Αγία Θεοδώρα Βάστα: Το μικρό εκκλησάκι με τα 17 πλατάνια στη στέγη του Dogma

Η διαδρομή προς την Αγία Θεοδώρα Βάστα αποζημιώνει και με το παραπάνω τον επισκέπτη, αφού το τοπίο είναι ειδυλλιακό. Καθώς κανείς πλησιάζει το βουητό των νερών που αναβλύζουν από τα θεμέλια της μικρής εκκλησίας ακούγεται ολοένα και εντονότερο, προκαλώντας στον επισκέπτη δέος μπροστά στο θέαμα που τελικά αντικρύζει.
Δεκαεφτά μεγάλα δέντρα ξεπηδούν από την στέγη ενός μικρού πέτρινου ναϊδρίου στην Αγία Θεοδώρα Βάστα,  την ώρα που από τα θεμέλιά της αναβλύζουν τα νερά ενός κεφαλαριού. Γιορτάζει στις 11 Σεπτεμβρίου, ωστόσο χιλιάδες προσκυνητές επισκέπτονται το εκκλησάκι όλο το χρόνο για να προσκυνήσουν και να θαυμάσουν αυτό το μοναδικό σύμπλεγμα. Ένα ανεξήγητο θαύμα της φύσης που κυριαρχεί στο γαλήνιο αυτό τοπίο.
Όσο εντυπωσιακή είναι η εικόνα του μικρού Ναού της Αγίας Θεοδώρας, άλλο τόσο εντυπωσιακή είναι η ιστορία της ζωής της.
Ιστορικά και βιογραφικά στοιχεία για την Αγία Θεοδώρα
Σχετικά με την Οσιοπαρθενομάρτυρα Θεοδώρα, της οποίας η μνήμη τιμάται κάθε χρόνο στις 11 Σεπτεμβρίου στο χωριό Βάστα Αρκαδίας, έχουν ακουστεί πολλές και διάφορες ιστορίες, κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο άρχισε να υπηρετεί το μοναχισμό.
Οι δύο πιο γνωστές ιστορίες αναφορικά με την Αγία Θεοδώρα έχουν ως εξής: σύμφωνα με την πρώτη, η Αγία καταγόταν από μία φτωχή οικογένεια και εφόσον ήταν το μεγαλύτερο παιδί της, εξαιτίας της οικονομικής ανέχειας της οικογένειάς της, αναγκάστηκε να μεταμφιεστεί σε άνδρα και να υπηρετήσει ως μισθοφόρος στρατιώτης.
Τότε τον ερωτεύτηκε μία νεαρή κοπέλα (ως Θεόδωρο πλέον) και επειδή δεν υπήρξε ανταπόκριση από τον Θεόδωρο, η νεαρή τον κατηγόρησε ότι την είχε αφήσει έγκυο.
Έτσι φαίνεται να οδηγήθηκε στο μαρτύριο από την οικογένεια της κοπέλας.
Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, η Αγία καταγόταν από χωριό της Πελοποννήσου, με πιθανότερες τις περιοχές της Αρκαδίας και της Μεσσηνίας. Η οικογένειά της ήταν εξαιρετικά θεοσεβούμενη και προφανώς έτσι ήρθε και εκείνη κοντά στο Θεό.
Αποκορύφωμα της αφοσίωσής της και της αγάπης της γι’ Αυτόν αποτέλεσε η απόφασή της να συνεχίσει τη ζωή της σε μοναστήρι και να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Χριστό.
Συνέβη όμως το εξής παράδοξο γεγονός: η Αγία Θεοδώρα προτίμησε να εγκαταβιώσει σε ανδρική Μονή και όχι σε γυναικεία. Ωστόσο στη Μονή της Παναΐτσας, όπου και έμενε μεταμφιεσμένη σε άνδρα με το όνομα Θεόδωρος, αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση χάρη στην υπακοή και την ταπεινοφροσύνη της.
Γι’ αυτό και ο Ηγούμενος της είχε αναθέσει εξαιρετικά υπεύθυνες εργασίες στη Μονή. Κατά την περίοδο που έπληττε λιμός την περιοχή ο μοναχός Θεόδωρος επισκεπτόταν τα σπίτια των Χριστιανών αναζητώντας βοήθεια.
Μία από τις γυναίκες όμως που επισκέφθηκε τον κατηγόρησε πως την άφησε έγκυο. Όπως είναι φυσικό, αυτό δεν θα μπορούσε να ισχύει.
Παρόλα αυτά η Αγία Θεοδώρα, αν και αρνήθηκε τις κατηγορίες, ακολούθησε τους γονείς της γυναίκας ως το χωριό Βάστα της Αρκαδίας, όπου και εκτελέστηκε με αποκεφαλισμό.
Όταν πλέον οι κατήγοροί της αντίκρισαν το γυμνό σώμα της και κατάλαβαν τι είχε συμβεί ζήτησαν συγχώρεση από το Θεό. Σύμφωνα με την παράδοση μάλιστα, η Αγία θεοδώρα φαίνεται να παρακάλεσε το Θεό, πριν τον αποκεφαλισμό της, οι τρίχες του κεφαλιού της να γίνουν δέντρα, το αίμα της ποτάμι για να τα ποτίζει και το σώμα της ναός.
Σύμφωνα με τον Πρωτοσύγγελο της Ι.Μ. Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως, π. Ιάκωβο Κανάκη, η επικρατέστερη άποψη είναι η δεύτερη.
Ο π. Ιάκωβος αναφέρει πως σύμφωνα με την έρευνα της Μητροπόλεως που έχει βασιστεί σε εικόνες και συναξάρια, η Αγία Θεοδώρα παντού εμφανίζεται ως ασκητική φυσιογνωμία και πουθενά ως στρατιώτης.
Η έρευνα της Μητροπόλεως επικεντρώνεται σε δύο πιθανότητες για το λόγο που οδήγησε την Αγία να εγκαταβιώσει σε ανδρώο μοναστήρι: α) με αυτόν τον τρόπο ήθελε να κάνει περισσότερους και ενεργούς ασκητικούς αγώνες και β) έτσι θα χάνονταν πλήρως τα ίχνη της.

Το εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας

Το εκκλησάκι βρίσκεται κοντά στη Μεγαλόπολη. Το προσκύνημα είναι ανοικτό για το κοινό από το πρωί έως τη δύση του ήλιου και σε αυτό τελούνται παρακλήσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως ένα θαύμα της φύσης, αφού το μικρό κτίσμα περιβάλλεται από 17 δέντρα που με την πρώτη ματιά του περιηγητή φαίνεται να προέρχονται κατευθείαν από τη στέγη του και οι κορμοί τους να διακλαδίζονται προς τον ουρανό. Δεν είναι έτσι ακριβώς όμως.
Στην πραγματικότητα οι ρίζες των δέντρων περνώντας μέσα από τους τοίχους καταλήγουν στο έδαφος, ενώ οι κορμοί και τα κλαδιά αναρριχώνται και βρίσκουν διέξοδο από τη στέγη.
Όσον αφορά στο εσωτερικό, μπορούμε να πούμε πως είναι ένας πολύ μικρός χώρος, λιτός, με ξεθωριασμένες από τη φθορά του χρόνου τοιχογραφίες και χωρίς ιδιαίτερους στολισμούς και εκκεντρικότητες.
Όπως μας διαβεβαίωσε ο π. Ιάκωβος Κανάκης οι υπεύθυνοι της Μητροπόλεως έχουν απευθυνθεί σε πολιτικούς μηχανικούς, αλλά και άλλους επιστήμονες όπως αρχιτέκτονες και γεωπόνους, οι οποίοι θεωρούν ως ένα επιστημονικά ανεξήγητο φαινόμενο το ότι τα πλατάνια βρίσκονται τόσα χρόνια και υπό αυτές τις συνθήκες σε αυτή τη θέση.
Σύμφωνα με τον Πρωτοσύγγελο οι επιστήμονες που έχουν κληθεί το θεωρούν κυριολεκτικά θαυμαστό και υπερφυσικό φαινόμενο.
Όπως ανέφερε ο ίδιος το προσκύνημα δεν έχει μόνο Έλληνες επισκέπτες αλλά προκαλεί το ενδιαφέρον και των ξένων επισκεπτών. Ανάμεσά τους βέβαια, θα συναντήσει κανείς και δύσπιστους προσκυνητές που προσπαθούν, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο π. Ιάκωβος, να βρουν τη λύση «ανάμεσα στις πέτρες του κτίσματος», χωρίς όμως τελικά να μπορούν να ερμηνεύσουν το γεγονός.

Τι έπαθε ο ληστής που παραμόνευε να σκοτώσει τον όσιο Διονύσιο τον εν Ολύμπω

Όσιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω. (Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης).

(Διασκευή-επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Όταν ο όσιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω ασκήτευε στο Άγιον Όρος, μαζεύονταν αρκετοί πολλές φορές και συνομιλούσαν με τον Όσιο για την ωφέλεια της ψυχής τους.

Ένας ληστής, που τους είδε όλους αυτούς, και νομίζοντας ότι έδιναν ελεημοσύνη στον Όσιο, σκέφτηκε να τον σκοτώσει και να πάρει τα χρήματα.

Μια μέρα, λοιπόν, που ο άγιος πήγαινε προς το κελλί του, ο ληστής κρύφτηκε σε ένα ξεροπόταμο για να τον σκοτώσει.

Περιμένοντας όλην την μέραν σε εκείνο τον τόπο, όταν πέρασε ο όσιος, ο ληστής δεν τον είδε, γιατί ο Κύριος τον σκέπασε από τα μάτια του.

Για τον λόγο αυτό πήγε στο κελλί του Οσίου για να δει εάν βρισκόταν εκεί.

Και, βλέποντας τον στο κελλί του απόρησε και τον ρώτησε από πού πέρασε. Ο όσιος Διονύσιος του απάντησε από τον χείμαρρο.

Ο ληστής θαύμασε για το γεγονός αυτό, δηλαδή πώς έγινε και τυφλώθηκε και δεν τον είδε και ομολόγησε τις προθέσεις του, λέγοντάς στον Όσιο:

– Εγώ σε καρτερούσα εκεί για να σε σκοτώσω. Αλλά, τώρα κατάλαβα πως είσαι δούλος του Θεού, ο οποίος σε προστατεύει και σε σκεπάζει. Συγχώρεσέ μου το κακούργημα που σκέφτηκα εναντίον σου, και κάνε δέηση στον Δεσπότη Χριστό, να εξαλείψει τις ανομίες μου και να με αξιώσει να γίνω δόκιμος μοναχός.

Ο άγιος, αφού τον άκουσε του είπε:

– Εάν σταματήσεις τις δολοφονίες, μετανοήσεις ολοψύχως για τα κακουργήματά σου και φροντίσεις για την σωτηρία σου, ο Θεός, ως ελεήμων και εύσπλαχνος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες σου.

Ο πρώην ληστής, δέχτηκε στην καρδιά του ως Θείο σπόρο τους λόγους αυτούς, και συνεργούσης της θείας χάριτος πήγε σε μοναστήρι και έγινε δόκιμος μοναχός.

Διασκευή από τον βίο του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, που έγραψε ο Επίσκοπος Λητής και Ρεντίνης Δαμασκηνός, ο οποίος δημοσιεύεται στο βιβλίο του Απόστολου Γλαβίνα, “Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω”, έκδοση Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Επιστημονική Επετηρίδα, Παράρτημα αρ. 30, του 26ού τόμου.

Άγιος Νεκτάριος: Πηγή αέναης νιότης της εκκλησίας στους σύγχρονους καιρούς!Στέλιος Κούκος

Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως, ο Θαυματουργός (1846-1920).

Ο άγιος Νεκτάριος, με τη σημερινή του γιορτή, μας προετοιμάζει για την πρωτεύουσα ημέρα της γιορτής του! Την 9η Νοεμβρίου. Και επειδή φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την αγία κοίμησή του θα πρέπει να εορταστεί ως βασιλεύουσα αυτή η εορτή!

Άλλωστε και ο ίδιος δημιούργησε, άφησε στο πόδι του, και σε ολόκληρη την εκκλησία και τον κόσμο, όχι μόνον την οσιακή του μνήμη αλλά και διάδοχους και συνεχιστές. Και μάλιστα αγίους, και υπό αγιοκατάταξη αγίους. Ένας εσμός, πλήθος αγίων ήταν η συναναστροφή του και οι άνθρωποι που καθοδηγούσε. Το ίδιο και τα τέκνα του!
Ίδρυσε μια πνευματική αυτοκρατορία μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας που κανείς δεν μπορεί να την νικήσει, να την καταισχύνει, να την παραβλέψει!

Ναι, ο άγιος Νεκτάριος αποτελεί μια αυτοκρατορική μορφή αγίου, ο οποίος διέπρεψε σε πολλούς τομείς. Και μάλιστα σε καιρούς ξηρούς και άνυδρους, σε καιρούς πείνας, λιμού αλλά και πνευματικού λοιμού. Στην αυτοκρατορία και όαση του τα νάματα της εκκλησίας και το νέκταρ του Επισκόπου Πενταπόλεως Νεκταρίου ήταν ιδιαίτερα προσιτά, όχι βεβαίως στους προσωπικούς του υπηκόους, αλλά για όσους ένιωθαν αποπνικτικά και δεν άντεχαν την πνευματική ξεραΐλα που επικρατούσε. Και με την αγάπη του στον μοναχισμό έθεσε τις βάσεις για την δημιουργία αντίστοιχων πνευματικών οάσεων!

Ο άγιος ξεδίψασε, χόρτασε και θεράπευσε πνευματικά ανθρώπους, τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατο. Και δεν είναι μόνον αυτά και δεν είναι ίσως τα σημαντικότερα. Δεν ξεχνάμε, βεβαίως, ούτε το πολυποίκιλο συγγραφικό του έργο, το οποίο αρδεύεται από την ελληνική αρχαιότητα, την ελληνική ιστορία για να φτάσει στο Εκκλησιαστικό και Θεολογικό του έργο, που δεν του λείπει η πρωτοτυπία και βεβαίως το Πατερικό βάθος.
Ιδιαίτερο κεφάλαιο αποτελεί το ποιητικό και υμνολογικό του έργο στο οποίο ανακεφαλαιώνεται η Θεολογική του επάρκεια με την λεπτότητα της ψυχής του!
Της ποιητικής του ψυχής!

Αυτού του Μέγα διδάσκαλου και παιδαγωγού που η ταπείνωση, η αγάπη και η ρωμαλέα αγαθοσύνη του δεν τον ενοχλούσε να καθαρίζει ο ίδιος την Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, για να μην απολυθεί ο άρρωστος υπεύθυνος για την καθαριότητα.

Και ήδη κάναμε λόγο και για την ταπείνωση και την αγάπη του -και βεβαίως πάντα έμπρακτη και σιωπηρή- αρετές ικανές να του δώσουν από μόνες τους τα κλειδιά του παραδείσου και να τον φέρουν μπροστά στην πόρτα του!

Αλλά η αγιότητα του δεν έχει τελειωμό, αφού ο ίδιος δοκιμάστηκε, “πέθανε” αρκετές φορές από τις αδικίες, τις συκοφαντίες και τις διαβολές εναντίον του!
Μέχρι τα βαθιά του γεράματα!

Εορτή Αγ. Πολυδώρου εκ Κύπρου (3 Σεπ

Η Εκκλησία μας γιορτάζει και τιμά το μαρτύριό του και τη μνήμη του στις 3 Σεπτεμβρίου.Η Εκκλησία μας γιορτάζει και τιμά το μαρτύριό του και τη μνήμη του στις 3 Σεπτε

Ο Πολύδωρος καταγόταν από τη Λευκωσία. Ο πατέρας του ονομαζόταν Λουκάς και η μητέρα του Λουρδανώ. Αφού έμαθε γράμματα, ασχολήθηκε με το εμπόριο και έκανε πολλά ταξίδια, ιδίως στην Αίγυπτο.

Το 1793 ενώ βρισκόταν στην Αίγυπτο έτυχε να προσκληθεί από ένα αρνησίχριστο Κιεσίφη Ζακύνθιο και να γίνη γραμματικός του. Κάποια μέρα ήταν σε γλέντι μαζί με τον Κιεσίφη και παρασυρόμενος μέθυσε. Αποτέλεσμα ήταν να αρνηθεί την πίστη του και να δεχθεί το Μωαμεθανισμό.
Ο Πολύδωρος, όμως, ήταν άνθρωπος με αγαθή διάθεση, για αυτό, όταν κατάλαβε το σφάλμα του, μετανόησε και μόλις βρήκε ευκαιρία πήγε στην Βηρυτό στον Αρχιερέα και εξομολογήθηκε την αμαρτία του. Ο Αρχιερέας τον συγχώρεσε και τον έστειλε σε ένα μοναστήρι στο Λίβανο, για να μείνει τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή και μετά το Πάσχα να τον μυρώσει. Ο Πολύδωρος, όμως, έφυγε και πήγε στο Άκρι (Πτολεμαΐδα) για να κάνει την ομολο¬γία του, επειδή κινδύνευσε εξ αιτίας του ο Αρχιερέας. Εκεί βρήκε τα πράγματα αντίθετα και σαν άκουσε ότι πρέπει να κάμει την ομολογία πίστεως εκεί όπου έκαμε την άρνηση έφυγε πάλι για την Αίγυπτο. Στο δρόμο, όμως, εμποδίστηκε από τρικυμία και βγήκε στη Γιάφα και από εκεί με ένα πλοίο από τη Σάμο έφτασε στη Χίο. Δυστυχώς και εδώ εμποδίσθηκε να κάμει ομολογία.
Έπειτα από μερικές μέρες πήγε στη Σμύρνη. Οι εκεί Χριστιανοί του είπαν να φύγει, γιατί οι Τούρκοι της περιοχής ήταν εξαγριωμένοι κατά των Χριστιανών, γιατί είχε αρνηθεί εκείνες τις ημέρες το Μωαμεθανισμό και είχε μαρτυρήσει κάποιος δερβίσης. Έτσι μια νέα άρνηση θα ήταν κίνδυνος για τους Χριστιανούς. Ο Πολύδωρος έπειτα από όλες αυτές τις άκαρπες προσπάθειες γύρισε πάλι στη Χίο. Εκεί συνάντησε κάποιο πνευματικό πατέρα, που του έδωσε μια συμβουλή. Τον συμβούλευσε να οπλισθεί με πνευματικά όπλα, διότι επρόκειτο για την πίστη του να αντιμετωπίσει την εξουσία. Άρχισε, λοιπόν, να αγωνίζεται με νηστείες, προσευχές και παρακλήσεις στη Θεοτόκο. Είχε πλέον πλήρως συναισθανθεί το σφάλμα του και με δάκρυα ζητούσε τη θεία συγχώρεση.
Έπειτα από σαράντα μέρες άσκηση έκαμε την ομολογία του και χρίσθηκε με το Άγιο Μύρο κοινωνώντας και των Αχράντων Μυστηρίων. Έπειτα συνοδευόμενος από ένα άλλο ζηλωτή της πίστεως ήλθε στη Νέα Έφεσο με μοναδικό σκοπό να δώσει τη ζωή του στο Χριστό με μαρτύριο. Ο διάβολος, φυσικά, με πολλές σκέψεις προσπαθούσε να τον αποτρέψει, αλλά ο Πολύδωρος με πολλή προσπάθεια και προσευχή νικούσε.

Ήταν η πρώτη Σεπτεμβρίου, όταν πήγε στον μουφτή και του είπε:
- Εγώ, αφέντη, αγόρασα δυο πιστόλες. Η μια είναι πολύ καλή και στέρεα, η δε άλλη είναι ελαττωματική και τα στολίδια που έχει από έξω, για να φαίνεται ωραία, τα δοκίμασα και είναι κίβδηλα. Για αυτό δεν την θέλω, αλλά νομίζω ότι είναι νόμιμο να τη δώσω πίσω. Εσύ τί λες αφέντη;
- Ναι, είναι νόμιμο, απάντησε ο μουφτής.
Έφυγε, λοιπόν, και πήγε στον κριτή.
- Έχω μια υπόθεση, του λέγει.
- Ποια υπόθεση; ρωτά ο κριτής.
Ο Πολύδωρος, τότε, του διηγείται την υπόθεση της πιστόλας.
Ο κριτής, τότε, τον ρώτησε:
-Ποιος είναι ο αντίδικός σου;
-Εσύ είσαι ο αντίδικός μου, του απάντησε.
-Τι σου έκαμα; ρωτά έκπληκτος ο κριτής. Εγώ άλλη φορά δεν σε είδα
-Σήμερα, είναι δέκα χρόνια, που με γέλασες και με έκανες να αρνηθώ την πίστη μου και μου έδωσες τη δική σου, κάνοντάς με Τούρκο. Εγώ έφυγα από εδώ μακριά και άνοιξαν τα μάτια μου και είδα ότι έσφαλα αφήνοντας την πίστη μου. Τώρα ήλθα να σου δώσω πίσω την σφραγίδα που μου έδωσες και να πεθάνω Χριστιανός.
-Εγώ δεν σε γνωρίζω, ούτε σε είδα άλλη φορά, απάντησε ο κριτής. Πώς λες, ότι εγώ σε έκανα Τούρκο;
Ο Πολύδωρος, τότε, αποκρίθηκε:
- Ναι, δεν με είδες άλλη φορά, αλλά εδώ που τώρα κάθεσαι συ, καθόταν άλλος προηγουμένως, ίδιος στο αξίωμα με σένα, για αυτό θεωρώ ότι εσύ με έκανες τέτοιον.
Του είπε, τότε, τότε ο κριτής:
- Παιδί μου, αφού θέλεις να είσαι άπιστος, πήγαινε όπου θέλεις και ζήσε όπως θέλεις. Γίνε Φράγκος, Αρμένιος, ό,τι σου αρέσει. Κράτησε όποια θρησκεία είχες.
- Χριστιανός θέλω να είμαι, αποκρίθηκε ο Πολύδωρος.
- Καλά, κάμε ό,τι θέλεις, είπε ο κριτής.
Ο Μάρτυρας, τότε, του απάντησε:
- Τούτο το σημείο, που έβαλες πάνω μου δεν μπορώ να το βλέπω και ήρθα να σου το επιστρέψω.
Λέγοντας σημείο, ο Πολύδωρος εννοούσε την περιτομή.
Ο κριτής έκπληκτος απάντησε:
-Μήπως έχασες το νου σου;
-Όχι, εγώ το νου μου τον έχω και ξέρω τι ζητώ, είπε ο Πολύδωρος.

Έπειτα, άρχισε ο κριτής να τον ρωτά για την καταγωγή του, για τον τρόπο, τον τόπο και το χρόνο, που αρνήθηκε την πίστη του και έγινε Μωαμεθανός. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, άλλοτε τον κολάκευε και άλλοτε τον απειλούσε με βασανιστήρια, ελπίζοντας ότι έτσι θα τον μεταπείσει.
Ο γενναίος, όμως, στρατιώτης του Χριστού μιλούσε με παρρησία και τόνιζε την απόφασή του, ότι αρνείται το Μωαμεθανισμό και ότι τα βασανιστήρια καθόλου δεν τον τρομάζουν. Ο κριτής σκληρύνθηκε από τη στάση του Πολυδώρου και διέταξε να τον φυλακίσουν.
Στη φυλακή του μάρτυρα ήταν κι ένας νέος, που επρόκειτο να αποφυλακισθεί. Σε αυτόν έδωσε ο Μάρτυρας το σταυρό του, για να μην τον καταπατήσουν οι αλλόπιστοι και λίγα χρήματα, που είχε πάνω του, λέγοντας:

- Δώσε τα αυτά στους ιερείς και πες τους να παρακαλούν τον Θεό να με στηρίξει.
Την άλλη μέρα τον έβγαλαν και τον έστησαν εμπρός σε όλους τους εκπροσώπους της εξουσίας.
Τον ρώτησαν, λοιπόν, πρώτα αν σκέφθηκε σοβαρά και μετανόησε. Ο μάρτυρας απάντησε:
- Εγώ και καλά σκέφτηκα και το νου μου τον έχω. Ζητώ και διψώ τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό και δεν τον αρνούμαι ποτέ πια.
Όλοι μαζί οι Τούρκοι επίσημοι, τότε, του είπαν:
- Αφού θέλεις να είσαι άπιστος, φύγε και πήγαινε όπου θέλεις, δεν σε εμποδίζει κανένας.
Αλλά ο Πολύδωρος ζητούσε να επιστρέψει τη σφραγίδα. Εκείνοι του έλεγαν να σκεφθεί καλά, αλλά αυτός ετόνιζε, ότι δεν φοβάται το θάνατο και θέλει να αγωνίζεται για την ευσέβεια και όχι για την ασέβεια. Οι Τούρκοι απόρησαν και του πρότειναν να τον νυμφεύσουν και να του δώσουν χρήματα πολλά, αλλά εκείνος αρνήθηκε λέγοντας, ότι τον Ιησού θέλει και είναι πρόθυμος να πεθάνει για Αυτόν.
Πάλιν οι κριτές προσπάθησαν να τον δελεάσουν υποσχόμενοι δώρα ή απειλώντας με θάνατο, μάταια όμως. Τέλος τον έρριξαν στη φυλακή και έδωσαν την άδεια στο πλήθος να τον βασανίσει, όπως ήθελε. Η θηριωδία και η βαρβαρότητά τους βρήκε πολλούς τρόπους μαρτυρίων.
Άλλοι του έβαζαν στους ώμους και στις μασχάλες πυρακτωμένα κεραμίδια, άλλοι του φορούσαν στο κεφάλι πυρακτωμένο στεφάνι και άλλοι τον κτυπούσαν και τον πλήγωναν.
Η επόμενη ημέρα ήταν Κυριακή. Έβγαλαν τον Άγιο από τη φυλακή και τον έφεραν στους δικαστές, που τον ρώτησαν:
-Μετανόησες;
-Εγώ σας είπα, στον εαυτό μου είμαι και το νου μου τον έχω. Τί με πειράζετε;
Τότε του λένε:
- Άλλο περιθώριο δεν έχεις για να σκεφθείς. Έφθασε το τέλος σου.
- Εγώ τον Ιησού μου δεν αρνούμαι. Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα πεθάνω.
Και πάλιν οι κριτές:
- Παιδί μου, να η αγχόνη, στοχάσου τι έχεις να χάσεις.
Κι ο μάρτυρας τους είπε:
-Αυτό ζητώ κι εγώ.
Πεισμωμένοι οι δικαστές έλεγαν μεταξύ τους:
-Αυτοί οι Χριστιανοί, όταν πουν το λόγο δεν τον παίρνουν πίσω.
Ένας φανατικός Τούρκος πείραζε τον μάρτυρα λέγοντάς του:
-Δέκα χρόνια που ήσουν Τούρκος δεν προσκύνησες στο προσκύνημά μας; Του Μπαϊραμιού το προσκύνημα δεν το έκαμες;
- Όχι, απάντησε ο μάρτυρας.
Ο Πολύδωρος έβλεπε ότι είναι ανώφελο να συζητά μαζί του και να αποσπάται από την προσευχή, για αυτό του είπε:
-Τι με πειράζεις άνθρωπέ μου;
-Δεν βλέπεις την αγχόνη; Ρώτησε ο Τούρκος.
-Αυτή ζητώ κι εγώ, ας πάμε όσο γίνεται γρηγορώτερα.
Τον άρπαξαν, τότε, με αγριότητα, του έβγαλαν τα ενδύματα, του έδεσαν πίσω τα χέρια και τον παρέδωσαν για να κρεμασθεί.
Με εξευτελιστικά λόγια και με έργα θηριωδίας τον έφεραν στον τόπο των καταδίκων. Τον ρώτησαν πάλι μήπως μετάνοιωσε και πήραν την απάντηση:
- Ταλαίπωροι, η πίστη σας είναι πλάνη, είναι ματαιότητα. Η πίστη των Χριστιανών είναι αλήθεια. Με όσα μου κάνετε θα πάω πιο νωρίς στον Παράδεισο. Χριστιανός είμαι!
Τότε εξαγριωμένοι οι Τούρκοι τράβηξαν το σχοινί της αγχόνης.

Εκείνη τη νύχτα, ο Μάρτυρας έμεινε στην αγχόνη και οι άπιστοι του αφαίρεσαν τα ενδύματα και τον άφησαν γυμνό. Έμεινε το άγιο λείψανό του τρεις μέρες στην αγχόνη. Τέλος διέταξαν ένα Χριστιανό να τον κατεβάσει και τάφηκε.

πηγη ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ