Το θύμα μιας κυρίαρχης ιδεολογίας που έγινε θρύλος.

Το θύμα μιας κυρίαρχης ιδεολογίας που έγινε θρύλος.

Ο Άγιος Γεώργιος ο Μεγαλομάρτυρας, ο Τροπαιοφόρος, ο Καβαλάρης, ο Κουδουνάς, ο Κουταλάς, ο Γραμματικός, ο υπερασπιστής των αιχμαλώτων, των πτωχών και των ορφανών, ο Στρατιωτικός, ο θρύλος…

Κάθε εποχή και κάθε πρόσωπο βρήκε στο πρόσωπό του ένα στήριγμα, ένα συμπαραστάτη, έναν βοηθό. Το συναξάρι του πολυτραγουδήθηκε, πολλά θαύματα και άλλες διηγήσεις μπλέχτηκαν στον ιστορικό του βίο. Ακόμη και οι μουσουλμάνοι τον αγαπούν και τον τιμούν. Αυτό που τον ξεχωρίζει είναι ότι μεταφέρει ένα μήνυμα αναστάσιμο, που νικά τη φθορά και το θάνατο. Ότι δηλαδή κάποιος πετυχημένος νέος που έχει μπροστά του όλη τη ζωή και τα αγαθά της, διψά για την αλήθεια, για ένα νόημα πιο βαθύ από όλα τα πεπερασμένα αγαθά, τα οποία δεν υποτιμά, αλλά και δεν απολυτοποιεί ειδωλοποιώντας τα. Και αυτό το νόημα είναι ο Χριστός και η ελπίδα στην Ανάστασή Του. Δεν είναι τυχαίο, ότι η γιορτή του Αγίου πέφτει πάντα μετά την Κυριακή του Πάσχα.

 Ο Γεώργιος αποκεφαλίσθηκε στη Λύδδα της Παλαιστίνης στις αρχές του 4^ου μ. Χ. αιώνα στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, οποίος προσπάθησε να αναδιοργανώσει το αχανές ρωμαϊκό κράτος που βρισκόταν σε κρίση εξαιτίας των εσωτερικών συγκρούσεων, αλλά και των μεγάλων μεταναστεύσεων των βαρβαρικών φύλων. 

Για να κατορθώσει την πολυπόθητη ειρήνη και ηρεμία χώρισε την αυτοκρατορία σε τέσσερις διοικήσεις (τετραρχία)  και αναβίβασε τον εαυτό του σε Κύριο και Θεό κατά τα Θεοκρατικά πρότυπα της Ανατολής. Ενώ μέχρι τότε η προσκύνηση στον αυτοκράτορα συνεπαγόταν ως μια τιμή στον πρώτο πολίτη της Ρώμης και τον Δαίμονα του, ο αυτοκράτορας πλέον γίνεται επί γης Θεός και κατά αυτόν τον τρόπο περιορίζεται η κυριαρχία του στρατού στην δημόσια ζωή της Ρώμης, αφού ο αυτοκράτορας μέχρι τότε ήταν αναγκασμένος να συμμορφώνεται στο στρατό κάτω από την διαρκή απειλή της ανατροπής ή του βίαιου θανάτου του.

 Όλα αυτά εξηγούν γιατί κατά την περίοδο της αυτοκρατορίας του Διοκλητιανού έχουμε πάρα πολλούς μάρτυρες στρατιωτικούς Γεώργιος, Δημήτριος…οι οποίοι δεν τον προσκύνησαν .

Γιατί οι Χριστιανοί;

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν ένα κράτος ανεξίθρησκο, μάλιστα ευνοούσε τον συγκρητισμό, δηλαδή αποδεχόταν όλες τις θρησκείες και όλους τους Θεούς, έτσι ώστε με έναν τρόπο δεισιδαιμονικό να εξασφαλίζει την ηρεμία και ειρήνη με την εύνοια όλων των Θεών. Το πρόβλημα με τους Χριστιανούς ξεκινάει από το ότι έχουν μια κλειστή (ιδιωτική) λατρεία που δεν θυμίζει τις άλλες θρησκείες, δεν αποδέχονται άλλους Θεούς και έτσι προκαλούν τις άλλες Θεότητες, οι οποίες με τη σειρά τους προκαλούν φυσικές καταστροφές, επιδρομές και όλα τα κακά.

 Το ίδιο βέβαια έκαναν και οι Ιουδαίοι όμως στην περίπτωσή τους σωτήριο απέβη το ότι ήταν μια πατροπαράδοτη γνωστή θρησκεία, η οποία τελούσε και θυσίες υπέρ του αυτοκράτορα.

Έτσι δημιουργείται μια κυρίαρχη ιδεολογία που θέλει στο όνομα της ειρήνης, της ομόνοιας και της ενότητας της αυτοκρατορίας τους Χριστιανούς υπαίτιους για κάθε κακό, οπότε και οι διωγμοί ερμηνεύονται ως εξευμενισμοί των Θεών. Παράλληλα οι Χριστιανοί συκοφαντούνται, ότι στα δείπνα τους τελούν θυσίες μωρών και άλλα όργια (Θυέστεια δείπνα και Οιδιπόδειες μίξεις). 

Φωνές διαμαρτυρίας ακούγονται από λόγιους Χριστιανούς (απολογητές) όπως ο Τερτυλλιανός: Οι Χριστιανοί θεωρούνται αιτία κάθε δημόσιας καταστροφής, κάθε δυστυχίας που πλήττει τους ανθρώπους. Αν ο Τίβερης ξεχειλίσει ή αν ο Νείλος δεν ξεχειλίσει, αν έρθει ξηρασία ή γίνει σεισμός, αν πέσει λιμός ή θανατηφόρα επιδημία. αμέσως υψώνεται η κραυγή: « Οι χριστιανοί στα λιοντάρια». Μέσα στο ίδιο κλίμα είναι και άλλα κείμενα, όπως η προς Διόγνητον επιστολή.

Με όλα αυτά καταλαβαίνουμε, ότι ο Άγιος Γεώργιος, όπως και τα υπόλοιπα εκατομμύρια Χριστιανών μαρτύρων απετέλεσαν τα εξιλαστήρια θύματα μιας κυρίαρχης ιδεολογίας, ενός ολοκληρωτισμού, ο οποίος επαγγελλόμενος τoν επί γης παράδεισο, θυσίαζε ανθρώπους, μη μπορώντας να αποδεχθεί και να ερμηνεύσει τη θνητότητα και φθαρτότητά του.

Φώτιος