῾Ο προφήτης Δανιήλ

῾Ο προφήτης Δανιήλ εἶναι ἕνας ἀπό τούς τέσσερις μεγάλους προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. ῏Ηταν ᾿Ιουδαῖος στήν καταγωγή καί ἔζησε περί τά τέλη τοῦ 7ου π. Χ. μέ τίς ἀρχές του 6ου π. Χ. αἰώνα. ῾Η ρίζα τοῦ Προφήτη ἦταν ἀπό βασιλική γενιά καί τό ὄνομά του στήν ῾Εβραϊκή γλώσσα σημαίνει «ὁ Θεός κριτής καί ὑπερασπιστής μου».
᾿Από τή ζωή τοῦ ἅγιου Προφήτη δέν ἔχουμε πολλές λεπτομέρειες. ᾿Αλλά τά λίγα στοιχεῖα πού συγκεντρώνουμε ἀπό τίς διηγήσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί συγκεκριμένα ἀπό τό βιβλίο πού φέρει τό ὄνομά του, εἶναι ἀρκετά νά μᾶς δώσουν τό στίγμα τῆς βιοτῆς του. Νά μᾶς βεβαιώσουν δηλαδή, γιά τά βιώματά του καί τήν πίστη του καί γιά τό πῶς ἔζησε καί πολιτεύθηκε στήν ἐπίγεια πορεία του, ὁ ἐξαίρετος καί λαμπρός αὐτός «οὐρανοδρόμος» προφήτης.

῏Ηταν ἀκόμα μικρό παιδί, ὀκτώ περίπου ἐτῶν, ὅταν μαζί μέ ἄλλα παιδιά τῆς ἡλικίας του -ἀπό τά ὁποῖα ἔμειναν στήν ἱστορία μέ τό ὄνομά τους μονάχα οἱ Τρεῖς Παῖδες- ἁρπάχθηκαν αἰχμάλωτοι ἀπό τούς εἰδωλολάτρες Βαβυλώνιους, ὅταν αὐτοί κυρίευσαν τήν ῾Ιερουσαλήμ.
Στήν πατρίδα του, πού τόσο ἀγαποῦσε καί νοσταλγοῦσε, δέν γύρισε ποτέ ὁ Προφήτης. ᾿Εκεῖνο ὅμως πού ἔχει σημασία εἶναι ὅτι, πολιτεύθηκε μέ τό βίωμα ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἀναφέρει ὁ Ψαλμωδός ὅταν λέει· «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς, ἡ οἰκουμένη καί πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ» (Ψαλμ. 23, 1). ῎Εζησε δηλαδή ὁ Προφήτης στή Βαβυλώνα, ὅπως ἀκριβῶς θά πολιτευόταν, ἄν εἶχε παραμείνει στή γῆ τῶν πατέρων του, στήν πίστη καί στή λατρεία τοῦ ᾿Αληθινοῦ Θεοῦ.

᾿Αγάπησε τούς ἀνθρώπους ὡς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καί ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ἀνέθεσε ὑψηλά ἀξιώματα στό παλάτι τοῦ Βαβυλώνιου βασιλιᾶ, ἀγωνίσθηκε νά συμπαρασταθεῖ καί νά συντρέξει κάθε δυσκολεμένο καί πονεμένο συνάνθρωπό του.

᾿Ιδαίτερα νοιαζόταν ὁ προφήτης καί προσευχόταν ἀδιάλειπτα, γιά τόν ὑπόδουλο ᾿Ιουδαϊκό λαό. Ζητοῦσε τή συγχώρεση καί τό ἔλεος τοῦ Πανάγαθου Κυρίου του καί παρακαλοῦσε τή Φιλανθρωπία του, νά παραβλέψει τίς ἀνομίες τους καί νά εὐδοκήσει νά ἐπιστρέψουν μετανοημένοι στή γῆ τῶν πατέρων τους. ᾿Αλλά καί ἡ ἀγάπη τοῦ Δανιήλ γιά τόν εἰδωλατρικό λαό τῆς Βαβυλώνας, δέν ἦταν λιγότερη. Πονοῦσε ἡ ψυχή του, ὅταν τούς ἔβλεπε νά ζοῦν σέ τόση ἄγνοια καί πνευματικό σκοτάδι, λατρεύοντας γιά Θεό πότε τό ἕνα καί πότε τό ἄλλο εἴδωλο. Γι αὐτό σέ κάθε εὐκαιρία, τούς μιλοῦσε γιά τόν ᾿Αληθινό Θεό, τό Δημιουργό τοῦ κόσμου καί τῶν ἀνθρώπων. Προσπαθοῦσε, σάν πνευματικός ἡγέτης καί φροντιστής τους ὁ Δανιήλ, νά ὁδηγήσει τό λαό του στή μετάνοια. Πιότερο ὅμως κι ἀπ᾿ αὐτό τόν ἀπασχολοῦσε τό πνευματικό σκοτάδι τῶν Βαβυλωνίων. ῎Ενιωθε πώς ἔπρεπε νά δοξάσει τόν Θεό μέ τό λόγο, ἀλλά κυρίως μέ τή ζωντανή πίστη του καί τήν καθαρή ζωή του. ᾿Εργάσθηκε τό τάλαντο (Ματθ. κε´ 15-28) καί ὁ Κύριος τόν ἀξίωσε νά γίνει ὁ ἴδιος καθαρή νεφέλη οὐράνιου φωτός.

Τό περιεχόμενο τοῦ κηρύγματος τοῦ προφήτη Δανιήλ ἦταν προφητικό καί ἀποκαλυπτικό. Δέν ἀποκάλυπτε βέβαια, τίς βουλές τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἐπιδείξει τή σοφία καί τό φωτισμό του, οὔτε πάλι γιά νά ἐξουθενώσει τούς ἄπιστους καί τούς ἁμαρτωλούς συνανθρώπους του. ῾Ο στόχος του πάντα ἦταν νά ὁδηγεῖ τόν κάθε προβληματισμένο ἄνθρωπο στή μετάνοια καί στήν ἐπιστροφή του «στήν αὐλή τῶν προβάτων», στόν ῞Ενα καί ᾿Αληθινό Θεό. Κήρυττε μέ τό παράδειγμά του καί βεβαίωνε μέ τή ζωή του ὅτι ᾿Εκεῖνος, ὁ ᾿Επουράνιος Πατέρας εἶναι ὁ Δημιουργός τοῦ κόσμου καί ὁ Κύριος τῆς ἱστορίας. Αὐτός εἶναι ὁ Προαιώνιος, «ὁ Παλαιός τῶν ῾Ημερῶν» κι ᾿Εκεῖνος ἐπρόκειτο νά ἔπαιρνε σάρκα ἀνθρώπινη καί νά ἀποκαλυπτόταν -ὅταν ἐρχόταν «τό πλήρωμα τοῦ χρόνου»- ὡς «Υἱός τοῦ ἀνθρώπου». ᾿Εκεῖνος ἐπίσης, θά ὁρίσει τό τέλος τῆς ἱστορίας, τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί τόν ἐρχομό τῆς αἰώνιας Βασιλείας.

῾Η ἀγάπη τοῦ Δανιήλ στόν Θεό καί στούς ἀνθρώπους καί ἡ συνέπεια πού εἶχε στήν τήρηση τῆς πίστης του, τόν ὁδήγησαν ἀπό τή νεότητά του στήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς. ῎Ετσι ἀξιώθηκε νά συνομιλεῖ μέ τούς ῾Αγίους ᾿Αγγέλους καί ἰδιαίτερα μέ τόν ᾿Αρχάγγελο Γαβριήλ. ῾Ο ᾿Αρχάγγελος μάλιστα, σέ μιά ἐμφάνισή του στόν Δανιήλ, τόν ἀποκάλεσε «ἄνδρα ἐπιθυμιῶν». ῎Ανθρωπο δηλαδή, πού τήν ψυχή του διακατέχει ἡ μοναδική καί εὐγενέστερη ἐπιθυμία, νά πορευθεῖ σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά Τοῦ μοιάσει σάν γνήσιο καί ἀφοσιωμένο παιδί Του.

῾Ο Δανιήλ δέν γύρισε ποτέ πίσω στήν πατρίδα του, ἔζησε ὅμως μέ πατρίδα τόν οὐρανό καί συμπολίτες του τούς ῾Αγίους τοῦ Θεοῦ καί τούς ᾿Αγγέλους. ῾Υποτάχθηκε στούς ἐπίγειους ἄρχοντες καί βασιλεῖς, χωρίς ποτέ νά θαμπωθεῖ ἀπό τίς τιμές πού τοῦ ἀπονεμήθηκαν καί ἀπό τήν ἐφήμερη δόξα. Μίσησε τήν ἀνθρωπαρέσκεια καί τήν ὀφθαλμοδουλεία καί ζοῦσε μόνο γιά τόν Θεό. ῾Ο ᾿Επουράνιος Πατέρας του ἦταν πάντα τό στήριγμα, ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀπαντοχή του. Γι᾿ αὐτό ἔγινε γιά ὅλους πηγή χαρᾶς, ὑπομονῆς καί ἔμπνευσης. Οἱ προκλήσεις τῆς Βαβυλώνιας ζωῆς ἦταν γιά τήν ὀμορφιά καί τά νειάτα του πάμπολες καί ὑπερβολικά ἑλκυστικές. ᾿Εκεῖνος ὅμως ἀντιστάθηκε σθεναρά καί προτίμησε τή μαρτυρική καί ταπεινή ὁδό τῆς καθαρότητας καί τῆς σωφροσύνης. ῎Ετσι ἡ καρδιά του πλατύνθηκε, φωτίσθηκε καί ἔγινε παραδείσειος τόπος, κατάλληλος γιά νά δεχθεῖ τόν κλῆρο τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Κυρίου του.