα και με σιδερένιες ξύστρες να ξεσχίσουν τις πλευρές της. Το μαρτύριο αυτό οι δύο γυναίκες το υπέμεναν προσευχόμενες στον Θεό να τους δώσει δύναμη να το αντέξουν μέχρι τέλους. Κατόπιν ο άκαρδος Ηγεμόνας έδωσε εντολή να τους κόψουν τους μαστούς τους με σμίλη. Επειδή όμως η μια ενίσχυε την άλλη με προσευχή και λόγους φιλάδελφους, ο Ηγεμόνας τις χώρισε, και την μεν Ιουλιανή φυλάκισε, την δε Βαρβάρα έδωσε εντολή γυμνή και ματωμένη να την περιφέρουν στους δρόμους για να διαπομπευθεί. Η Αγία Βαρβάρα ζήτησε την θεία βοήθεια σ’αυτό το μαρτύριο και η χάρις του Θεού  την ενέδυσε με φωτεινή εκ του ουρανού νεφέλη που την κατέστησε αόρατη στα μάτια του πλήθους……
ag.barbara4
Ι.Ν. Αγγελόκτιστης, Κίτι, Λάρνακα, 18ος αι.
Κατησχυμμένος ο Μαρκιανός για άλλη μια φορά έδωσε οριστική εντολή να θανατωθούν οι δύο γυναίκες με αποκεφαλισμό. Ο πατέρας της Αγίας βλέποντας από κοντά όλο το φρικτό μαρτύριο, θεώρησε μαλθακότητα για τον εαυτό του να φονευθεί η κόρη του από ξένο χέρι. Γι’αυτό και άρπαξε την θυγατέρα του από τα μαλλιά ετοιμάζοντας με τα ίδια τα χέρια του την σφαγή. Ανεβάζοντάς την στο βουνό ακολουθούσε μαζί της και η Ιουλιανή. Τότε η Αγία Βαρβάρα γονάτισε προσευχόμενη και για τις δύο και είπε με θέρμη τα εξής : «Άναρχε Θεέ, ο τον ουρανόν τείνας ωσεί καμάραν, την δε γην εφ’υδάτων εδράσας, ο νεφέλαις ύειν προστάττων, ήλιόν τε φωταγωγόν πάσι παραστησάμενος, και τας κοινάς ταύτας απολαύσεις δικαίοις τε και αδίκοις, αγαθοίς άμα και πονηροίς χορηγών, αυτός και νύν εμού δεομένης επάκουσον, βασιλεύ, και ός άν του Σου ονόματος και της εμής αθλήσεως τω οίκω αυτού επισκήψειε, μη άλλο τι μηδέν των λωβάσθαι σώματα και λυπείν δυναμένων. Οίδας γαρ, Κύριε, ότι σάρκες ημείς και αίμα, ποίημα των σών αχράντων χειρών και εικόνι ση και ομοιώσει τετιμημένοι». Αυτά είπε και ακούστηκε τότε φωνή ουράνια που καλούσε τις μάρτυρες στον ουρανό, υποσχόμενη η φωνή, εκπλήρωση όσων αιτήθηκε η θαρραλέα Μάρτυς.
Με χαρά οι δύο Αγίες πλησίασαν στον τόπο της τελειώσεώς τους. Και την μεν Ιουλιανή αποκεφάλισε δήμιος, την δε Βαρβάρα ο κακούργος πατέρας της. Η θεία δίκη όμως δεν άργησε να παρέμβει. Κεραυνός κατέκαψε τον Διόσκορο και τον έκανε στάκτη.
Στίχοι : «Ξίφει πατήρ θύσας σε, μάρτυς Βαρβάρα,
 υπήρξεν άλλος Αβραάμ διαβόλου.
 Βαρβάρα αμφί τετάρτη χερσί τοκήος ετμήθη».
Από τον Συμεών τον Μεταφράστη, που έγραψε τον κατά πλάτος βίο της αγίας, μαθαίνουμε ότι ένας ευλαβής και θεοφοβούμενος άντρας, ο Ουαλεντίνος, κήδεψε το ιερό λείψανο της αγίας Βαρβάρας σε ένα σεμνό οίκημα στο χωριό Γελασσός, σ’ένα τόπο αποκαλούμενο «της Νύσσου», που απέχει δώδεκα μίλια από τα Ευχάϊτα, πόλη της μικρασιατικής Παφλαγονίας, που σήμερα ονομάζεται Ζαφραμπολού και ανήκει στο Βιλαέτι Κασταμπολού.
Από τον ίδιο συγγραφέα, καθώς επίσης και από τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, μαθαίνουμε ότι το λουτρό της αγίας -στο οποίο αρχικά είχαν ανακομισθεί και τα λείψανά της- και επάνω στα μάρμαρα του οποίου η ίδια με το δάκτυλό της είχε χαράξει το σήμα του σταυρού, αποτελούσε τόπο λατρείας και ιαμάτων και συγκέντρωνε πλήθη πιστών. Σ’αυτόν τον τόπο προσκύνησε με ευλάβεια και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
«Εν τω κολύμβω, υπέρ νάματα βρύει τα των παντοδαπών αρρωστημάτων ιάματα, και των έλκεσι λοιμικοίς, ή ετέρα νόσω καμνόντων, και ετέροις μώλωψι κατατρυχομένων τα σώματα, των σωτηρίων υδάτων αψάμενα, θάττον θανασίμω απονίπτεται νοσήματι».
ag.barbara2
Οι Αγίες Ειρήνη, Αικατερίνα και Βαρβάρα, ψηφιδωτό στον Νάρθηκα της Μονής Οσίου Λουκά Λεβαδείας (11ος αι.), λεπτομέρεια
Μεταξύ των πολλών που έχουν γράψει εγκώμια για την αγία Βαρβάρα είναι οι Άγιοι Αρσένιος Κερκύρας, Ιωάννης Σάρδεων και Ιωάννης ο Δαμασκηνός (9ος αιώνας). Ο τελευταίος μάλιστα στο εγκώμιό του προς την αγία, μεταξύ των χαιρετισμών που της απευθύνει γράφει: «Χαίρε, η των μαστίγων τας αλγηδόνας, και σιδήρων καταξέσεις, και τραχυτάτων τριχίνων υφασμάτων εκτρίψεις, και αιμάτων ροάς, και πυρός φλογισμούς, και μελών εκτομάς, και γυμνήν εκπόμπευσιν, και κεφαλής και ζωής αφαίρεσιν δια Χριστόν υπομείνασα, ίνα το σώμα λοιπόν λάβης αθάνατον, αφθαρσίας μαρμαρυγάς απαστράπτον, και δόξης ημφιεσμένον στολήν άφραστον και ανεκλάλητον».
Η παλαιά Ακολουθία της εξεδόθη πολλές φορές (βλ. L.Petit, Bibliographie des Acolouthies grecques, σελ. 20-22). Στα νεώτερα χρόνια Ακολουθία της Αγίας έγραψε ο Όσιος Γέρων Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης όπως και Παρακλητικό Κανόνα, Χαιρετισμούς, Μακαριστάρια. Έτερα Υμνογραφήματα συνέθεσε η Ηγουμένη Ισιδώρα Αγιεροθεΐτισσα.
 Το όνομα της αγίας αν και ήταν διαδεδομένο στην Δύση από την εποχή που εδραιώθηκε ο Χριστιανισμός, παρ’όλ’αυτά η ευλάβειά σ’αυτήν εξαπλώθηκε αρκετά από το 1298 με το περίφημο βιβλίο του Jacobo da Voragine «Χρυσοί Θρύλοι». Τότε και λίγο αργότερα, είναι που ενέπνευσε μεγάλους καλλιτέχνες όπως τον Μποτιτσέλι, τον Ραφαήλ κ.α. οι οποίοι εμπνευσμένοι από την μορφή της αγίας δημιούργησαν αριστουργήματα. Στην τέχνη της Δύσης η αγία Βαρβάρα παριστάνεται ντυμένη με βασιλικά ενδύματα ή τέτοια που να μαρτυρούν  την ευγενική καταγωγή της και απεικονίζεται με δύο σύμβολα. Τον πύργο, που είτε στέκεται μπροστά του, είτε τον κρατά σε μικρογραφία στα χέρια της και, το Άγιο Ποτήριο, σύμβολο της θυσίας της και της αγάπης της στο Χριστό. Στην Βυζαντινή τέχνη η αγία παριστάνεται συνήθως ντυμένη με ρούχα αρχοντικά, κρατώντας σταυρό και φοίνικα και φορώντας βασιλικό διάδημα.
ag.barbara3
9) Λειψανοθήκη Αγ. Βαρβάρας στο Κίεβο. Δωρήθηκε το 1108 απο την κόρη του Αλεξίου Κομνηνού Βαρβάρα.

Τα ιερά λείψανα της Αγίας Βαρβάρας
Η τιμία κάρα της Αγίας Βαρβάρας τεμαχίστηκε κατά τους προηγούμενους αιώνες. Έτσι τεμάχιά της σήμερα ευρίσκονται στην Ιερά Μονή Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων καθώς και στον Ιερό Ναό Παναγίας Επισκέψεως στα Τρίκαλα. Επίσης στον Ρωμαιοκαθολικό Ναό του Αγίου Αποστόλου Πέτρου στο Montecatini Alto της Ιταλίας ευρίσκεται η προσθία όψη της τιμίας κάρας (μεσσαίο τριτημόριο).
Λείψανα της Αγίας εντός της Ιταλικής επικράτειας αποθησαυρίζονται στον Καθεδρικό Ναό του Rieti, στην Ιερά Μονή Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου στο Torcello της Βενετίας όπως και στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου στην Βενετία (βλέπε παρακάτω).
Το άφθαρτο δεξιό πέλμα (από τον αστράγαλο και κάτω) φυλάσσεται στον Ρωμαιοκαθολικό Καθεδρικό Ναό στο Dignano της Κροατίας.
Αποτμήματα λειψάνων της Αγίας προσκυνούνται στις Γυναικείες Ιερές Μονές Παναγίας Ελεούσης Ρότσο Καλύμνου, Μεταμορφώσεως-Αγίας Βαρβάρας Ρουσσάνου Μετεώρων, «Κυρίας των Αγγέλων» (Οσίας Πελαγίας) Κεχροβουνίου Τήνου, Αγίας Βαρβάρας Ταλάντων Σύρου.
Μέρος της δεξιάς χειρός της Αγίας και ένας βραχίονας φυλάσσονται ευλαβικά στην Αθωνική Μονή Σίμωνος Πέτρα.
ag.barbara7
Ι.Ν. Αγ. Βαρβάρας Καϊμακλίου Κύπρου. Το κάλυμμα της εικόνας είναι απο επίχρυσο ασήμι φτιαγμένο το 1869 «χέρι αρίστου αργυροχρυσοχόου Χατζηιωάννη Χατζηελευθερίου».
Τμήματα των Ιερών Λειψάνων της Αγίας ευρίσκονται και στην Ρωσία, στην Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι στην Αγία Πετρούπολη. Επίσης και στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Βλαδιμήρου στο Κίεβο της Ουκρανίας. Τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας έχοντας μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη έτυχαν ιδιαιτέρας τιμής από τον Αυτοκράτορα Λέοντα Στ’ τον Σοφό (886-912), ο οποίος ανήγειρε Ναό της Μάρτυρος εντός των ανακτόρων όπου και τα εφύλασσε συμμετέχοντας στην λαμπρή πανήγυρη της Αγίας. Τον 12ο αιώνα τα λείψανα της Αγίας έφθασαν στο Κίεβο. Τα μετέφερε εκεί το 1108  η θυγατέρα του Αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού που λεγόταν Βαρβάρα. Μετέβη εκεί για να γίνει σύζυγος του Μεγάλου Δουκός  Svyatopolk Mykhailo Izyaslavovych. Αρχικά τα λείψανα της Αγίας τοποθετήθηκαν στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Μιχαήλ (Mykhailivsky Zlatoverkhy) έναν από τους τρεις μεγαλύτερους Ναούς του Κιέβου, κτισμένο από τον Μέγα Δούκα Svyatopolk Mykhailo Izyaslavovych. Όταν ο ναός το 1930 κατεδαφίστηκε από τους κομμουνιστές, τα λείψανα της Αγίας μεταφέρθηκαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέου και αργότερα, όταν ο Ναός αυτός μετατράπηκε σε μουσείο, η λειψανοθήκη με τα λείψανα της Αγίας μεταφέρθηκαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Βλαδιμήρου όπου φυλάσσονται μέχρι σήμερα.
Στην Ελλάδα με λείψανα της Αγίας πλουτίζονται οι Μονές Προυσού Ευρυτανίας , Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων, οι Αγιορείτικες Μονές Χιλανδαρίου, Καρακάλου και Κουτλουμουσίου αλλά και το προσκύνημα της Αγίας στον ομώνυμο Δήμο Αττικής. Το λείψανο της Αγίας έφθασε εκεί κατόπιν αιτήματος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος προς τον Επίσκοπο της Βενετίας Angelo Scola την 1η Ιουνίου 2003.
Αλλά και προ του 1108 λείψανα της Αγίας μεταφέρθηκαν στην Δύση όταν η πριγκίπισσα Μαρία Αργυροπούλα μετέβη στην Βενετία, νυμφευμένη με τον πρίγκιπα Ιωάννη, υιό του επιχώριου Δόγη Πέτρου Β’ Orseol (991-1109). Τα λείψανα κατετέθησαν με τιμές στον περικαλλή ναό του Αγίου Μάρκου. Ωστόσο μετά τον θάνατο του Πρίγκηπα Ιωάννου το 1109 από πανώλη, τα αδέλφια του Επίσκοπος Orso του Torcello και Ηγουμένη Felicitas της Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο Torcello, κατόρθωσαν την μεταφορά των λειψάνων στην Μονή αυτή όπου και παρέμειναν μέχρι και τον 18ο αι. Το μεγαλύτερο μέρος τους μεταφέρθηκε εκ νέου στον Άγιο Μάρκο όπου φυλάσσονται μέχρι σήμερα.
ag.barbara8
Το όνομα της Αγίας Βαρβάρας και τα σύμβολά της.
            Το όνομα της Αγίας Βαρβάρας είναι ελληνικό και σημαίνει (κατά τους Αρχαίους Έλληνες) ξένη, βάρβαρη, αλλοεθνής.
Τα σύμβολα της Αγίας στην εικονογραφία Ανατολής και Δύσεως είναι τα εξής:
Ο Σταυρός
Το Ποτήριο
Ο πύργος
Το λουτρό με τις τρεις θυρίδες
Ο φοίνικας
Το κανόνι
Το ξίφος
Ο κεραυνός
Το στέμμα
Η δάφνη
Ο κρίνος
ag.barbara14
Έργον I.Boltraffio, Μουσείον Αυτοκράτορος Φρειδερίκου-Βερολίνο.
Ναοί – Μονές – προσκυνήματα της Αγίας Βαρβάρας
Οι κάτοικοι της Αττικής γης διακρίνονταν πάντοτε για την ευλάβειά τους καθώς και την πίστη τους προς την Αγία Βαρβάρα ως προστάτιδα των λοιμωδών νοσημάτων. Έτσι ανήγειραν αρκετές εκκλησίες για να προσκυνούν τιμητικά την αγαπημένη τους Αγία. Εντός λοιπόν της Αττικής προσκυνούμε την Αγία Βαρβάρα στους Ιερούς Ναούς του Ψυχικού (ιστορικός του 16ου αιώνος), Άνω Πατησίων, Αργυρουπόλεως, Ιλίου, Δάφνης, Αιγάλεω (όπου το ίδρυμα της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος), Μεταμορφώσεως (Κουκουβάωνες) περιοχής παλαιού μπαρουτάδικου, στο Ιερό Μετόχιο Μεγάρων (που ανήκει στην Ιερά Μονή Παναγίας Κυπαρισιωτίσσης και Αγίου Ιεροθέου), στο αριστερό κλίτος του πανσέπτου Πανεπιστημιακού Ναού Εισοδίων της Θεοτόκου Καπνικαρέας και στο ομώνυμο μετόχι της Μονής Σινά στον Κόκκινο Μύλο.
Παρεκκλήσια της Αγίας ευρίσκονται σε διάφορα στρατόπεδα του Πυροβολικού σε όλη την ελληνική επικράτεια (π.χ. στο κέντρο Θηβών, στα στρατόπεδα Παπαργύρη, Φωστηρίδη, Κορυλόβου Δράμας κλπ.).
Στην Αγία Βαρβάρα είναι αφιερωμένη η ομώνυμη Μονή στα Τάλαντα Σύρου που ιδρύθηκε το 1900 από τον Υδραίο Ιερομόναχο Ιωακείμ Πολίτη, αδελφό της Σκήτεως των Πατέρων της Χίου και υποτακτικό του Οσίου Ασκητού Παχωμίου και Γέροντα του Αγίου Νεκταρίου. Από την Μονή αυτή κατά την κατοχή (1942-1949) πέρασε και η Γερόντισσα Θεοδούλη Κουνδούρου η οποία εν συνεχεία ίδρυσε στην Ηλιούπολη Αττικής την Ιερά Μονή Θεομήτορος και τα γνωστά σήμερα εκπαιδευτήριά της. Το όνομα της Αγίας φέρει και η Μετεωρική Γυναικεία Μονή (Μεταμορφώσεως του Σωτήρος-) Αγίας Βαρβάρας Ρουσσάνου που ανηγέρθη το 1545 και το καθολικό της είναι διακοσμημένο με εξαίρετες βυζαντινές τοιχογραφίες.
 Στην Μονή του Οσίου Λουκά στο Στείριον Βοιωτίας το όνομα της Αγίας Βαρβάρας φέρει η κρύπτη όπου ο τόπος ενταφιασμού του Οσίου και η μνήμη της τιμάται στο αριστερό –εντοιχισμένο με το Καθολικό- παρεκκλήσιο που φέρει το όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου (Κοίμησις-Εισόδια) και Αγίας Βαρβάρας.
 Στην Ιερά Μητρόπολη Δράμας η Αγία Βαρβάρα τιμάται στο ωραιότατο παρεκκλήσιο στο Ύδραμα της πόλεως με τιμές πολιούχου καθώς και στο ιστορικό ναΐδριο στον περίβολο της Ιεράς Μονής Παναγίας Εικοσιφοινίσσης (του έτους 452) στο Παγγαίον Όρος.
Στην Ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου υφίσταται γυναικεία Ιερά Μονή της Αγίας Βαρβάρας στο Σιδηρόκαστρο πλησίον των θερμών πηγών.
 Στην Ιερά Μητρόπολη Κεφαλληνίας ευρίσκεται το προσκύνημα της Αγίας στα Προκοπάτα που κτίστηκε τον 18ο αι. εις ανάμνησιν θαύματος της Αγίας, η οποία έσωσε από θάνατο ένα νήπιο το οποίο παίζοντας έπεσε στην χαράδρα. Η μητέρα του, επικαλούμενη την Μεγαλομάρτυρα, αφιέρωσε την περιουσία της με την οποία κλείστηκε το σπήλαιο στην βάση της χαράδρας και μετετράπη σε Ναό. Το θαύμα αυτό ήταν η αφορμή για μετονομασία του παρακειμένου εκκλησιδίου του Αγίου Βαρβάρου του Μυροβλύτου (15 Μαΐου) σε Ναό της Αγίας Βαρβάρας. Προς αναψυχήν των προσκυνητών η μητέρα του νηπίου μερίμνησε για το άνοιγμα πηγαδιού στην κορυφή της χαράδρας, από την οποία σήμερα περνά αυτοκινητόδρομος.
Στο χωριό Σταυρός της νήσου Ιθάκης υφίσταται ο περικαλλής Ιερός Κοιμητηριακός Ναός της Αγίας Βαρβάρας ο οποίος ανηγέρθη δια χειρών και εξόδων του Οσίου Ιωακείμ του Παπουλάκη του Ιθακησίου και Βατοπεδινού μοναχού πριν το 1836 και επί των ερειπίων αρχαίου ναού της Αγίας.
Τέλος μνημονεύουμε τους δύο αρχαιότερους ναούς της Αγίας που διαθέτουν από τις παλαιότερες αγιογραφημένες εικόνες και είναι ο Κοπτικός (πρώην Ορθόδοξος) του 5ου αι.  στο Παλαιό Κάϊρο (όπου και φορητές εικόνες της) και στην κοιλάδα Goreme  της Καππαδοκίας (τοιχογραφία 11ου αι.).
ag.barbara6
Έγχρωμη ρωσική λιθογραφία
Η Αγία Βαρβάρα είναι προστάτιδα πολλών :
Οι όπου γης Χριστιανοί εμπνεύστηκαν από την ζωή και το μαρτύριο της Αγίας Βαρβάρας και βρήκαν καταφυγή στις πρεσβείες της. Έτσι την θεωρούν πρώτα απ’όλα προστάτιδα του πυροβολικού σώματος Στρατού όλοι οι χριστιανοί και ιδιαιτέρως στην πατρίδα μας όπου η εορτή της καθιερώθηκε ως επίσημη εορτή αυτού του στρατιωτικού σώματος. Το έθιμο αυτό εισήλθε στην χώρα μας από την Δύση όπου θεωρήθηκε ότι οι τιμωρητικοί κεραυνοί που κατέκαυσαν τον άσπλαγχνο πατέρα της συμβολίζουν τα πυρά του πυροβολικού. Για πρώτη λοιπόν φορά το «Ελληνικό τάγμα πυροβολιστών» (ονομασία της παλαιάς εποχής) εόρτασε την Αγία Βαρβάρα κατά την 4η Δεκεμβρίου 1829 δια τελέσεως δοξολογίας, δια παραθέσεως επισήμου στρατιωτικού δείπνου στους στρατιώτες και τους αξιωματικούς τους κ.τ.λ.
 Παλαιότερα επίσης «Αγία Βαρβάρα» ονόμαζαν οι ναυτικοί τις πυριτιδαποθήκες και τους χώρους πυρομαχικών των πολεμικών πλοίων  και έτσι θεωρείται προστάτης των πυριτιδοποιών.
Κατά τα νεότερα χρόνια θεωρήθηκε προστάτις της Ελλάδος λόγω των γνωστών γεγονότων που προκάλεσαν οι αντάρτες στην μνήμη της Αγίας στις 4 Δεκεμβρίου 1944 στου Μακρυγιάννη στην Αθήνα.
Η Αγία επίσης συνδέθηκε με την θεραπεία λοιμωδών νοσημάτων και περισσότερο της ευλογιάς και θεωρείται ως προστάτης όσων υποφέρουν από τέτοια νοσήματα αλλά και των Νοσοκομείων που περιθάλπουν τέτοιους ασθενείς.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας επιδημίες χολέρας, πανούκλας και ευλογιάς είχαν ενσκήψει πολλές φορές στην παλαιά Αθήνα.
Μάλιστα ο λαός πίστευε ότι «εις τους κατά το Αστεροσκοπείον χώρους κατοικούσαν τρεις γυναίκες, η πανούκλα, η χολέρα και η βλογιά» που κατά καιρούς ταλαιπωρούσαν τους Αθηναίους με την φοβερή και θανατηφόρα παρουσία τους. Όμως υπήρχαν προστάτες Άγιοι όπως ο Άγιος Χαράλαμπος κατά της πανούκλας και η Αγία Βαρβάρα κατά της ευλογιάς που τις καταπολεμούσαν και τις έθεταν ως τρόπαιο κάτω από τα πόδια τους. Αυτό φαίνεται στην παλαιά αθηναϊκή εικόνα της Αγίας Βαρβάρας στον Ι.Ν. Αγίας Τριάδος Κεραμεικού όπου απεικονίζεται η Αγία Βαρβάρα ένθρονη έχοντας ως υποπόδιό της την ασθένεια της ευλογιάς με μορφή άσχημης γυναίκας.
Επίσης μεταξύ Τρύφου και Δρυμού Βόνιτσας υπάρχει μια ιαματική πηγή που φέρει το όνομα της Αγίας Βαρβάρας και θεραπεύει τις γαστρικές, ρευματικές και δερματικές παθήσεις.
Ακόμα η Αγία θεωρείται προστάτις των πυροσβεστών, των τυφεκιοφόρων, των μεταλλορύχων, των αρχιτεκτόνων, των βιβλιοθηκαρίων, των λατόμων, των οικοδόμων, των στρατιωτικών μηχανικών, των μαθηματικών, των σταφιδεργατών (Ηράκλειο Κρήτης), των ναυτεργατών.
Εξαιρετικώς όμως τιμάται ως προστάτις των παρθένων, των ετοιμοθανάτων-ψυχορραγούντων και όσων εργάζονται με κίνδυνο αιφνιδίου και βιαίου θανάτου. Εξάλλου αυτό φανερώνει το άγιο Ποτήριο στα χέρια της, ότι δηλαδή πρέπει ο πιστός για να μην γευθεί το πικρόν ποτήριον του θανάτου  να είναι έτοιμος με τα έργα της μετανοίας να λάβει το «ποτήριον της ζωής» και να αποφύγει τον πνευματικό θάνατο και την αιώνια καταδίκη. Υπάρχει ακόμη μοναστηριακή παράδοση που επιβάλλει να γίνεται προσευχή με κομβοσχοίνι στην Αγία Βαρβάρα για την αποτροπή αιφνιδίου θανάτου και την επίτευξη χριστιανικού και ειρηνικού τέλους.
Είναι τέλος και προστάτιδα όσων κινδυνεύουν από καταιγίδες, κεραυνούς και πυρκαγιές.
ag.barbara9
Λιθογραφία Ανδρέου Απέργη, 1930
Από την Υμνολογία για την Αγία Βαρβάρα
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ
Ήχος δ’.
Βαρβάραν την αγίαν τιμήσωμεν∙ εχθρού γαρ τας παγίδας
συνέτριψε, και ως στρουθίον ερρύσθη εξ αυτών, βοηθεία
και όπλω του Σταυρού η πάνσεμνος.
Έτερον.
Ήχος πλ. α΄. Τον Συνάναρχον Λόγον.
Της Τριάδος την δόξαν ανακηρύττουσα, εν τω λουτρώ
τρεις θυρίδας υπεσημήνω σοφώς, κοινωνίαν πατρικήν λιπούσα
πάνσεμνε∙ όθεν ηγώνισαι λαμπρώς, ως Παρθένος
ευκλεής, Βαρβάρα Μεγαλομάρτυς. Αλλά μη παύση πρεσβεύειν,
ελεηθήναι, τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον.
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Τω εν Τριάδι ευσεβώς υμνουμένω, ακολουθήσασα σεμνή
Αθληφόρε, τα των ειδώλων έλιπες σεβάσματα, μέσον δε του
σκάμματος, εναθλούσα Βαρβάρα, τυράννων ου κατέπτηξας,
απειλάς ανδρειόφρον, μεγαλοφώνως κράζουσα σεμνή∙ Τριάδα
σέβω, την μίαν Θεότητα.
Μεγαλυνάριον.
Πατέρα λιπούσα τον δυσσεβή, εδείχθης θυγάτηρ, Βασιλέως
των ουρανών, υπέρ ου προθύμως,  αθλήσασα Βαρβάρα,
λυτρούσαι πάσης νόσου, τους προσιόντας σοι.

Βιβλιογραφική πηγή
  • Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, «Συναξαριστής των δώδεκα μηνών», τόμος δεύτερος, Νοέμβριος-Δεκέμβριος, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1998.
  • Βασιλοπούλου Χαραλάμπους, Αρχιμανδρίτου, «Η Αγία Βαρβάρα», εκδόσεις Ορθόδοξος Τύπος, Βίοι Αγίων, Αθήναι.
  • Ευστρατιάδου Σωφρονίου Μητροπολίτου πρ. Λεοντοπόλεως «Αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας», Έκδοσις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955.
  • Λαγγή Ματθαίου, Αρχιμανδρίτου «Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», τόμος ΙΒ’, Μην. Δεκέμβριος, Αθήναι 1979.
  • Μικραγιαννανίτου Γερασίμου, Μοναχού, «Νέος Ενιαύσιος Στέφανος», Άγιον Όρος 2006.
  • Μολοττού Ζώτου, «Λεξικόν των Αγίων Πάντων της Ορθοδόξου Εκκλησίας», έν Αθήναις 1904.
  • Σιμωνοπετρίτου Μακαρίου, Ιερομονάχου, «Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», Διασκευή εκ του Γαλλικού Ξενοφών Κομνηνός, τόμος τέταρτος, Δεκέμβριος, Ίνδικτος, Αθήναι 2008.
  • «Συναξάριον Κωνσταντινουπόλεως», (Delehaye Hippolyte, Propylaeum ad Acta Sanctorum, Novembris, Synaxarium Ecclesiae Constantinopolitanae), Bruxellis
  • «Martyrologium Romanum».
  • «Μηνολόγιον Βασιλείου Πορφυρογεννήτου», Πατρολογία ΜΙGΝΕ, τ. 117, στ. 192
  • Συμεών Μεταφράστου «Άθλησις της Αγίας ενδόξου και καλλινίκου μεγαλομάρτυρος του Χριστού Βαρβάρας», Πατρολογία ΜΙGΝΕ, τ.116, στ.301-316.
  • Ιωάννου του Δαμασκηνού, «Εγκώμιον εις την αγίαν και ένδοξον του Χριστού μάρτυρα Βαρβάραν», Πατρολογία ΜΙGΝΕ, τ. 96, στ. 781-813.
  • Cairo today, Απρίλιος 1988, σελ. 27-28
  • Attwater Donald, «Dictionary of saints» , σελ. 54
  • Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Φοίνιξ»
  • Μηνιαίον Δεκεμβρίου, Εκδόσεις «Φώς», σελ. 27-40
  • Αγαθαγγέλου Επισκόπου Φαναρίου, «Ιερά λείψανα Αγίων της καθ’ημάς Ανατολής στη Βενετία», Εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 114-118
  • Αγιεροθεϊτίσσης Ισιδώρας Καθηγουμένης, «Προσκυνητάριον του Ιερού Μετοχίου “Αγία Βαρβάρα” πλησίον της πόλεως Μεγάρων», Έκδοσις Ι.Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου Κυπαρισσιωτίσσης και Αγίου Ιεροθέου Μεγάρων, Νοέμβριος 2007.
  • Γεδεών Μανουήλ «Βυζαντινόν Εορτολόγιον», Κωνσταντινούπολις 1899, σελ. 197
  • Ράμφου Ιωάννου Πρωτοπρεσβυτέρου, «Αγιολογικά μελετήματα», Αθήναι 1987, σελ. 2-30-31
  • «Corpus beatae Barbarae in Constantinopolim est delatum tempore Justiniani imperatoris et in ecclesia S.Salvatoris, qual graece dicitur Loco Pastu collocatum», Fl. Corner, Ecclesiae Venetae cit., II, σελ. 180
  • Καμπούρογλου Δημητρίου Γρ., «Ιστορία των Αθηνών», τ. Β’, σελ. 156
  • Καββαδία Δημητρίου Ιερομόνου, «Τα Ιερά Προσκυνήματα της Κεφαλλονιάς – The Ηoly Shrines of Cephalonia», Αθήναι 2002
  • Μικραγιαννανίτου Γερασίμου Μοναχού, «Ακολουθία της Αγίας ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας», Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας, Άνω Τούμπα-Θεσσαλονίκη