Συγκλονιστικό: Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος ζητά την αλλαγή των αμφίων του!

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, ζητάει από μόνος του να του αλλάξουμε τα άμφια. Τότε μπορούμε να ανοίξουμε και την λάρνακα.
Η λάρνακα δεν ανοίγει όποτε εμείς θελήσουμε, αλλά μόνο όταν το θελήσεις και το αποφασίσει ο  Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος.
Πως ειδοποιεί, όμως γιά την αλλαγή των αμφίων του ο Άγιος;
Ερχεται, όπως διηγείται ο πατέρας Ιωάννης, σε μιά καλή ψυχή και λέει στον ύπνο (σέ διάφορα μέρη, στην Ν. Υόρκη, στην Αυστραλία, στην Θεσσαλονίκη), έλα να χαιρετήσεις, είμαι ο Ιωάννης από την Ρωσία’ έλα στην εκκλησία μου και να πης στον Ιερέα ήρθε ο καιρός να μου αλλάξουν τους χιτώνες.
Έτσι έγινε το 1937, το 1955, το 1977 που έγινα αποδέκτης εγώ. Επήρα εγώ τίς πληροφορίες από πιστούς.
Το 2005 ξαναζήτησε ο Όσιος να γίνη αλλαγή αμφίων μετά 28 χρόνια που πέρασαν από το 1977.
Ο κ. Στυλιανός ξέρει ότι εδώ μαζί ξεκινήσαμε στον αγώνα. Μού είπε λευκανθήκαμε. Ο αγαπητός Στυλιανός ειναι πολλά χρόνια στον αγώνα, και να προσεύχεσθε γι’ αυτόν. Εγώ είμαι εδώ 43 χρόνια κληρικός και τρία χρόνια πρίν ως λαίκός, συνολικά 46 χρόνια και έχουμε δεί χιλιάδες και εκατομμύρια πιστούς να περνουν μπροστά από τον Άγιο Ιωάννη.
Τί έχουμε να μαρτυρήσουμε; Τί είδαμε στις αλλαγές; Το συγκλονιστικό είπαμε είναι ότι είδοποιεί ο ίδιος! Ετσι σε μιά κοπέλα είπε:Να ‘ρθής να δής το μαξιλάρι μου που θα είναι γεμάτο δάκρυα. Κλαίμε για σας τους νέους. Προσευχόμαστε ιδιαίτερα γιά σας στο Θεό να σας στηρίξη.
Όταν το 1977 ανοίξαμε και είδαμε το μαξιλάρι όλο καθαρό ήταν, όμως εδώ δίπλα στούς οφθαλμούς ήταν
βρεγμένο με μιά μεγάλη κηλίδα από δάκρυα. Είδαμε όλη την κεφαλή του Αγίου να κινείται, και ο Σεβασμιώτατος και οι ιερείς.
Συγκλονιστικό! Παίρνουμε την λάρνακα και ερχόμαστε σε δύο τραπέζια και βάζουμε τον Άγιο. Αυτό που σεβάστηκε ο ίδιος ο Θεός, ετίμησε και εχαρίτωσε και εδόξασε, που χάρισε το δώρο της αφθαρσίας ως την Β΄ Παρουσία…”
Διηγήσεις του Πατρός Ιωάννου Βερνέζου, Προϊσταμένου Ιερέως στον Όσιο Ιωάννη το Ρώσο, στο Νέο Προκόπι της Εύβοιας

Εγκώμιο στον Άγιον του Χριστού Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο

Του εν Αγίοις πατρός ημών Ανδρέου Κρήτης

Ευλόγησον Πάτερ.

Πάντοτε οι εορτές όλων των Αγίων Μαρτύρων είναι λαμπρές και σπουδαίες. Λαμπρότερη όμως και σπουδαιότερη είναι του ενδόξου μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, που εορτάζουμε σήμερα. Η πανήγυρις του Αγίου, δεν θυμίζει μόνο την μίμηση του πάθους του Κυρίου, δεν στολίζεται με τους αθλητικούς αγώνες του Μάρτυρα, δεν λαμπρύνεται με τις ομορφιές και την χάρη της ανοίξεως, αλλά μαζί με αυτά συμμετέχει στη λαμπρότητα των δύο μεγάλων Δεσποτικών εορτών, της Αναστάσεως και της Αναλήψεως, και βρίσκεται σαν φωτεινή σελήνη, ανάμεσα σε δύο ήλιους, με τις ακτίνες των οποίων φωτίζεται και από τις δύο πλευρές· και έτσι με τις ακτίνες αυτές καταυγάζει με την μίμηση του Χριστού όλο τον κόσμο.

Η Δεσποτική εορτή του σωτηρίου πάθους, και της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, του αληθινού Θεού και Υιού του Θεού, του αρχηγού όλων των μαρτύρων, που σαρκώθηκε και μαρτύρησε για μας επί Ποντίου Πιλάτου, κατά τον Απόστολο Παύλο, και που με το πάθος και τον θάνατό του, μας χάρισε τη νίκη κατά των παθών και του θανάτου, κατά την τάξη προηγείται από το ένα μέρος της εορτής του μάρτυρα, και πριν από αυτήν ανατέλλει στην Εκκλησία του Χριστού, σαν λαμπρός ήλιος. Αμέσως δε και μετά από αυτήν, ακολουθεί σαν καινούρια ανατολή η πανήγυρις του Αγίου Γεωργίου· αυτές δε τις συνοδεύει ο φαιδρός και ωραίος καιρός της ανοίξεως. Η δε εις τους ουρανούς ένδοξη Ανάληψη του Κυρίου, με την οποία η ανθρώπινη φύση μας κάθισε με τον Πατέρα, ακολουθεί την εορτή του Μάρτυρα.

Και ας μη νομίσει κανείς ότι τυχαία έγινε αυτό, το να εορτάζεται δηλαδή η μνήμη του Αγίου Γεωργίου μεταξύ των δύο μεγάλων Δεσποτικών εορτών. Νομίζω, ότι αυτό έγινε σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, για να μας φανερώσει ο Χριστός την υπερβολική αγάπη που είχε προς τον μάρτυρα Γεώργιο για τον οποίον μαρτύρησε ο Άγιος, και πως ο Γεώργιος, όχι μόνον με το Δεσποτικό πάθος έγινε όμοιος με το μαρτύριό του, αλλά και με τον καιρό και τις ημέρες κατά τις οποίες ο Κύριος έπαθε. Όπως το πάθος και η Ανάσταση του Κυρίου, υπερβαίνουν όλες τις άλλες Δεσποτικές εορτές έτσι και η εορτή του μάρτυρος Γεωργίου, υπερβαίνει τις άλλες εορτές των μαρτύρων όλου του χρόνου, επειδή μόνο αυτή εορτάζεται μετά την αγίαν Ανάσταση την εποχή της ανοίξεως. Αξίζει λοιπόν να παρουσιάσουμε και την ομορφιά και τη λαμπρότητα της εορτής. Ομορφιά της πανηγύρεως είναι λόγος σωτηριώδης, έργο και πράξη φιλόθεη.

Οι μεν ειδωλολάτρες και οι βάρβαροι που προσκυνούσαν τα είδωλα, εχαίροντο με το να λατρεύουν με κάθε ακαθαρσία και αταξία τους δαίμονες. Εμείς δε, στους οποίους δωρήθηκε η νίκη κατά του θανάτου διά του Σταυρού, πρέπει να κάνουμε το αντίθετο, και να ντροπιάζουμε τους δαίμονες με κάθε θεάρεστη αρετή και πράξη. Γι’ αυτό και από τους χριστιανούς, κάθε ηδονή μισήθηκε ως αισχρή, κάθε δε πόνος για την αρετή, και ο θάνατος για την πίστη, αγαπήθηκε ως γλυκός. Γι’ αυτό το λόγο έσβησε η πλάνη των ειδώλων, και έλαμψε το πλήθος των μαρτύρων. Η γη έγινε ουρανός, στολισμένη σαν με άστρα από τους αγίους μάρτυρες, και η ημερονύκτια εορτή της αθλήσεώς τους συγκρατεί όλη την οικουμένη, που πανηγυρίζει τιμώντας τα λείψανα και τους αγώνες τους. Αγώνες δε ονομάζω εκείνους τους οποίους ο μεν διάβολος, που είναι ο κοινός εχθρός των ανθρώπων, οργάνωσε και προκάλεσε με σκοπό να προσκυνηθεί αυτός ως θεός, και διά μέσου των ειδώλων να οικειοποιηθεί το μοναδικό όνομα του Θεού. Ο δε Θεός και Σωτήρας όλων, και φιλάνθρωπος πολέμαρχος, τους επέτρεψε, θέλοντας να δείξει νικητές του διαβόλου τους ανθρώπους, ώστε από εκείνους που ζητούσε να τον προσκυνούν σαν θεό, από αυτούς σαν νικημένος νεκρός να περιφρονείται.

Την εποχή εκείνη ήταν απλωμένο το σκοτάδι της ειδωλολατρίας, σ’ όλη τη γη. Όλοι οι άνθρωποι έτρεχαν στην ασέβεια, ξεχνώντας τον αληθινό Θεό, και ως τυφλοί και σκοτισμένοι προτιμούσαν να λατρεύουν τους δαίμονες, και να επιμένουν στην πλάνη, πιστεύοντας τις φαντασίες των δαιμόνων σαν πραγματικά θαύματα. Αυτής της πλάνης και ασέβειας, ήταν αρχηγοί και ακόλουθοι, ο τότε αυτοκράτορας Διοκλητιανός, και ο συναυτοκράτορας Μαγνέντιος, και οι στρατηγοί και δορυφόροι και άρχοντές τους, οι οποίοι αφού με ορμή ακολούθησαν παράλογα την ασέβεια σαν αγριόχοιροι, με πολλή φροντίδα έκαναν τα κακά, και καταδίωκαν τους χριστιανούς. Και επειδή όπως λέει ο Δαβίδ, δεν ήταν ο καιρός του θανάτου τους αλλά ζούσαν πολύ καιρό, βαδίζοντας μέσα στο φως της φωτιάς που θα τους έκαιγε, ούτε σταματούσαν τα βασανιστήρια που έκαναν, με το να μακροθυμεί ο Θεός για να δοκιμαστούν οι δίκαιοι, και για να μην είναι ανωφελής και αστεφάνωτη η ανθρώπινη φύση, εάν πριν τον κατάλληλο καιρό εκριζώνονταν, μαζί με το σιτάρι και τα ζιζάνια.

Τον καιρό που συνέβαιναν όλα αυτά εμφανίσθηκε σαν ένα αστέρι που λάμπει την ημέρα, φωτίζοντας την πίστη, αυτός ο λαμπρός και περιβόητος μάρτυρας Γεώργιος, το γλυκό αυτό όνομα. ·Γεώργιος, που απέδειξε τη συμφωνία του έργου με το όνομα, και αντίστροφα το όνομα με το έργο. ·Γεώργιος, ο οποίος μιμήθηκε τον πατριάρχη Ισαχάρ, και επιθύμησε με μεγάλη αγάπη το καλό της θεϊκής γεωργίας. ·Γεώργιος, αυτός που αγάπησε την κοπιαστική εργασία, καθώς λέει ο σοφός Σειράχ, και αποδείχθηκε γεωργία, δηλαδή χωράφι, που δημιουργήθηκε από τον Ύψιστο. ·Γεώργιος, ο γεωργός που κουράστηκε από πολύ μικρός, και στον κατάλληλο καιρό πρόσφερε με το μαρτύριο στον Κύριο του παντός, καρπό εκατονταπλάσιο. ·Γεώργιος, που με το άροτρο της αρετής άνοιξε τα γλυκιά αυλάκια της πίστεως, και γι’ αυτό έγινε ευπρόσδεχτος στη βασιλεία των ουρανών, όπως είπε ο Κύριος. ·Γεώργιος, ο οποίος έσπειρε με δάκρυα, και θέρισε με αγαλλίαση, όπως ο Δαβίδ αναφώνησε ότι εκείνος που έσπειρε με πένθος, και με χαρά μάζεψε τους καρπούς. Η ευκολογεώργητη γη, που πολλές φορές δέχεται τη βροχή του Αγίου Πνεύματος που πέφτει σ’ αυτήν, όπως λέει ο Παύλος, και βλαστάνει γλυκά χόρτα, σ’ εκείνους που με πίστη τα θερίζουν. ·Γεώργιος, το ευωδιαστό περιβόλι μέσα στο οποίο βλάστησαν άφθονα τα άνθη της ευσέβειας, και από το οποίο μαζεύουν οι νοητές μέλισσες το γλυκό μέλι, που η γλυκύτητά του είναι θεραπεία ψυχής, όπως είπε ο παροιμιαστής. ·Γεώργιος, το χρήσιμο δένδρο, που είναι φυτευμένο κοντά στους ποταμούς του Αγίου Πνεύματος, και έχει πάντοτε τρυφερά τα φύλλα, και δίνει ώριμους τους καρπούς της αρετής, για ψυχική πρόοδο εκείνων που τους τρώνε, όπως λέει ο ψαλμωδός. ·Γεώργιος, το καρποφόρο κλήμα του αληθινού αμπελιού, όπως είπε ο Κύριος, του οποίου γεωργός είναι ο ουράνιος πατέρας, ο οποίος δημιουργεί δι᾿ αυτού σ’ εμάς πνευματική ευφροσύνη, για θεραπεία των παθών και ανανέωση της ψυχής και του σώματος. ·Γεώργιος, η πηγή των θείων υδάτων, από την οποίαν όταν ποτίζεται κάθε άγονη ψυχή, καλλιεργείται και καρποφορεί πίστη, ελπίδα και αγάπη, την επιθυμητή τριάδα των θεολογικών αρετών. ·Γεώργιος, ο γεωργός των θεϊκών νοημάτων, και του Θεού το γεώργιον, δηλ το χωράφι, στο οποίο καλλιεργήθηκε η χάρη της ευσέβειας, και τα πλήθη των θαυμάτων.

Τα είπα δε αυτά για το όνομα του Γεωργίου, επειδή και αυτά τα ονόματα των Αγίων, φανερώνουν την χάρη του Θεού, και την αρετή που είχαν οι ονομαζόμενοι με αυτά. Το ίδιο συμβαίνει με το όνομα του Αβραάμ, της Σάρρας, του Ισαάκ, του Ιακώβ, του Μωϋσή, και άλλων πολλών, που περιέχει τις αρετές όσων έχουν αυτά τα ονόματα, όπως μαθαίνουμε από την Αγία Γραφή. Αυτός λοιπόν ο και κατά το όνομα και κατά το έργο Γεώργιος, βλάστησε τότε στον καιρό της ειδωλολατρείας, σαν ρόδο ανάμεσα στα αγκάθια, σαν κρίνο που ευωδιάζει την ευσέβεια μέσα στο βόρβορο, σαν κυπαρίσσι, ανάμεσα στα βάτα, σαν ελιά κατάκαρπη μέσα στην έρημο, σαν φοίνικας που γλυκαίνει με τους καρπούς του την πικρία της ασέβειας, σαν ολόφωτη σελήνη που λάμπει στη νύκτα της πλάνης σαν φανάρι που φωτίζει όσους βρίσκονται στο πέλαγος της ασέβειας, και οδηγεί στο λιμάνι της θεογνωσίας, σαν πρωϊνό αστέρι, που λάμπει μέσα στα σκοτεινά σύννεφα και σαν ήλιος που ακτινοβολεί μέσα στο πολύ βαθύ σκοτάδι.

Εάν δε θέλεις να μάθεις, και ποιά ήταν η πνευματική συγγένεια του Γεωργίου, τα ίδια τα πράγματα φανερώνουν, ότι αυτός ήταν τέκνο και υιός Θεού, και κληρονόμος της ουρανίου και της ελευθέρας άνω Ιερουσαλήμ, διότι λέει ο ευαγγελιστής και παρθένος Ιωάννης, ότι «όσοι τον δέχτηκαν (τον Λόγο του Θεού) και πίστεψαν σ’ αυτόν, τους εδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού». Εάν δε ενδιαφέρεσαι να μάθεις ποιά είναι η επίγεια πατρίδα του Γεωργίου, μάθε ότι αυτή ήταν η Καππαδοκία, ανατράφηκε δε στην Παλαιστίνη. Καταγόταν από χριστιανούς γονείς, νέος μεν κατά την ηλικία, γέροντας δε κατά την σοφία και ευθύς στην καρδιά, ήταν μάρτυρας της ευσέβειας και εχθρός της ασέβειας. Από μικρή ηλικία διακρίθηκε στους αγώνες της πολιτείας, και τόσο μεγάλη ανδρεία έδειξε στους πολέμους, ώστε έγινε και διοικητής στρατιωτικού τάγματος, και άσκησε το αξίωμα αυτό όπως έπρεπε και πολλές φορές νίκησε σε πολλούς πολέμους.

Αφού απέκτησε την πολεμική εμπειρία, επιθύμησε να πάρει αξίωμα μεγαλύτερο, το οποίο και πήρε. Πέρνοντας μαζί του, τα χρήματα που κληρονόμησε από τους γονείς του, πήγε στον τότε βασιλέα Διοκλητιανό. Τότε του συνέβη ένα παρόμοιο γεγονός με αυτό του Σαούλ του υιού του Κις. Εκείνος ζητώντας τα γαϊδούρια του πατέρα του, βρήκε επίγεια βασιλεία. Έτσι και ο μέγας Γεώργιος ζητώντας αξία κοσμική, πέτυχε ουράνια βασιλεία, και βρήκε μεγαλύτερο από το κύριο έργο του το πάρεργο, διότι πηγαίνοντας στον βασιλέα, και βλέποντας, τον μεν Θεόν να βρίζεται, τους δε δαίμονας να λατρεύωνται, δεν το υπέφερε αυτό ο ζηλωτής της ευσέβειας αλλά θυμήθηκε τον προφήτη Δαβίδ που λέει «είδα ασύνετους ανθρώπους και εγώ έλιωνα από τη θλίψη και τον πόνο μου». Και «ο ζήλος μου για σένα, με έλιωσε σαν κερί, γιατί οι εχθροί μου λησμόνησαν τα λόγια σου». Σκέφτηκε δε και τα λόγια του Κυρίου: «οποίος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου». Μετά από αυτό άναψε από τον θείο ζήλο, και ακόνισε το λογισμό του σαν σαΐτα, γι’ αυτό και βιάστηκε να κερδίσει την υπόσχεση του Κυρίου, και να αποκτήσει ομολογητή του τον ίδιο τον Θεό, με την καλή του ομολογία.

Για να μην τον εμποδίσουν τα χρήματα που είχε μαζί του να περάσει από τη στενή πόρτα του μαρτυρίου και για να κάνει με την ελεημοσύνη ανδρειότερο το μαρτύριό του, αποφάσισε να τηρήσει την εντολή, την οποίαν είπε προς τον πλούσιο εκείνο νεανίσκο ο αθλοθέτης του μαρτυρικού του αγώνα Κύριος, «εάν θέλεις να γίνεις τέλειος, πούλησε τα υπάρχοντά σου, και δώσε τα στους πτωχούς, και θα αποκτήσεις θησαυρό στους ουρανούς, και έλα να με ακολουθήσεις». Αυτή την εντολή, που εκείνος ο νεανίσκος από την ραθυμία του δεν τήρησε, ο δεύτερος αυτός νεανίσκος Γεώργιος, με προθυμία εκπλήρωσε. Ξεφορτώθηκε το βάρος των χρημάτων μοιράζοντάς τα στους φτωχούς, αγοράζοντας έτσι τον ατίμητο μαργαρίτη της βασιλείας των ουρανών, προετοιμαζόμενος να κληρονομήσει τον θησαυρό της μακαριότητας που κανένας δεν μπορεί να τον αρπάξει. Και σ’ αυτό το θησαυρό προσήλωσε την μαρτυρική του καρδιά, όπως είπε ο Κύριος «όπου βρίσκεται ο θησαυρός σας, εκεί είναι και η καρδιά σας».

Με τον τρόπο αυτό θανάτωσε τον διάβολο, τον δάσκαλο της ψυχοφθόρου πλεονεξίας, και άρπαξε απ’ αυτόν το πρώτο στεφάνι της νίκης, και νοητά το φόρεσε στο κεφάλι του, για να το έχει εφόδιο και σημάδι μεγαλύτερης νίκης. Και αφού στήριξε τον εαυτό του στις προσευχές των φτωχών, και πιστεύοντας σ’ αυτές, ότι θα του προσθέσουν νίκη επάνω στη νίκη. Έτσι σαν θαρραλέο λιοντάρι σήκωσε τον Σταυρό του, και όρμησε στον πόλεμο κατά της ασέβειας. Γνώριζε πολύ καλά, σαν σοφός που ήταν, ότι με τις ελεημοσύνες και την πίστη καθαρίζονται οι αμαρτίες, όπως λέει ο Παροιμιαστής, οι οποίες γίνονται εμπόδια της νίκης. Και ότι η ελεημοσύνη λυτρώνει τον άνθρωπο από τον θάνατο, κατά τον Τωβίτ. Και ότι περισσότερο από την ασπίδα και το σπαθί, και από κάθε δυνατό κοντάρι, αυτή πολεμά εναντίον των εχθρών, όπως λέει ο Σειράχ. «Κλείσε στο ταμείο σου αντί χρημάτων την ελεημοσύνη σου· αυτή θα σε απαλλάξει από κάθε ταλαιπωρία, θα σε υπερασπίσει από κάθε εχθρό περισσότερο από ισχυρή ασπίδα και από δυνατό δόρυ».

Γι’ αυτό και ο μέγας Γεώργιος επειδή επρόκειτο να γίνει παλαιστής, αλείφθηκε πρώτα με την ελεημοσύνη, όπως αλείφονται με το λάδι πριν από τον αγώνα και οι παλαιστές. Και μπαίνοντας με θάρρος στο πολεμικό στάδιο, δεν φόρεσε καμία πανοπλία υλική, αλλά αυτή του Αγίου Πνεύματος, την οποία δίδαξε ο Παύλος. «Επειδή και αυτός ζώστηκε με την αλήθεια σαν ζώνη στη μέση του. Φόρεσε σαν θώρακα τη δικαιοσύνη, και για υποδήματα στα πόδια του έβαλε την ετοιμότητα να κηρύξει το Ευαγγέλιο της ειρήνης. Και φόρεσε την σωτηρία σαν περικεφαλαία. Και πάνω απ’ όλα κράτησε την πίστη σαν ασπίδα, πάνω στην οποία έσβηνε όλα τα φλογισμένα βέλη του διαβόλου, και πήρε το πνευματικό μαχαίρι, που είναι ο λόγος του Θεού. Με όλη αυτή την πνευματική πανοπλία προφύλαξε τον εαυτόν του. Επειδή δεν είχε να πολεμήσει με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου με τα πονηρά πνεύματα», όπως λέει ο Παύλος. Οπλισμένος με τα πνευματικά αυτά όπλα, φώναζε τα Αποστολικά εκείνα λόγια, «τα όπλα με τα οποία πολεμάμε δεν είναι κοσμικά, αλλά έχουν τη δύναμη από τον Θεό να γκρεμίζουν οχυρά».

Αφού επικαλέσθηκε τη βοήθεια του αγωνοθέτη Κυρίου, χρησιμοποίησε τον φυσικό θυμό, και μιμούμενος το ζήλο του προφήτη Ηλία, όρμησε εναντίον της αδικίας «με τα όπλα της σωτηρίας, τα επιθετικά και τα αμυντικά». Οι βασιλείς που κυβερνούσαν τότε ήταν πραγματικά κυριευμένοι από την πλάνη, έκαναν κακή χρήση της βασιλείας, εναντίον του Θεού που τους την χάρισε, και χρησιμοποιούσαν δημοσίως διάφορα είδη βασανιστηρίων, όχι εναντίον των αδίκων, αλλά εναντίον των ευσεβών χριστιανών. Επί πλέον έχοντας γύρω τους κάθε έθνος και φυλή οπλισμένη, κηρύττοντας απειλούσαν, ότι οποίος θα ομολογούσε τον Χριστό, θα παιδευόταν και θα πέθαινε από τα βασανιστήρια.

Βλέποντας όλα αυτά ο μέγας Γεώργιος, άναψε από το Πνεύμα το Άγιο και «κυριεύθηκε από αγανάκτηση, ανακατώθηκε το εσωτερικό του, τον κατέλαβε ιερός θυμός σύμφωνα με τον νόμο του Θεού», όπως κάποτε κυριεύθηκε από αγανάκτηση ο Ματαθίας εκείνος ο ανδρειότατος Μακκαβαίος, όπως είναι γραμμένο. Τότε με άγρια φωνή σαν δυνατό λιοντάρι, κοιτάζοντας με βλοσυρό μάτι τον βασιλιά, και περιφρονώντας τις απειλές του, πήδησε στη μέση του σταδίου, ονομάζοντας με θάρρος τον εαυτόν του χριστιανό, ομολογώντας φανερά την αξία της ευσέβειας.

Ώ ψυχή αληθινά θεοφόρος, και νικημένη από τον ένθεο έρωτα! Ώ μακαρία φωνή, την οποία γεώργησε καλά πριν πολλά χρόνια μέσα στην καρδιά του, ο έχοντας το όνομα του Χριστού Γεώργιος, χάρισε δε στον κατάλληλο καιρό τέλεια στον Κύριο. Αυτή τη φωνή, ο μεν αέρας όταν την δέχθηκε αγιάσθηκε, οι δε άγγελοι από τον ουρανό την επαίνεσαν, οι αρχάγγελοι εγκωμίασαν, και όλες οι τάξεις των ουρανίων δυνάμεων υπερθαύμασαν. Ο δε Θεός και Δεσπότης των πάντων αφού την δέχτηκε, έκρινε δίκαιο να δώσει την θεϊκή του βοήθεια στην προθυμία του δικού του Μάρτυρα. Και ετοιμάστηκε να του χαρίσει το αμάραντο στεφάνι της νίκης. Οι ασεβείς εξεπλάγησαν με αυτή τη φωνή, ο δε αρχηγός τους διάβολος, όταν την άκουσε, δέχτηκε θανατηφόρο κτύπημα.

Όρθιος, λοιπόν, ο γενναίος αθλητής του Χριστού Γεώργιος, τον μεν Χριστό ομολογούσε ως Θεό, με καθαρή και δυνατή φωνή, τους δε θεούς που πίστευαν αυτοί, ονόμαζε δαίμονες, και αυτούς που τους προσκυνούσαν, πλανεμένους και μεθυσμένους, και περισσότερο αισχρολογούντες, παρά ομολογούντες τον Θεό. Αποστόμωνε αυτούς που βλασφημούσαν, και παρακινούσε όλους σε μετάνοια και στην επίγνωση του μόνου αληθινού Θεού, και τέλος, ο Γεώργιος φώναζε εκείνο τον προφητικό λόγο του Ιερεμία «θεοί που δεν δημιούργησαν τον ουρανό και τη γη ας χαθούν».

Αυτά όταν άκουσαν όσοι προσκυνούσαν τα είδωλα, χρησιμοποίησαν κάθε είδος δολιότητα, δοκιμάζοντας τον αθλητή του Χριστού. Και τι δεν έλεγαν οι σκοτισμένοι; Ή τι δεν μετεχειρίσθηκαν; Άλλοτε μεν, με κολακείες, σαν με λάδι, απάλυναν τους λόγους τους, άλλοτε δε, για να τον φοβίσουν τον απειλούσαν ότι θα τον τόξευαν με τα βέλη τους. Και άλλοτε μεν, υποκριτικά επαινούσαν τη σύνεση και την ευγένειά του, και την ανδρεία του στους πολέμους. Άλλοτε δε, συμπονούσαν τη νεότητά του, και τον συμβούλευαν να μην προτιμά ανόητα, τον πρόωρο θάνατο αντί τη γλυκιά ζωή. Και πρώτα μεν του πρότειναν, ότι θα του δώσουν πολλά χρήματα, και μεγάλα αξιώματα, ύστερα δε παρουσιάζοντας τα είδη των βασάνων και τιμωριών, τον φοβέριζαν ότι με όλα αυτά θα είχε οδυνηρότατο θάνατο, εάν δεν υπακούσει στα λόγια τους.

Την Κυριακή τιμάται ο Άγιος Γεώργιος – Γιατί θεωρείται προστάτης Προστάτης των Στρατιωτών

 Άγιος Γεώργιος

Ο Κατεξοχήν στρατιωτικός Άγιος είναι ο Άγιος Γεώργιος, Μεγαλομάρτυς, Ταξιάρχης, Καλλίνικος και Τροπαιοφόρος. Σύμφωνα με τον ψευδο-Κωδινό στη [βυζαντινή] αυλική εθιμοτυπία ένα έμβλημα που παρίστανε τον Άγιο Γεώργιο έφιππο μεταφερόταν στην πομπή ξεχωριστά από αυτά των τεσσάρων μεγάλων στρατιωτικών μαρτύρων, Δημητρίου, Προκοπίου και των δύο Θεοδώρων.

 


«Ο Festugiere (Γάλλος Βυζαντινολόγος), συσχετίζει σωστά αρκετές από τις επεμβάσεις του Αγίου για να σώσει ανθρώπους με τη στρατιωτική του θέση όπως το γνωστό θαύμα της διάσωση της πριγκίπισσας από τον δράκο. Εξίσου γνωστή είναι όμως και η διάσωση του νέου από τη Μυτιλήνη. Ο άγιος Γεώργιος είχε σώσει και άλλους αιχμαλώτους όπως έναν νεαρό Παφλαγόνα και το γιο ενός στρατηγού, τον Λέοντα, καθώς επίσης και αιχμαλώτους που βρίσκονταν στα χέρια των Σαρακηνών και Βουλγάρων. Ο Festugiere προσθέτει σε αυτά τα θαύματα [στρατιωτικού ενδιαφέροντος] την επέμβαση του Αγίου Γεωργίου προκειμένου να σώσει τη ζωή ενός αλόγου που είχε τραυματιστεί στη μάχη ως απάντηση στις προσευχές του στρατιώτη μπροστά από την εικόνα του Αγίου στο ιερό του στη Λύδα, και την νεκρανάσταση ενός στρατιώτη του οποίου οι δολοφόνοι είχαν παρακινηθεί από την επιθυμία να ληστέψουν τα χρήματα που ο στρατιώτης μετέφερε. Αυτά τα περιστατικά υπενθυμίζουν ότι οι στρατιώτες είχαν μία συγκεκριμένη προτίμηση για τον Άγιο.»

«Παρόλο που υπάρχουν στοιχεία για την απεικόνιση του Αγίου ως πολεμιστή πριν από την εικονοκλαστική περίοδο ο αριθμός των αναπαραστάσεών του ως πολεμιστή αυξάνουν σημαντικά μετά την εικονομαχία κυρίως στην Καππαδοκία στην οποία οι στρατιωτικοί Άγιοι λατρεύονταν ιδιαίτερα. Εικονίζονταν τόσο ως προστάτης των στρατιωτών όσο και ως κατεξοχήν κατακτητής του κακού. Τοποθετούνταν σε προεξέχουσες θέσεις όπως στις εισόδους των ναών ή μπροστά στο ιερό, ακόμη και στην αψίδα.»

«Οι αλλαγές στην εικονογραφία του Αγίου [από βυζαντινός αξιωματούχος σε βυζαντινό πολεμιστή] συμπίπτουν με τις αλλαγές στην έννοια του Αυτοκράτορα ο οποίος κατά τη διάρκεια του απογείου της βυζαντινής αυτοκρατορίας από τη βασιλεία του Νικηφόρου Φωκά (963-969), του Ιωάννη Τζιμισκή (969-976) και Βασιλείου Β΄ (976-1025) απέκτησε τη νέα ποιότητα του στρατιωτικού θάρρους και ο οποίος δοξάζονταν στο πεδίο της μάχης.»

«Αναμφίβολα η εξέλιξη της λατρείας του Αγίου οφείλει πολλά στην υιοθέτησή του ως προστάτη από τους βυζαντινούς αυτοκράτορες. Παρόλο που δεν ήταν αμετάβλητη πρακτική, γίνονταν συνήθως εντυπωσιακές χορηγίες είτε για να παροτρύνουν τον Άγιο Γεώργιο να προστατέψει τους άνδρες για τους οποίους ήταν υπεύθυνοι στην μάχη είτε ως ανταμοιβή που το είχε πράξει ήδη. Τέτοια συναισθήματα εκφράζονται στον Κανόνα που συνέταξε ο Γεώργιος Σκυλίτζης στον οποίο ζητείτε η αρωγή του Αγίου προκειμένου να βοηθήσει τον αυτοκρατορικό στρατό να κερδίσει τη νίκη ενάντια στους Σκύθες, Πέρσες και βαρβάρους.»

«Το Praecepta Militaria [μεσοβυζαντινό στρατιωτικό εγχειρίδιο], που συνήθως αποδίδεται στον Νικηφόρο Φωκά, προέβλεπε να λέγονται προσευχές από τους στρατιώτες καθημερινά, πρωί και βράδυ, με αυστηρές ποινές για όσους δεν συμμετείχαν. Είναι ενδιαφέρον ότι αυτός ο ιδιαίτερα επιτυχημένος στρατηγός αντιμετώπιζε τις θρησκευτικές πρακτικές στον στρατό τόσο σοβαρά, καθώς αυτός ήταν υπεύθυνος που η εικόνα του ευγενή ιππότη εισήλθε στην βυζαντινή γραμματεία.»

«Οι Διόσκουροι παρέχουν ένα αρχαίο προηγούμενο παρέμβασης στη μάχη. Πολέμησαν με τους Ρωμαίους στη μάχη της λίμνης Regillus και ανήγγειλαν τη νίκη ξεδιψώντας τα άλογα τους στο σιντριβάνι του Δία στη Ρώμη. Οι Απόστολοι Ιωάννης και Φίλιππος αναμείχθηκαν στη μάχη με το μέρος του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου ως έφιπποι σε λευκά άλογα. Ο Άγιος Ανδρέας επίσης παρενέβη προς όφελος της πόλης της Πάτρας, της οποίας εξάλλου ήταν ο πολιούχος, καθώς και ο Άγιος Δημήτριος και Θεόδωρος. Ωστόσο ο Άγιος Γεώργιος παρενέβαινε πιο συχνά, όχι όμως απαραίτητα μόνος και ούτε μόνο υπέρ των Βυζαντινών. Η παρέμβασή του να σώσει τη ζωή του [στρατηγού] Δομνητσίολου, ανιψιού του αυτοκράτορα Φωκά (602-610), αναφέρθηκε παραπάνω [το βυζαντινό στράτευμα είχε πέσει σε ενέδρα των Περσών]. Είχε επίσης παρέμβει υπέρ του Νικηφόρου Φωκά το 961, πριν γίνει αυτοκράτορας, στην πολιορκία του Χάνδακα, μαζί με τους Αγίους Δημήτριο, τους δύο Θεοδώρους και τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Παρενέβη πάλι υπέρ του Ανδρόνικου Β΄ στον οποίο είχε υποσχεθεί την νίκη όταν ο αυτοκράτορας προσευχόταν γονατιστός μπροστά σε μία εικόνα του έφιππου Αγίου έξω από το παρεκκλήσι της Θεοτόκου της Νικοποιού (.).»

«Ο Άγιος Γεώργιος υιοθετήθηκε από τους Σταυροφόρους και κυρίως από τους Άγγλους. Ο Εδουάρδος Γ΄ τον ανακήρυξε εθνικό προστάτη στην θέση των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Οι Άγγλοι των επικαλέστηκαν εναντίον των Γάλλων στον πόλεμο των 100 χρόνων. Ο Άγιος βοήθησε τον Αλέξανδρο Νέφσκυ, Μεγάλο Δούκα του Νόβγκοροντ, εναντίον των Σουηδών το 1240 και εναντίον των Τευτόνων ιπποτών το 1242.»

«Στα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ο Άγιος Γεώργιος χρειάστηκε περισσότερο ως προστάτης εναντίον στους κατακτητές παρά ως σύμμαχος σε μια μάχη που πιθανώς να κατέληγε σε νίκη. Αυτό εξηγεί τον τεράστιο αριθμό προστατευτικών αναπαραστάσεων στους υστεροβυζαντινούς ναούς. Αυτές ήταν πολυάριθμες στην Τρανσυλβανία όπου ο αυτόχθων ορθόδοξος ρουμανικός πληθυσμός επιζητούσε προστασία εναντίον των καθολικών Ανδεγαυών, καθώς και στην Κρήτη η οποία ήταν υποτελής στην Βενετία από το 1204 έως το 1669.»

«[Μετά τη λατινική και τουρκική κατάκτηση οι Έλληνες] χρειάζονταν πάνω από όλα προστασία από τους κατακτητές. Η προστατευτική λειτουργία των στρατιωτικών αγίων έγινε πάλι επίκαιρη. Παρουσιάζονται σε αμέτρητες αναπαραστάσεις, κυρίως στις προσόψεις ή στις εισόδους των ναών. Αυτές οι εικόνες ήταν απλά πορτραίτα αλλά ένας δημοφιλής εικονογραφικός τύπος ήταν αυτός του Αγίου Γεωργίου που σκοτώνει έναν εχθρό ή ένα αντιπαθητικό τέρας. Αυτό χρησίμευε ως ένας γλωσσικός κώδικας: στη θέση του τέρατος εννοούνταν οι Τούρκοι.»

(Τα αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο: Christopher Walter, The Warrior Saints in Byzantine Art and Tradition, Ashgate 2003, σσ. 109, 115-120, 126, 131, 280-281)

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ...."ΟΠΟΥ ΕΠΙΣΚΙΑΣΕΙ Η ΧΑΡΙΣ ΣΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΕ"

 




ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΪ ΒΡΕΘΗΚΑ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΡΙΣΑΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ. ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ Ο ΣΕΒ. ΛΑΜΠΗΣ ΚΑΙ ΣΦΑΚΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΗΡΕ ΕΥΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΣΠΑΣΤΕΙ.

ΤΟΤΕ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΟΤΙ ΕΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΦΤΕΡΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ. ΧΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ (ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟ ΤΖΑΜΙ). ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ 4-12-2011.

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2011/12/blog-post_668.html

Παπα-Νικόλας Πλανάς, ο νέος Άγιος της Ορθοδοξίας

Εις την πόλην των Αθηνών, παρά τους παλαιούς στρατώνες και την πλατείαν «Μοναστηρακίου» υπήρχε ιδιωτικόν παρεκκλήσιον, έπ’ ονόματι του Προφήτου Ελισαίου – εις την οδόν Άρεως 14. Αργότερον κατηδαφίσθη.

Εις το εκκλησάκι αυτό ελειτούργει ο «απλούς» τον τρόπον σεβάσμιος ιερεύς Νικόλαος Πλανάς, εκ της νήσου Νάξου καταγόμενος. Ακαταπόνητος, περίπου επί πεντηκονταετίαν (1884-1932) ετέλει καθημερινώς την Θ. Λειτουργίαν, πλην Σαββάτων και Κυριακών και επισήμων εορτών, οπότε ιερούργει εις την ενορίαν του, του Αγίου Παντελεήμονος -Ιλισσού αρχικώς και ακολούθως εις την του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου της οδού Βουλιαγμένης. Την δε Μ. Τεσσαρακοστήν ετέλει καθ’ εκάστην Προηγιασμένας λειτουργίας.

Την εποχή εκείνην που εχειροτονήθη (Διάκονος την 28ην Ιουλίου 1879 και Πρεσβύτερος, μετά πενταετίαν την 2α Μαρτίου 1884, άγων το 33ο έτος της ηλικίας του) η πόλη των Αθηνών, κατά μαρτυρίαν του ιδίου, «έφθανεν από την Ακρόπολη ως την Παναγίαν Βλασαρού» (παρά τον Άγιον Φίλιππον – Μοναστηρακίου). Και αι ενορίαι απηρτίζοντο από ελαχίστας οικογενείας (13 οικογενείας η του Αγ. Παντελεήμονος και 8 οικογενείας η του Αγ. Ιωάννου, αμφότεροι διαδοχικώς της εφημερίας του π. Νικολάου Πλανου!).

 Απέριττος λειτουργός

Ο απέριττος λειτουργός του Θεού ήτο ησκημένος εις την λιτότητα. Ορφανός πατρός από της ηλικίας των 14 ετών, ήλθεν εις Αθήνας μετά της μητρός του και της μόνης αδελφής του, αφού εμοιράσθη μετά της αδελφής την πατρικήν περιουσίαν, αξιόλογον ίσως, άλλ’ εδέησε να ενεχυρίαση το μερίδιόν του, χάριν εμπεριστάτου συμπατριώτου του, χωρίς ποτέ να την ανάκτηση. Και διέμεινε πτωχός.

Κατ’ έπιθυμίαν της μητρός του, δεκαεπταετής ενυμφεύθη την Ελένην το γένος Προβελεγγίου, εκ Κυθήρων. Και απέκτησεν υιόν έξ αυτής, τον Ιωάννην• άλλ’ η σύζυγος απέθανε κατά τον τοκετόν. Ο ίδιος αφιέρωσεν έκτοτε, νεαρώτατος, τον εαυτόν του εις τον Θεόν και την Εκκλησίαν. Και γενόμενος ιερεύς ηρκείτο συνήθως εις τεμάχιον άρτου και ολίγα χόρτα, τα οποία συνέλεγε μόνος του, ενίοτε δε και εις ολίγον γάλα που του προσέφεραν ποιμένες της περιοχής, ερημικής τότε, και σήμερον πολυανθρωποτάτης και αστικής, εν μέσαις Αθήναις. Και τα ελάχιστα διδόμενα εις αυτόν χρήματα η άλλο τι διέθετεν εις αγαθοεργίας. Ο,τι του εδίδετο το έδιδεν ευθύς, εις ορφανά, εις σπουδαστάς, εις πτωχάς οικογενείας, διά τον επιούσιον και τσς ανάγκας που ανεκάλυπτε και εκάλυπτεν αθορύβως, αφανώς και με πάσαν εχεμύθειαν.

Όσιος Ιωακείμ ο Παπουλάκης ο Βατοπαιδινός ο εξ Ιθάκης

Ο Όσιος Ιωακείμ ο Παπουλάκης, κατά κόσμον Ιωάννης Πατρίκιος, γεννήθηκε στο μικρό χωριουδάκι Καλύβια, απέναντι από τον Σταυρό της Ιθάκης, το έτος 1786. Οι γονείς του ωνομάζονταν Άγγελος και Αγνή και ήσαν ευσεβείς. Ο μικρός Ιωάννης πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, διότι πέθανε η μητέρα του, όταν αυτός ήταν ακόμα πολύ μικρός. Ο πατέρας του Άγγελος ξαναπαντρεύτηκε μία σκληρή γυναίκα, η οποία δεν έχανε ευκαιρία να τιμωρή και να βασανίζη τον μικρό Ιωάννη. Ο Ιωάννης από μικρό παιδί ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Με πολλή αγάπη και δυνατή πίστι στον Χριστό δεν έλειπε ποτέ από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος, όπου εύρισκε καταφυγή, νήστευε, προσευχόταν συνεχώς και σκορπούσε αγάπη και καλωσύνη στους ανθρώπους.

Με πολύν ζήλο μελετούσε κυρίως το Ιερό Ευαγγέλιο. Νέος εργάσθηκε ως ναυτικός. Σε κάποιο από τα ταξίδια του έφυγε από το πλοίο και πήγε στο Άγιον Όρος σε ηλικία 17 ετών. Εκεί έγινε μοναχός στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου και από Ιωάννης ωνομάσθηκε Ιωακείμ. Στο Μοναστήρι έμεινε 20 περίπου χρόνια και έγινε υπόδειγμα αρετής και πνευματικής προκοπής ανάμεσα στους υπόλοιπους μοναχούς.

Όταν ξέσπασε το 1821 η Ελληνική Επανάστασι, εκλέχθηκε από τον Ηγούμενο και στάλθηκε ως Ιεραπόστολος στην Πελοπόννησο. Από εκεί φυγάδευσε στα Επτάνησα πολλούς γέρους και γυναικόπαιδα μαζί με τον παπα-Γιάννη Μακρύ από τον Πύλαρο της Κεφαλονιάς. Τα Επτάνησα τότε τα κατείχαν οι Άγγλοι, ύπουλοι εχθροί της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Ο Άγιος Ιωακείμ, νιώθοντας τον κίνδυνο, δεν επέστρεψε στο Μοναστήρι του, αλλά περί το 1827 ήλθε στην πατρίδα του Ιθάκη, όπου για σαράντα εννέα περίπου χρόνια, πήγαινε ακούραστος σε κάθε χωριό και κάθε σπίτι του νησιού, δίδασκε τον λόγο του Θεού, βοηθούσε τους απόρους και τους φτωχούς, έκτιζε εκκλησίες, ενημέρωνε και έλεγχε τους κατοίκους στα θέματα της πίστεως.

Έφθασε σε υψηλό βαθμό Θεωρίας της δόξας του Θεού και σταδιακά οι άνθρωποι άρχισαν να έλκωνται από την χάρι του και να τον αποκαλούν «Παπουλάκη». Ζώντας ο ίδιος με μεγάλη άσκησι και σε εκούσια φτώχεια, αποτελεί το στήριγμα, την παρηγοριά, την ελπίδα όλων των κατοίκων της Ιθάκης. Όταν τον κατήγγειλαν από φθόνο, ότι σπέρνει κινδυνολογίες, κλήθηκε από τον Άγγλο διοικητή του νησιού, ο οποίος θέλησε να τον κτυπήση, αλλά πάραυτα διαλύθηκε η πολυθρόνα και ο ίδιος έπεσε χάνοντας τις αισθήσεις του. Αφού συνήλθε, ζήτησε συγγνώμη από τον Άγιο και τον άφησε ελεύθερο.

Ο Όσιος Σάββας εν Καλύμνω και η τιμή της μνήμης του

ΓΟΝΟΣ ΓΕΓΟΝΑΣ ΓΑΝΟΥ ΚΑΙ ΧΩΡΑΣ, ΜΕΓΑ ΚΑΥΧΗΜΑ ΝΗΣΟΥ ΚΑΛΥΜΝΟΥ, ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΕ ΣΑΒΒΑ, ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ.
ΚΑΙ ΓΑΡ ΟΔΟΝ ΔΙΕΛΘΩΝ ΤΗΣ ΑΣΚΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΚΡΟΤΑΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΕΠΕΤΥΧΕΣ.
ΔΙΟ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΧΡΙΣΤΩ ΤΩ ΘΕΩ ΣΩΘΗΝΑΙ ΤΑΣ ΨΥΧΑΣ ΗΜΩΝ.

Πρόγραμμα
Εορτής του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Σάββα, του εν Καλύμνω Ασκήσαντος.
Την εορτήν θα λαμπρύνουν με την παρουσίαν των:
οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίται Ρόδου κ.κ.Κύριλλος, και Κώου-Νισύρου κ.κ.Ναθαναήλ, και ο Θεοφ.Επίσκοπος Στρατονικείας κ.Στέφανος.
Την Ε΄ Κυριακήν των Νηστειών, 2 Απριλίου 2017, εορτάζει η τοπική Εκκλησία μας την μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Σάββα, του εν Καλύμνω Ασκήσαντος.

Το Εσπέρας του Σαββάτου 1η Απριλίου και ώρα 7:00΄ μ.μ. θα τελεσθεί εις την Ιεράν Μονήν των Αγίων Πάντων, όπου φυλάσσεται το χαριτόβρυτον Σκήνος του Αγίου μας, Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός χοροστατούντος Αρχιερέως, ο οποίος και θα κηρύξει τον Θείον Λόγον, παρουσία του Ιερού Κλήρου της Νήσου.

Μετά το πέρας του Εσπερινού και περί ώρα 10:00΄ μ.μ., θα τελεσθεί Ιερά Αγρυπνία (Μικρόν Απόδειπνον, οι Χαιρετισμοί του Αγίου, Μεσονυκτικόν, Όρθρος, και Νυκτερινή Θεία Λειτουργία), όπου θα χοροστατήσει ο Σεβ. Μητροπολίτης μας Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Παΐσιος, ώρα 10:00΄ μ.μ. με 2:00΄ πρωινή.

Το πρωΐ της Κυριακής 2 Απριλίου, θα τελεσθεί Τρισαρχιερατική Θεία Λειτουργία και η Λιτάνευσις της Αγίας Εικόνος του Αγίου, εντός της Ιεράς Μονής και πρό της Ιεράς Λάρνακος, ένθα αναπαύεται το χαριτόβρυτον Λείψανον του Οσίου και θα τελεσθεί δέησις υπέρ υγείας και Θείου φωτισμού πάντων των όπου γής και εν θαλάσση πλεόντων Καλυμνίων. Τον Θείον Λόγον θα κηρύξει ο προεξάρχων Μητροπολίτης Ρόδου κ.κ.Κύριλλος.

Το Εσπέρας της Κυριακής και περί ώραν 6.30 μ.μ., θα τελεσθεί ο Κατανυκτικός Εσπερινός και θα κηρύξει τον Θείον Λόγον ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Στρατονικείας κ.κ. Στέφανος.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΑΒΒΑ

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΕΝ ΚΑΛΥΜΝΩ ΚΑΤΑΓΩΓΗ – ΜΟΡΦΩΣΗ – ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ.
Ο θεόφρων πατήρ ημών Σάββας ο νέος ο εν Καλύμνω, γεννήθηκε το έτος 1862 στην Ηρακλείτσα (αναφέρεται και η Γάνου Χώρα της περιφέρειας Αβδίμ) της Ανατολικής Θράκης, από πτωχούς γονείς, τον Κωνσταντίνο, που ασκούσε το επάγγελμα του μικροπωλητή και τη Σμαραγδή. Ήταν μοναχοπαίδι και κατά το βάπτισμα έλαβε το όνομα Βασίλειος. Από μικρής ηλικίας ήταν πιστός και ευσεβής, αλλά και ένθερμος εραστής της αγγελικής μοναχικής ζωής. Αφού τελείωσε τα εγκύκλια μαθήματα και φύλαξε τον εαυτό του καθαρό από κάθε μολυσμό, δεν συνέχισε τις σπουδές του στο γυμνάσιο, είτε διότι δεν είχε τη δύναμη ο πατέρας του, είτε διότι ο ίδιος ο Βασίλειος δεν είχε διάθεση περαιτέρω μορφώσεως. Κατόπιν τούτου, οι γονείς του, του άνοιξαν ένα μικρό κατάστημα. Ο Βασίλειος, άγοντας το 12ο έτος της ηλικίας του, διαπίστωνε καθημερινά, ότι το επάγγελμα που ασκούσε δεν ήταν στη φύση του. Έπρεπε, λοιπόν, να κόψει το δεσμό που του δημιουργούσε αυτό με τον υλικό κόσμο και να προχωρήσει στο πέλαγος της χάριτος του Θεού. Ήθελε να ζήσει για τον Χριστό και μόνο. Η μητέρα του, μόλις πληροφορήθηκε τους πόθους του τον εβεβαίωσε ότι «αν το κάνεις αυτό θ’ αποθάνω».

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΤΑ ΕΓΚΟΣΜΙΑ.
Στην απαλή ηλικία των 12 ετών αντιμετωπίζει τον μέγα τούτο προβληματισμό. Η έλξη του Θεού είναι ισχυρότατη, όπως και η κλίση του. Το «φύγε και σώζου» κυριάρχησε και έτσι, μία ημέρα ιστορική, αλλά και λαμπρή, έβαλε το κλειδί του καταστήματος κάτω από μία πέτρα και κατέβηκε στο λιμάνι για να πραγματοποιήσει την απόφασή του. Ως ελάφι, τώρα, κατευθύνεται προς το ευώδες περιβόλι της Παναγίας, το Άγιον Όρος. Εκεί, εγκαταβιώνει στη Σκήτη της Αγίας Άννης, όπου και απολαμβάνει τους πρώτους καρπούς των ιερών πόθων του. (Κατ’ άλλη γνώμη, που στηρίζεται σε διηγήσεις, πρώτα πήγε στα Ιεροσόλυμα). Στη Σκήτη αυτή δέχθηκε το βάρος της μοναστικής δοκιμασίας επί 12 έτη (κατ’ άλλους επί 6 έτη) και ασκήθηκε στο έργο της αγιογραφίας και της βυζαντινής μουσικής.

ΜΕΤΑΒΑΙΝΕΙ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ.
Μετά από προσευχή παίρνει την απόφαση να πάει στα Ιεροσόλυμα. Διέρχεται από την γενέτειρά του, επισκεπτόμενος δε τους γονείς του, αναγνωρίζεται από κάποιο σημάδι του μετώπου του. Ο πειρασμός θερμαίνεται και πάλι. Πάλι εμπόδια από τη μητέρα του. Φεύγει ο ακτήμων με τη βοήθεια πλουσίου ανδρογύνου, που πηγαίνει στους Αγίους Τόπους. Ως χρόνος αφίξεώς του στα Ιεροσόλυμα αναφέρεται το έτος 1887, σε έγγραφο του Αρχιγραμματέως του ομωνύμου Πατριαρχείου. Αφού προσκύνησε με δέος και ευλάβεια τους Αγίους Τόπους, εισέρχεται στην ιστορική Μονή του Χοτζεβά και γίνεται αδελφός αυτής.

ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ.
Μετά τριετή ενάρετο και οσιακό βίο στη Μονή αυτή κείρεται το έτος 1890 Μοναχός. Οπλισμένος με την αγιαστική χάρη και θωρακισμένος με την αήττητη πανοπλία του αγγελικού σχήματος, το 1894 αποστέλλεται από τον Καθηγούμενο της Μονής στο Άγιον Όρος για να ασκηθεί στην Ιερά Σκήτη της Αγίας Άννης, υπό την καθοδήγηση του αειμνήστου Αρχιμανδρίτου Ανθίμου, εις την αγιογραφία, προφανως να ειδικευθει στην τέχνη. Επανέρχεται μετά 3ετίαν στην Ι. Μ. Χοτζεβά και το 1902 προχειρίζεται σε διάκονο και το επόμενο έτος σε πρεσβύτερο. Διατελεί επί ένα έτος (1906) εφημέριος της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού, όπου γνωρίζεται με τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, τον μετέπειτα καθηγητή του Πανεπιστημίου και Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αποφαινόμενος περί του Αγίου Σάββα, πριν ακόμα κοιμηθεί και αναγνωρισθεί η αγιότητά του, έλεγε στον Καλύμνιο φίλο του Γεράσιμο Ζερβό: «Να ξέρεις, Γεράσιμε, ότι ο πατήρ Σάββας είναι άγιος άνθρωπος». Το 1907 επανέρχεται στην Ιερά Μονή Χοτζεβά και ασχολείται, παράλληλα προς την έντονη πνευματική ενάσκησή του, με το ευλογημένο εργόχειρο της αγιογραφίας.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Το 1916, ύστερα από 26 χρόνια περίπου παραμονής στους Αγίους Τόπους επέστρεψε στην Ελλάδα. Έτσι σφραγίζει μια ωραία ασκητική ζωή, πλήρη πνευματικής καρποφορίας. Έφυγε από την έρημο του Ιορδάνου, όπου ζούσε «ως υψιπέτης αετός», τρεφόμενος ως πτηνό με μια κουταλιά βρεγμένο σιτάρι την ημέρα και νερό από τον ποταμό, διότι οι Άραβες πολεμούσαν τον ευλογημένο ερημικό βίο. Ευρισκόμενος στην Ελλάδα αναζητεί νέα γη ασκήσεως. Κατά το έτος της επιστροφής του, φαίνεται ότι μετέβη στη νήσο Πάτμο. Αφού παραμένει εκεί επί 2 έτη, πηγαίνει στο Άγιον Όρος, απ’ όπου κατέρχεται στην Αθήνα για να αγοράσει υλικά αγιογραφίας. Κατά το διάστημα αυτό και μέχρι μεταβάσεώς του στην Αίγινα φαίνεται ότι μετέβη στο ξερονήσι Παραμπόλα και στην Ύδρα.

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΣΤΗ ΑΙΓΙΝΑ.
Στην Αθήνα συναντά υποτακτικό του Αγίου Νεκταρίου, ο οποίος τον πληροφορεί ότι τον αναζητεί. Απ’ αυτό συνάγεται ότι οι δύο άγιοι είχαν προηγούμενη γνωριμία. Από την Αθήνα, λοιπόν, πηγαίνει στην Αίγινα, όπου διακονεί τον άγιο Νεκτάριο μέχρι την κοίμησή του. Η μετά του αγίου Νεκταρίου συγκαταβίωσή του συνέβαλε πολύ στην περαιτέρω πνευματική πρόοδο του οσίου. Εγνώρισε την αυστηρά άσκηση του αγίου Νεκταρίου, τους πολέμους των μικρών ανθρώπων, αλλά και την αναμφισβήτητη αρετή του, την παροιμιώδη ταπείνωση και απλότητά του. Είδε τη θεία κοίμησή του, η οποία εβεβαίωσε την ευαρέσκεια προς αυτόν του Παναγάθου Θεού με τα έκδηλα σημεία του αγίου μύρου και της ευωδίας, αλλά κυρίως της θαυματουργικής χάριτος. Εις την Αίγινα παραμένει μέχρι το έτος 1926. Αναχωρεί για την Αθήνα, διότι στη Μονή προσέρχεται πολύς κόσμος και ο θόρυβος τον κουράζει. Στην Αθήνα συναντά τον Γεράσιμο Ζερβό, ο οποίος τον φιλοξενεί στο σπίτι του και τον πείθει τελικά να μεταβεί στην Κάλυμνον.

ΜΕΤΑΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΜΝΟ.
Το ίδιο έτος (1926) φθάνει στην Κάλυμνο, όπου μετά από κάποια έρευνα-περιπλάνηση εγκαταβιώνει οριστικά στην Ιερά Μονή Αγίων Πάντων. Σ’ αυτή τη Μονή, της οποίας τυγχάνει κτήτορας, είχε ασκητεύσει και ο ενάρετος και διορατικός Ιερομόναχος π. Ιερόθεος Κουρούνης. Ο θεσπέσιος αυτός λειτουργός του Υψίστου, προ της κοιμήσεώς του, παρηγορώντας τις λυπημένες αδελφές είπεν: «μετ’ ολίγον θα έλθη εδώ ανώτερός μου». Και πράγματι επαληθεύθηκαν τα λόγια του. Ο π. Σάββας, ευθύς μετά την εγκατάστασή του στην Ιερά Μονή των Αγίων Πάντων, κτίζει με τη βοήθεια του Γεράσιμου Ζερβού τα επάνω κελιά και αρχίζει μία έντονη πνευματική ζωή. Αγιογραφεί, τελεί τα θεια Μυστήρια και τις ιερές Ακολουθίες, εξομολογεί, διδάσκει με το στόμα και το παράδειγμά του και βοηθεί χήρες, ορφανά και φτωχούς. Ζει με ταπείνωση, άσκηση και προσφορά, ώστε το αγγελικό παράδειγμά του να ενθυμούνται με δάκρυα και συγκίνηση όσοι τον εγνώρισαν. Πάντοτε δε θα επικαλούνται με πίστη τη χάρη του στις ποικίλες δοκιμασίες της ζωής τους. Πρόθυμος όταν ζούσε, προθυμότατος μετά την κοίμησή του.

ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ.
Ήταν επιεικής και εύσπλαχνος στις αμαρτίες των άλλων, δεν ανεχόταν τη βλασφημία και την κατάκριση. Αυτά τα δύο πολύ τον ετάρασσαν. Η σκληρά άσκησή του, του χάρισε την ευωδία του σώματός του, αλλά και την ασθένεια. Το πέρασμά του ήταν ευώδες. Αυτή η ευωδία θα εξέλθει και από το μνήμα του κατά την εκταφή του. Όπως σ’ όλους τους ανθρώπους του Θεού, έτσι και από τον π. Σάββα δεν έλλειψε «ο σκόλοψ τη σαρκί».

Υπέφερε από προστάτη και σοβαρά κοιλιακή πάθηση. Για τον προστάτη έκανε εγχείρηση και θεραπεύτηκε. Όταν του έλεγαν να πάει στην Αθήνα να θεραπευθεί και για το κοιλιακό νόσημα, απαντούσε: «Αυτό, παιδί μου, θα μας σώση, τίποτε άλλο δεν κάναμε. Αυτό είναι το καλό που θα μας πάει στον Παράδεισο. Ο Θεός είναι μεγάλος». Ο π. Σάββας αγαπούσε όλους τους ανθρώπους και κατέβαλλε προσπάθεια για τη μετάνοιά τους και επιστροφή τους στον Χριστό. Η αγάπη του ήταν ειλικρινής και πηγαία. Ήταν δε αφιλοχρήματος. Ουδέποτε κρατούσε χρήματα. Από την αγιογραφία και τα μυστήρια ό,τι ελάμβανε τα έδινε στους πτωχούς, στις χήρες και τα ορφανά. Η ζωή του ήταν μία συνεχής κατάσταση αγίας υπακοής. Ενδεικτικό αυτού είναι και η υπακοή του να δεχθεί κατά την περίοδο σοβαράς ασθενείας, ο ακρότατος αυτός ασκητής (στο Άγιον Όρος κατ’ εντολή του γέροντά του) τον Δεκαπενταύγουστο κρέας πετεινού. Ο μακάριος, για κάθε πνευματικό πρόβλημα ελάμβανε άνωθεν την πληροφορία και έτσι βάδιζε επί του ασφαλούς. Είχε πολλούς πειρασμούς και χάλασε πολλές παγίδες του διαβόλου. Κάποτε, και συγκεκριμένα μία Καθαρά Δευτέρα, για να μη τελέσει τις ακολουθίες του, τον έκλεισε επί τρεις ημέρες στο κελί του. Ήταν χαριτωμένος και ευλογημένος από τον Κύριο. Πράος, ανεξίκακος, άδολος, υπάκουος και πονετικός.

ΤΟ ΟΣΙΑΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ.
Εδόξασε τον άγγελο στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς. Ήταν άγγελος και άνθρωπος και αντιστρόφως. Κατά τον τρόπο αυτό εκπλήρωσε τις ημέρες της επί γης πορείας του μέχρι της 7ης Απριλίου 1948, ότε παρέδωκε την αγία του ψυχή στον Κύριο. Περί το τέλος της ζωής του ευρίσκεται σε άκρα περισυλλογή και ιερά κατάνυξη. Επί τρεις ημέρες δεν εδέχθη ουδένα. Ευρίσκετο πλέον στο στάδιο της ιεράς μεταστάσεώς του. Έδωκε τις τελευταίες συμβουλές και εζήτησε γην εν Χριστώ αγάπη και υπακοή. Όταν ο επιθανάτιος ρόγχος τον κατέλαβε και επί μακρόν συνεχίζετο, ξαφνικά λαμβάνει δυνάμεις, ενώνει τα μικρά ευλογημένα χέρια του και χειροκροτεί επανειλημμένα, ενώ από τα χείλη του εξέρχονται οι τελευταίες ιερές φράσεις: «Ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος». Ήταν η βεβαίωση της θείας μεταφυσικής πορείας του. Ήταν το κύκνειο άσμα της θεοφιλούς ζωής του. Την ώρα εκείνη ολίγες μόνον μοναχές περιέβαλαν μία αγία μορφή, έναν θαυμάσιο αγωνιστή της πίστεως και της ευσεβείας, έναν οικιστή του Παραδείσου. Ο ουρανός εγνώρισε τη μετάστασή του και επανηγύριζε. Έτσι, η γη εχάρισε στον ουρανό τον άγιο αυτό βλαστό της και ο ουρανός αποδέχθηκε την ιερά αυτή προσφορά.

Είθε και εμείς, μιμούμενοι, κατά το δυνατόν, τις αρετές του Αγίου Σάββα του νέου, του θαυματουργού, αλλά και με τις πρεσβείες του να αξιωθούμε της Ουρανίου Βασιλείας. Αμήν.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία και η δύναμη της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

 Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Μιχαήλ Χούλη

Θεολόγου

Την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, η Εκκλησία παρουσιάζει την αλήθεια του Κυρίου ως από πρίσμα σωτηρίας (όπως άλλωστε και σε κάθε Θεία Λειτουργία) με τρεις τρόπους: (α) δια της αποστολικής περικοπής, (β) δια του Ευαγγελίου και (γ) δια της εορτής της ημέρας. 

(α) Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται στην ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ επιστολή του (9,11-14) στον αρχιερέα Χριστό, που μπήκε μια για πάντα στα Άγια των Αγίων, για να προσφέρει αίμα όχι ταύρων και τράγων (όπως στην Παλαιά Διαθήκη), αλλά το δικό Του αίμα (υπέρ του λαού). Και έτσι μας εξασφάλισε την αιώνια σωτηρία. Το αίμα του Χριστού καθαρίζει τη συνείδησή μας από τα έργα που οδηγούν στο θάνατο, για να μπορούμε να λατρεύουμε (σωστά) τον αληθινό Θεό. Ο Ιησούς πέθανε για μας^. και ο θάνατός του μας απάλλαξε από τις παραβάσεις που είχαν τελεσθεί την εποχή της πρώτης διαθήκης. Το αίμα και οι θυσίες των Ιουδαίων στην Π.Δ. προεικονίζουν τη θυσία του Χριστού στην Κ.Δ. και τη Θεία Ευχαριστία, που ως αναίμακτη θυσία του σώματος και του αίματός Του προσφέρεται υπέρ της αιωνίου ζωής όλων [Προφητεία Μαλαχία (1,11): «Από την ανατολή μέχρι τη δύση μεγάλη είναι η φήμη μου ανάμεσα στα έθνη, λέει ο Κύριος του σύμπαντος. Σε κάθε τόπο προσφέρεται λιβάνι σε μένα και καθαρή θυσία»].    

(β) Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Μάρκ. 10,32-45) παρουσιάζει τον Ιησού να ανεβαίνει προς τα Ιεροσόλυμα και όλοι στο δρόμο μαζί Του να αισθάνονται δέος από την θεϊκή παρουσία και τα μοναδικά λόγια Του. Ο Χριστός, στους δώδεκα μαθητές Του αποκαλύπτει και πάλι ότι ως Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί σε λίγο στους αρχιερείς και στους γραμματείς, οι οποίοι θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν στους Ρωμαίους. Θα τον περιγελάσουν, θα τον μαστιγώσουν, θα τον φτύσουν και θα τον θανατώσουν. Ύστερα από τρεις μέρες όμως θα αναστηθεί. Οι μαθητές Του όμως (αναφέρονται οι γιοι του Ζεβεδαίου: Ιάκωβος και Ιωάννης) δεν κατανόησαν τότε τα λόγια Του, διότι περίμεναν κοσμικό μεσσία, με τιμές και μεγαλεία, όπως και όλοι οι Ισραηλίτες. Έτσι, του ζητούν να σταθούν κατά τη βασιλεία Του κοντά στο θρόνο Του, στα δεξιά και αριστερά Του. Ο Χριστός, τούς αποκαλύπτει ότι η δόξα του θα είναι το μαρτύριό του και πως και εκείνοι θα μαρτυρήσουν αργότερα γι’ Αυτόν. Για τον Θεό, τους λέγει, τιμή και πρώτες θέσεις σημαίνουν διακονία και έξοδος από τον εγωκεντρισμό, θυσία υπέρ των άλλων. Για τον καινούργιο κόσμο του Ιησού, μεγαλύτερος είναι αυτός που υπηρετεί περισσότερο τους αναγκεμένους και ανήμπορους. Υποδεικνύει μάλιστα ως αρνητικό παράδειγμα τους άρχοντες των εθνών, που ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους και καταδυναστεύουν τους λαούς. Αυτό δεν πρέπει, συμβουλεύει, να ισχύει στους μαθητές Του. Διότι όποιος θέλει να είναι πρώτος, αυτός οφείλει να είναι υπηρέτης όλων, όπως και ο Χριστός θα δώσει τη ζωή του λύτρο για όλους. Επομένως για να αλλάξει ο κόσμος, σύμφωνα με τον Ιησού Χριστό, θα πρέπει πρώτα να αλλάξουν οι συνειδήσεις και οι άνθρωποι πνευματικά να προσανατολιστούν προς τις εντολές του Θεού, μεταμορφωμένοι εσωτερικά. Μόνο τότε το καλό, ατομικό και κοινωνικό, θα επικρατήσει και εξωτερικά, προερχόμενο από εσωτερική ανάγκη και όχι από επιβολή καταναγκαστική.