Άγιος Νεκτάριος: Πηγή αέναης νιότης της εκκλησίας στους σύγχρονους καιρούς!Στέλιος Κούκος

Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως, ο Θαυματουργός (1846-1920).

Ο άγιος Νεκτάριος, με τη σημερινή του γιορτή, μας προετοιμάζει για την πρωτεύουσα ημέρα της γιορτής του! Την 9η Νοεμβρίου. Και επειδή φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την αγία κοίμησή του θα πρέπει να εορταστεί ως βασιλεύουσα αυτή η εορτή!

Άλλωστε και ο ίδιος δημιούργησε, άφησε στο πόδι του, και σε ολόκληρη την εκκλησία και τον κόσμο, όχι μόνον την οσιακή του μνήμη αλλά και διάδοχους και συνεχιστές. Και μάλιστα αγίους, και υπό αγιοκατάταξη αγίους. Ένας εσμός, πλήθος αγίων ήταν η συναναστροφή του και οι άνθρωποι που καθοδηγούσε. Το ίδιο και τα τέκνα του!
Ίδρυσε μια πνευματική αυτοκρατορία μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας που κανείς δεν μπορεί να την νικήσει, να την καταισχύνει, να την παραβλέψει!

Ναι, ο άγιος Νεκτάριος αποτελεί μια αυτοκρατορική μορφή αγίου, ο οποίος διέπρεψε σε πολλούς τομείς. Και μάλιστα σε καιρούς ξηρούς και άνυδρους, σε καιρούς πείνας, λιμού αλλά και πνευματικού λοιμού. Στην αυτοκρατορία και όαση του τα νάματα της εκκλησίας και το νέκταρ του Επισκόπου Πενταπόλεως Νεκταρίου ήταν ιδιαίτερα προσιτά, όχι βεβαίως στους προσωπικούς του υπηκόους, αλλά για όσους ένιωθαν αποπνικτικά και δεν άντεχαν την πνευματική ξεραΐλα που επικρατούσε. Και με την αγάπη του στον μοναχισμό έθεσε τις βάσεις για την δημιουργία αντίστοιχων πνευματικών οάσεων!

Ο άγιος ξεδίψασε, χόρτασε και θεράπευσε πνευματικά ανθρώπους, τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατο. Και δεν είναι μόνον αυτά και δεν είναι ίσως τα σημαντικότερα. Δεν ξεχνάμε, βεβαίως, ούτε το πολυποίκιλο συγγραφικό του έργο, το οποίο αρδεύεται από την ελληνική αρχαιότητα, την ελληνική ιστορία για να φτάσει στο Εκκλησιαστικό και Θεολογικό του έργο, που δεν του λείπει η πρωτοτυπία και βεβαίως το Πατερικό βάθος.
Ιδιαίτερο κεφάλαιο αποτελεί το ποιητικό και υμνολογικό του έργο στο οποίο ανακεφαλαιώνεται η Θεολογική του επάρκεια με την λεπτότητα της ψυχής του!
Της ποιητικής του ψυχής!

Αυτού του Μέγα διδάσκαλου και παιδαγωγού που η ταπείνωση, η αγάπη και η ρωμαλέα αγαθοσύνη του δεν τον ενοχλούσε να καθαρίζει ο ίδιος την Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, για να μην απολυθεί ο άρρωστος υπεύθυνος για την καθαριότητα.

Και ήδη κάναμε λόγο και για την ταπείνωση και την αγάπη του -και βεβαίως πάντα έμπρακτη και σιωπηρή- αρετές ικανές να του δώσουν από μόνες τους τα κλειδιά του παραδείσου και να τον φέρουν μπροστά στην πόρτα του!

Αλλά η αγιότητα του δεν έχει τελειωμό, αφού ο ίδιος δοκιμάστηκε, “πέθανε” αρκετές φορές από τις αδικίες, τις συκοφαντίες και τις διαβολές εναντίον του!
Μέχρι τα βαθιά του γεράματα!